12 Minutes İnceleme: Ne olduğunu anlamak için 12 dakikanız var!

Bilim kurgu sinemalarından ve vakit seyahati öykülerinden hoşlananlar kesinlikle ARQ (2016), Edge of Tomorrow (2014), Groundhog Day (1993), Run Lola Run (1998) ya da Hurok(2016) ve gibisi sinemaları izlemiş ya da en azından duymuşlardır. Tümü tıpkı günü tekrar eden bir vakit döngüsüne sıkışmış insanları husus alır. 12 Minutes incelemesine geçmeden evvel bu sinemalar içinden ARQ sinemasından bilhassa bahsetmek istiyoruz. Zira yapımcıların ARQ'dan ilham almış olma mümkünlüğü bir oldukça yüksek Sinemada bir anda kız arkadaşı Hanna'nın yanında uyanan Renton, sonrasında silahlı üç kişi tarafından yakalanıp, bir sandalyeye bağlanıp ve tehdit ediliyor. Bağlandığı sandalyeden kendini kurtarıp kaçmaya çalışırken de yakalanıp öldürülüyor. Fakat Renton, ölmek yerine yine sevgilisi Hanna'nın yanında uyandığı sabaha geri dönüyor. Üstelik yaşadığı her şeyi hatırlıyor ve birazdan tekrar silahlı üç adamın odasına gireceğini de artık biliyor. Kısa bir müddet evvel piyasaya sürülen 12 Minutes oyununu daha evvelden duyduysanız ya da tanıtım sinemasını seyrettiyseniz ne dediğimizi anlayacaksınız. Duymamış olanlar için ise çabucak anlatmaya başlayalım. 12 Minutes, nitekim gibisi pek olmayan yaratıcı oyunlardan biri. Sabit zirve kamerasına sahip ve uzun bir müddettir örneğine pek rastlamadığımız point&click bir macera tipinde. Daima ölüp başa döndüğümüz için de hibrit bir rogue-like macera oyunu olarak da tanımlasak sanırım yanlış olmaz.

Öldürmeyen 12 dakika güçlendirir

12 minutes, oyun mekaniklerini de öğrendiğimiz, kısa bir konuta dönüş kısmı ile başlıyor. Sonrasında ise uzunca bir mühlet oyun alanımız; yatak odası, banyo, dolap  ve salon ile sonlu. Birinci başta çok fazla yapabileceğiniz bir şey yok. Etrafı gezip alanı tanımak ve dedektifin kapıya gelmesini beklemeniz gerekiyor. Dedektif, geldiğinde eşimizi babasını öldürmek ile suçluyor. Bu noktada vereceğiniz rastgele bir reaksiyon ya ölmemizle ya da bayılmamızla son buluyor. Sonrasında konuta birinci döndüğümüz dakikaya geri dönüyoruz. Birinci oynanış için olması gereken de esasen bu ve bundan kaçış yok. Farklı bir şey yapıp kurtulurum diye de düşünmeyin. Kıssa her ölüşünüz ile yavaş yavaş açılacak biçimde tasarlanmış ve bir sonraki döngüde evvelki yaptığınız yanılgıyı tekrarlamamaya çalışıyorsunuz.

Yapacak şey az lakin ne yapacağını bulmak güç

Problem şu ki, umutsuzca bir çıkış yolu ararken yalnızca birkaç dakikanız olan bir vakit döngüsü içindesiniz. Çok geçmeden kolay tedbirlerin işe yaramayacağını keşfediyorsunuz. Kapı kilitlemek ya da bir yere saklanmak sizi korumuyor. Daha fazlasını söyleyip elbette eğlenceyi bozmayacağız. Bir vakit döngüsünde sıkışıp kalmak, teknik olarak sınırsız vaktiniz varmış üzere hissettirse de dedektifin yolda olduğunu bildiğiniz, asansörün sesini ve kapıya yanlışsız geldiğini duyduğunuzda işler karışmaya başlıyor. 12 Minutes'ın minimalist görünümü, dairedeki mobilyalarının seyrekliği ve az sayıdaki karakterle birlikte az sayıda oda, bir biçimde baskıyı daha da artırıyor. Bilhassa kapının dışında ayak sesleri duyduğunuzda ve hala ne yapacağınıza dair hiçbir fikriniz olmasa da vaktinizin dolmak üzere olduğunu bildiğinizde...

