Tarihte ayrımcılığın kurbanı olan bayanlar, siyahiler, cinsel yönelimini gizlemek zorunda kalanlar ve daha kaçları, 20-21’inci yüzyıl gibi ileri vakitlerde, bu anlamsız ayrımcılıkların ve baskıların ortadan kalkacağını düşünmüşlerdir. Lakin günümüzde hâlâ bunların etrafta olduğunu görüyoruz. Yalnızca 78 yıl evvel ABD tarihine kara leke olarak geçen George Stinney davası, bahsettiğimiz hususları bırakma konusunda insanlığın ne kadar hantal olduğunu gözler önüne sermişti.
1944 yılında sadece 14 yaşında olan George Stinney, ABD'de ırkçılığın en genç kurbanlarından biri oldu. Yalnızca 10 dakikada suçlu bulunan Stinney'nin pak olduğu gerçeği ise 70 yıl sonra ortaya çıktı. Pekala Stinney'nin Yeşil Yol filmi üzere kıymetli üretimlere esin kaynağı olan kıssası nasıl gelişti. Trajik öyküsüne gelin birlikte bakalım.
Her şey 1944 yılının mart ayında Güney Karolina’nın Alcou bölgesinde, iki küçük kızın çiçek arayışıyla başladı:

11 yaşındaki Betty June Binnicker ve 7 yaşındaki Mary Emma Thames, bisiklete binerken çiçek arıyorlardı. İki kız, Stinney ve kız kardeşi Aime’yi görünce yanlarına gidip çiçekleri nerede bulabileceklerini sordular.
Kızlardan en son haber alınan yer ise burası oldu. Pekala sonra?

Stinney’nin babasının da katıldığı arama çalışmalarında ise bir çukurda kızların cansız vücutları bulundu. İkisinin de başında güya tekrar tekrar çekiçle vurulmuşcasına darbeler bulunuyordu. En son Stinney ile konuşurken görüldükleri için de yetkililer, Stinney’nin konutuna gerçek gitti.
O sırada ailesi konutta değildi:

Abisiyle birlikte kelepçelenen Stinney, ağabeyinin özgür bırakılmasıyla yetkililerin tek odağı oldu. Küçük bir odada sorgulandı, avukatı yoktu ve ailesi yanında değildi. Yani 14 yaşında hiçbir şeyden haberi olmayan bir çocuk, kendisine sert çıkışan yetkililerle küçük bir odada baskı altındaydı. Ancak iş bununla bitmedi.
Somut bir kaynak olmamasına karşın polis, Stinney’nin cürmünü itiraf ettiğini söyledi. Tüm yetkililer, ispatı olmayan bir itirafa dayanarak Stinney’yi yargıladı:

Davası, kızların vefatından 1 ay sonra başladı. Günümüz perspektifinden bakınca Stinney’nin mahkeme tarafından seçilen avukatı Charles Plowden başka, karşısındakiler farklı umutsuz olaylardı. Avukatın yaptığı hiçbir şey yoktu. Şahit çağırmak ya da delil sunmak üzere aksiyonlara neredeyse hiç girmemişti bile.
Öte yandan karşıdakilerin gözleri kapalı güvendiği şey ise ispatı olmayan bir itiraftı.
Stinney’nin davası 2 saat sürdü. Hatalı olup olmadığını kararlaştırmak için girilen heyet tartışması ise yalnızca 10 dakika…

Tutuklandığı için ailesini haftalarca göremeyen Stinney, büsbütün beyazlardan oluşan heyetin 10 dakikalık tartışmadan çıkardığı kararla suçlu bulundu. Buraya kadar bile insanın içini karartmayı başaran öykü, artık daha da makûs bir hâl aldı.
Stinney’ye birinci dereceden cinayet kabahati gerekçesiyle idam cezası uygun görüldü:

16 Haziran 1944 tarihi geldiğinde Stinney, Güney Karoline Eyalet Hapishanesinde bulunan infaz odasına, elektrikli sandalyede idam edilmek üzere götürüldü. Ama uzunluğu sandalyeye yetmiyordu bile. Bu sebeple altına kitaplar konuldu. Yetişkinler için tasarlandığından kendisine bol gelen kıyafetleri ve tekrar küçük olduğundan yüzünün tamamını kapatan maskesiyle Stinney, odadaki tanıkların önünde sandalyeye bağlandı.
Kendisine son bir kelamı olup olmadığı soruldu. Karşılığı ise “Hayır efendim” oldu. Bunun ardından…

Tamı tamına 2.400 voltluk elektrik, Stinney’nin vücuduna verildi. Bu sırada yüzüne büyük gelen maskesi de düştü ve şahitler, gördüğü görüntü karşısında dehşete kapıldı. Stinney’nin bedenine 8 dakika içinde 2 kere elektrik verildi ve böylelikle hayatını yitirdi.
2004 yılına gelindiğinde George Frierson isimli bir tarihçi, davayı araştırmaya koyuldu

- Frierson, Stinney'nin kızlarla konuştuğu noktada

- Çeviri: Haksız formda yargılandı, Güney Karolina tarafından yasa dışı biçimde idam edildi. Karar, 16 Aralık 2014 tarihli mahkeme kararıyla feshedildi
Yetişkin adamlardan oluşan bir kümenin hiçbir ispat olmadan 14 yaşındaki bir çocuğa idam cezası vermesi 10 dakika sürdü. Lakin çocuğun suçsuz olduğunun anlaşılması için 70 yıl geçmesi gerekti.
Kaynaklar: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7