2021'de UEFA Yılın Futbolcusu Olan Jorginho'nun Bugüne Kadar Kimsenin Bilmediği Dramatik Hayat Hikayesi

Odalarımız pis. Günde üç kere birebir yemeği yiyorduk. 

Duşlarda kışın bile sıcak su yoktu. 

Dışarıda lokal çeteler bizi soymaya çalışırdı. 

Lakin en berbatı temizlikçi bayanın çalışmayı bırakmasıydı. Bunu söylemenin hoş bir yolu yok lakin tuvalete gittiğinde, değil mi? Ve sen iki numara mı yapıyorsun? Bu yerde, kağıdı tuvalete atarsan sıkışabilir, bu yüzden çöp kutusuna attın. Ama çöp kutusu birkaç hafta boyunca boşaltılmadığında, şey… evet, anladınız. 

Kaynak: CFC_Turkiye


2021 yılı Jorginho için olağanüstü geçti desek palavra olmaz. Evvel Chelsea ile Şampiyonlar Ligi'ni sonra da İtalya ile EURO 2020'yi kazandı. Ve en son da Chelsea ile UEFA Harika Kupa'nın sahibi oldu.



EURO 2020'nin en düzgün orta saha oyuncusu olurken, UEFA Yılın Futbolcusu ödülünün de sahibi oldu.



Epeyce meslekli ve başarılı bir atlet olan Jorginho'nun hayli dramatik bir hayat kıssası olduğunu biliyor muydunuz pekii?



Hayat öyküsünü kendi ağzından dinleyelim: ????



“13 yaşımdayken Brezilya'daki Guabiruba futbol kampına gittim. Ailemden 100 mil uzakta yaşıyordum. 13 yaşındaydım dostum. On üç.



Bir günde 3 öğün tıpkı yemeği yerdik. Her gün askeri kampmış üzere idman yapar, 50 kişilik ranzalarda uyurduk. Tuvaletler pislik içinde olurdu, kokudan uyuyamazdık.

Ordu üzereydi. Günde iki defa idman yapın, sonra çalışın. Yan yana dizilmiş ranzalarda uyuyan elli oyuncu.



Gelmeden evvel São Paulo'da üç kulüple görüştüm fakat hepsi beni reddettiler, bu yüzden memleketim Imbituba'ya geri döndüm, bir İtalyan futbol menajeri beni yönettiği bu kampa davet etti. Orada başarılı olan oyuncuların İtalya'ya gitmek için küçük bir talihi olduğunu söyledi. Hangi çocuk Avrupa'ya gitmek istemez ki?

Bir gün temizlikçi bayan maaşını almadığı için işi bıraktı, bu yüzden bizi beşerli kümelere ayırdılar ve her birine bir paklık günü verdiler. Ucuz tabi.



Ancak bir gün bir küme paklık yapmaya zahmet etmedi. Peki sonraki gün ne oldu? İkinci küme da zahmet etmedi. Bu haftalarca devam etti ve pislik birikti. Tuvaletler en kötüsüydü. Nefesini tutmak zorundaydın. Belki bu sizi şaşırtacak lakin bu türlü yaşamak aslında bana olağan geldi. Ciddi manada. İnsanların ne kadar berbat olursa olsun her şeye ahenk sağlayabileceğini öğrendim.

Biliyor musun, ben beş yaşındayken babam bana büyüyünce ne olmak istediğimi sormuştu. "Futbolcu" dedim.



'Ama futbolcu olmak yalnızca televizyonda gördüğünüz şeyler değil. Seni incitecekler, senden çalacaklar, seni ağlatacaklar. Eve gitmek isteyeceksin. vazgeçmek isteyeceksiniz. Şimdi, büyüyünce ne olmak istiyorsun?”

'Futbolcu' dedim.

Her şeyi yapmaya hazırdım. Lakin temizlikçi bayan işten ayrıldıktan birkaç hafta sonra annem kampa beni ziyarete geldi. Banyoya gitti. Geri döndüğünde, "Eşyalarını al. Konuta gidiyoruz."



Ben “Anne, ben gitmiyorum dedim.”

Dedi ki, 'Bunun  senin hayalin olduğunu  biliyorum . Ama oğlum bu türlü yaşayamazsın” 

Beni meskene gitmeye zorlarsa ve bir futbolcu olmazsam hayatımın geri kalanında onu suçlayacağımı söyledim.

“Hayır, bekle… lütfen bu türlü söyleme…” dedi. 

Sonra ağlamaya başladı. 

'Bu benim şansım' dedim. Ne acı çekeceğim umurumda değil. 10  gün boyunca aynı yemeği yiyebilirim . Kirli bir tuvalete gidebilirim. Bu bir  şey değil !”

Bana baktı. 

'Ciddiyim' dedim.

Sonra gözyaşları içinde ayrıldı.

Hayatımda yaşadığım en sıkıntı an oydu. Ağlamış olsa da bunun ne demek olduğunu biliyordu zira futbolcularla dolu bir aileden geliyordu.



Plajda birlikte futbol oynardık. Yanılgı yaptığımda ‘ayağını o denli koyma bu türlü koy’ sıkıntısı. Bana futbolu annem öğretti.



Lakin benim için en güzelini istedi, biliyor musun? Bu yüzden konuta gelmemem onu üzdü. Ve birçok yetenekli oyuncunun o kamptan ayrıldığını gördüm. Çok kişi vazgeçti. O yerde iki yıl geçirdim.