Tekrar oyunun geninde var lakin sonlara gerçek daraltabiliyor!

Öbür taraftan başınızda bir fikir uyandığında bir sonraki döngüde onu denemek için bir an evvel ölmeyi beklediğiniz de oluyor. Bu döngülerin her birinde, yeni bir diyalog seçeneği açıldığında ya da öğrendiğiniz yeni bir gerçeğin nasıl farklı hissettirdiği de güzel bir formda şaşırtan. Öte yandan, takılıp kaldığınızda ve bir ipucu elde etmenin hiçbir yolu olmadığında birebir döngüyü tekrar tekrar yaşamak zorunda kalmak beğenilen değil. Ancak bu rogue-like'ın tabiatında var o denli değil mi? Elbette oyunun sonuna yanlışsız, oyunun biraz kendini tekrarladığını da belirtmeden geçemeyelim. Her seferinde küçük bir değişikliği denemek için birebir döngünün tamamını birden çok kere beklemek hudut bozucu olabiliyor.

Dedektifin sesi bir yerden tanıdık geldi mi?

12 Minutes'de baskıdan kaçmanın bir yolu yok. Daireyi terk edemiyorsunuz, ekranı karıştıran bir HUD yok ve objelerle sırf onları seçerek yahut öbür objelerle birleştirmek için sürükleyerek etkileşime girebiliyorsunuz. Oyuna odaklanabilmeniz için gereksiz tüm ögeleri ortadan kaldırılmış. Daha az sayıda karakterin olması da dramaya eklenerek oyunun lehine çalışıyor. Tüm yanıtların yakınlarda bir yerde gizli olduğu biliyorsunuz. Güya bir tıp kaçış odasında üzere hissediyorsunuz. Xbox Series S üzerinde denediğimiz Twelve Minutes'daki dikkat alımlı bir öteki nokta ise oyuncu kadrosu! Daisy Ridley, James McAvoy ve Willem Dafoe'nun seslendirdiği diyaloglar hakkında yazmadan geçmek olmaz. Tek söz ile harikalar. Twelve Minutes'daki diyaloglar, evvelki her döngüden keşfedilenleri yansıtmak için kusursuz bir halde genişliyor. Twelve Minutes'ın oyuncu takımının marifetleri oyunun ilerleyen vakitlerine kadar hiç sırıtmıyor.

Sonuç

Oyun döngüsünün ana mekaniği olayların tekrarlanması üzerine heyeti. Hasebiyle bunu eksi olarak belirtmek çok gerçek olmaz. Ancak bilhassa oyunun sonuna hakikat biraz hudut bozucu olduğu da gerçek. Başka taraftan bu karışık kıssadaki gizemler çözüldükçe düzgün hissettiriyor ve bu dezavantajı bir ölçü unutturuyor. Oyun bitirdikten çok sonra da sizi düşündürmeye devam ediyor. Daha evvel incelediğimiz Last Stop'un da geliştiricisi olan Annapurna Interactive farklı oyunlar yapmayı seven bir firma. Üstelik oyunlarına Türkçe lisan dayanağı eklemeyi de unutmuyorlar. 12 Minutes, farklı bir stil denendiği için evet tahminen harika değil fakat mutlaka oynanmayı hak ediyor.  Üstelik Xbox Game Pass üzerinden de fiyatsız ulaşabileceğiniz için kaybedeceğiniz bir şey yok. Hele ki birbirinin kopyası oyunlardan sıkılanlara ilaç üzere gelecektir.

75

Yapımcı               Annapurna Interactive
Dağıtımcı            Annapurna Interactive
Platform              Xbox One, Xbox Series S/X, PC
Çeşit                        Macera, Rogue-like
Web