7'den 77'ye Özlüyoruz: Barış Manço'suz 21. Yıl

1 Şubat 1999 yılında hayata gözlerini yuman usta müzisyen Barış Manço, 21. irtihal yıl dönümünde sevenleri tarafından anılıyor. 


Pederi vefat ettiğinde 14 yaşında olan Batıkan Manço "Hiç kolay geçmedi bu 21 sene. His dolu geçti. Bu 21 yılda yalnız olmadığımızı da gördük" dedi.


Yokluğuna alışmanın mümkün olmadığını söyleyen Batıkan Manço, "Nereye gitsek sevenleri tarafından Barış Manço dalgası yayılıyor. Bu pahanın korunması ve sahip çıkılması şık bir şey" tabirlerini kullandı.

"Onun rehberliğini müziklerinden, arkaya bıraktığı laflardan almaya çalışıyorum"


Manço, pederinin sevenlerinin gözünde nasılsa hanede de o denli olduğunu söz etti ve ekledi: 

"Sadece meskende o kadar takı takmıyordu. Muhakkak ağzından boş laf çıkmazdı. Bu onun hayat usulüne yansımış, çalışma formuna yansımıştı. O yanını daima tatbike çalıştım, ders almaya çalıştım. Doğal onun üzere olmak çok öbür bir kavram. Onun üzere olmak için benim daha neler tecrübe edinmem gerekir? 'Keşke' dediğim anlarda onun rehberliğini müziklerinden, geçmişe bıraktığı kelamlardan almaya çalışıyorum.

O yaşıyor olsaydı birinci aşık oluğum kızdan bahsetmek, ehliyet alacağım hengam otomobil kullanmayı ondan öğrenmek isterdim. Tahminen birinci iş deneyimlerimi ondan öğrenip uygulamak isterdim. 20 sene az hengam değil. Bu yaşıma kadar çok şey öğrendim, fakat onun yokluğundan öğrendiğim çok şey var. Onun varlığında tahminen oluşumum daha farklı gelişirdi."

"Biz devletle babamızı paylaşmasını öğrendik"



Barış Manço'nun vefatının akabinde müzeye çevrilen konutlarında birçok anısı olduğunu aktaran Manço, hislerini şöyle lisana getirdi:

"Ömrümün yarısı bu hanede geçti. 10 yıldır müze olalı. Vakit zaman misafirlerimiz oluyor onları ben gezdiriyorum. Orada öbür ziyaretçiler de denk geliyor 1. ağızdan duyduklarında bu benim için de keyifli oluyor. Müze olduğundan beri alışsam bile tekrar de girer girmez nereye bakarsam bakayım her bucağında bir anım var. O anlar gözümün önüne geliyor. Her koridorda, duvarda hepsinde bir anım var.

Alışılmış sağ olsaydı biz muhtemelen hala bu konutta yaşıyor olurduk. Ancak biliyorduk ki onun akabinde bu konutun müze olması çok daha gerekli bir şey. Zira Barış Manço yalnızca anamın, ağabeyimin, benim değil, tüm Türkiye'nin. Biz devletle babamızı paylaşmasını öğrendik. Meskenin müze olması çok daha sembolik, daha değerli. Paha katan bir aksiyon oldu."


Manço, 7'den 77'ye programının devam etmesi tarafında teklifler aldıklarını aktardı


"İlk başta duyunca heyecanlanıyor insan. Babamızın yaptığı işi devam ettirmek ancak sonra Doğukan ile dönüp birbirimize baktık dedik ki; 'Bu işi yapabilen babamızdı. Onun kuvveti onun vizyonu o akışı sağlıyordu. Biz babamızı taklit ederdik. Bu durum, programın devamını getirmekten fazla daha öbür bir mekana de götürebilirdi. Zira Barış Manço'ya hususî, ona münhasır özellikler içeren bir programdı o."

Usta müzisyen vefatının 21. yılında anılıyor...