Ve Rabbe şükür, 15 yaşındayken haftalık €20'ya Verona'ya transfer oldum.



Beni eski bir manastıra koydular. Üç ranzalı küçük bir odada altı genç oyuncuyduk. İtalya! Artık her şey mümkündü.

Birinci üç ay mükemmeldi. Lakin sonra zorlaştı zira ne vakit meskene gidebileceğimi bilmiyordum. Ve beni kampa davet eden menajerimden haftada 20 avro alıyordum. Daima birebir şeylere harcardım.



Brezilya'daki ailemi aramak için beş avro, şampuan, deodorant ve diş macunu için birkaç avro daha. Hafta sonlarını MSN'de arkadaşlarım ve ailemle sohbet etmek için bir internet kafede geçirirdim.

Bazen sahiden bir ziyafet çekmek istediğimde, Verona'daki ana meydana sarfiyat ve McDonald's'tan bir milkshake alırdım.



Bir avroya mal oldu. Kızartma? Burger mi? Unut onu adamım! Pahalı yemekler varlıklı çocuklar içindi. Sonra meydanın köşesindeki bir merdivene oturur ve sadece… seyrederdim. İnsanların gelip gitmesini izlerdim. Kuşları ve turistleri izler ve fikirlerimin dolaşmasına müsaade verirdim. Cumartesi öğlenden sonralarımı bu türlü geçirdim.

Nitekim yalnız bir varoluştu. Bir buçuk yılımı bu türlü geçirdim, yalnızca futbol için yaşadım. Lakin 17 yaşımdayken ve Verona'daki profesyonellerle idman yapmaya başladığımda menajerimle aramız bozuldu.



Brezilya'da pis bir futbol kampında iki yıl acı çekmiştim.

18 ayımı İtalya'da haftada 20 avroyla yaşayarak geçirdim. 

Ve şimdi  bu ?

Ağlayarak annemi aradım. 'Anne, bitirdim. Bu benim için çok fazla. Seni özledim. Eve geliyorum.' Kafamda zati Imbituba'ya dönmüştüm. 

Ancak o, “Kapı kapanacak” dedi.

'Ne?' dedim.

Konuta gelmiyorsun dedi. Kapıma gelirsen açmam.'

Babamı aradım. Ayrıldıklarından, onunla yaşayabileceğimi düşündüm. Ancak bana kapısının da kapalı olduğunu söyledi.



Sonra annemler bir ortaya gelip beni aradılar. 'Jorge, profesyonellerle idman yapıyorsun ve artık pes etmek mi istiyorsun  ? Yaşadığın onca şeyden sonra? Mantıklı değil. Kendine inan ve devam et. Rüyan gerçek olacak.'

Yaradana şükür, ailem gereksinimim olduğunda çok güçlüydü.



Baht yapıtı onları dinledim. Bugün hala benimle olan João Santos isminde yeni bir casus buldum. Takımda kaleci olan ve artık benim kardeşim üzere olan Rafael'e de teşekkür etmeliyim. Haftada 20 avroya geldiğimde beni meskenine götürdü ve bana yiyecek ve giyecek aldı. João ve Rafael, 2011'de Verona birinci grubuna girmemde büyük rol oynadı. Benim için yaptıklarını asla unutmayacağım.

Ocak 2014'te Napoli'ye taşındığımda çok farklı bir kente taşındım . Napolililerin nasıl olduğunu hepimiz biliyoruz, değil mi? Vay!! Tutku, dostum! Oyuncularına ilah üzere davranıyorlar!



Süpermarkete gidemedim. Parka gidemedim. İmkansız! Bir şapkayı gözlerime kadar indirir ve bir kapşonlunun altına saklanırdım. Babam bir kaçak üzere göründüğümü söylüyordu!

Napoli, adamım... çılgın. Ancak kenti sevdim. Napolitenleri severim. 4,5 yıl sonra, ayrılmak benim için hakikaten zordu.



Chelsea'deki başlangıcım Napoli'yi daha çok özlememe neden oldu.



Ne dediklerini hepimiz hatırlıyoruz, değil mi? çok yavaştım. çok zayıftım. Sarri'nin oğluydum. Adamım, bu beni çok kızdırdı.

Ancak beni hafife aldılar. Gördüğün üzere, çalıştığım her kulüpte çalkantılı bir başlangıç yaptım. Her kulüp. İnanılmaz



Verona'ya geldiğimde kimse beni istemedi. Beni dördüncü lige kiralık gönderdiler. Orada da kimse beni istemedi. Ama çalışmaya devam ettim ve hürmet kazandım. Verona'ya döndüm ve Serie A'ya çıktık. Napoli'de de güç bir yıl geçirdim ve sonra Sarri geldi ve her şeyi değiştirdi. Yani Chelsea olayı? Ah! Eleştiriyi yakıt olarak kullandım. Düşünüyordum da,  Bu beşerler utanacaklar.

Ve artık burada bir Avrupa Ligi şampiyonluğu ve bir Şampiyonlar Ligi şampiyonluğu ile oturuyorum. Bu yüzden tüm eleştirmenlere tek bir şey söylemek istiyorum.



Teşekkürler. Sahiden, hepinize teşekkür ederim.




Kaynak: CFC_Turkiye, theplayerstribune