Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
Açlık ne yedirtmez, tokluk ne dedirtmez
2001 Kış mevsimi, Samsun. Vatani vazifem sebebiyle acemilik eğitimi aldığım Samsun Sahra Sıhhiye Okulu’ndayım. Sabah erkenden kamuflajlarımı giyip, kahvaltı ve derhal akabinde sabah sporu ile güne başlıyordum. Akşama kadar birebir kıyafetin üzerimde olması sebebiyle odama geçince birinci fırsatta bu kıyafetten kurtulma gereksinimi duyuyordum.
Tıpkı odayı paylaştığım bir arkadaşım, üniversite sonrasında maddi zayıflıklar sebebiyle kısa müddetliğine bir lokantada çalışmış ve daima olarak kebap biçimi yiyeceklerden bahsetmekteydi. Her seferinde “benim yanımda bunlardan bahsetmezsen sevinirim, sen anlattıkça acıkıyorum” dememe karşın bazen alışkanlıktan bazen de inadına konuşmasını sürdürmekte idi. Bir gece saat 22.30 civarı tekrar başladı anlatmaya: “Şimdi bi’ yaprak döner olsa, çıtır çıtır pidelerin üzerine bolca serpiştirilse, üstüne de kızgın tereyağı gezdirilse. Oooo, yanına da közlenmiş biber ve domates. Bi’ de kaymaklı köy yoğurdu. Hımmm… Artık ne şık giderdi be!” Bir anda mide salgılarımda artış ve karnımda guruldamalar başladı, akabinde yiyecek bir şeyler bulma arayışına girdim. Sahiden de durup dururken sevdiğiniz bir besini hayal ettiğinizde, tok olmanıza karşın iştahınızı kabartabilirsiniz.
Her devir için dolabımda atıştırmalık kepekli bisküvi, fındık, kuru üzüm üslubu besinler bulunurdu; ama o akşam hepsi tükenmiş durumdaydı. Kamuflaj olmadan kantine inmek yasaktı. Buna karşın tam tekmil giyinip, 3 kat aşağı inip, kuyrukta dakikalarca sıra bekleyip karnımı doyurmaya razıydım, lakin o saatte kantin de gizliydi. Ne yapacağımı bilemedim. Güya kan şekerim yavaş yavaş düşmeye başladı, rengim soldu, huzursuzluk ve asabiyet kendini göstermeye başladı. Dilenci üzere gezinmeye başladım ve birkaç arkadaştan atıştırmalık bir şeyler talep ettim lakin nafile. Son olarak “Okan’da her devir yiyecek bir şeyler olur, bi’ de O’na sorayım” dedim. Alt kata indim ve bir umutla meslektaşımın koridorun sonundaki odasına koşuverdim. Kapı girişinde karşılaştığım Okan’la aramızda:
- Bizimki tekrar İskender kebaptan falan bahsetmeye başladı. Bugüne kadar kaç kez kendisini uyardım, lakin bir türlü kelam geçiremiyorum.
- Sen de İskender hayaliyle acıktın tabi…
- Hem de nasıl, karnım adeta zil çalıyor. Dolabımda bir şey kalmamış, kantin de kapandı. Sende her vakit yiyecek bir şeyler olur, 2 lokma atıştırmalık bir şey var mı?
- Tüh yaaa, 5 dakika evvel gelseydin keşke. Odadaki arkadaşlarla ne var ne yok hepsini süpürdük artık.
- Sıhhat olsun, tekrar de teşekkürler dostum (çaresizlikten ne yapacağımı bilmiyordum; tam gerimi dönmüş ve odama gerçek yönelmiştim ki arttan bir ses geldi).
- Dur bi’ dakika, dolabımda biraz kuru ekmek olacaktı. Velev misin?
- İstemez olur muyum? Bu düzgünlüğünü asla unutmayacağım (uzattığı 3 dilim kuru ekmeği aldığımda piyangonun büyük ikramiyesini kazanmış üzere sevinçliydim). Binlerce defa teşekkürler…
formunda bir konuşma geçti. O gece yediğim 3 dilim kuru ekmek, hayatımdaki en şık yemekti. O gün bu gündür uzun müddet aç kalmamaya, yemek programlarını izlememeye, meşhur yemeklerin yahut restoranlarının konusunun açıldığı muhabbetlere pek ziyade katılmamaya münhasıran dikkat etmekteyim. Esasen meslek icabı “şimdi sıralayacağım zararlı yiyeceklerden uzak durun” diyerek daima o besinleri aklımıza getirmekteyiz. Bir de mesai sonrası, meskene iş getirmek (!) hiç lâtif olmuyor bazen.
Hiç düşündünüz mü? Duyu organlarımız besinleri yeme, içme konusunda bizleri teşvik eder mi sanki? Albenisi yüksek bir pastane vitrinini görmek, televizyon reklamlarında asitli içeceğin şişeden bardağa dökülme sesini duymak, seyyar satıcı arabasının yanından geçerken kokoreç kokusunu almak, fırından yeni çıkmış gevrek bir simit, pide yahut ekmeğe dokunmak kuşkusuz herkesin iştahını kabartmaya yardımcı olacaktır. Yukarıdaki hikayede olduğu üzere, bir besini hayal ederek de karnınızın acıkmasını sağlayabilirsiniz.
2001 Kış mevsimi, Samsun. Vatani vazifem sebebiyle acemilik eğitimi aldığım Samsun Sahra Sıhhiye Okulu’ndayım. Sabah erkenden kamuflajlarımı giyip, kahvaltı ve derhal akabinde sabah sporu ile güne başlıyordum. Akşama kadar birebir kıyafetin üzerimde olması sebebiyle odama geçince birinci fırsatta bu kıyafetten kurtulma gereksinimi duyuyordum.
Tıpkı odayı paylaştığım bir arkadaşım, üniversite sonrasında maddi zayıflıklar sebebiyle kısa müddetliğine bir lokantada çalışmış ve daima olarak kebap biçimi yiyeceklerden bahsetmekteydi. Her seferinde “benim yanımda bunlardan bahsetmezsen sevinirim, sen anlattıkça acıkıyorum” dememe karşın bazen alışkanlıktan bazen de inadına konuşmasını sürdürmekte idi. Bir gece saat 22.30 civarı tekrar başladı anlatmaya: “Şimdi bi’ yaprak döner olsa, çıtır çıtır pidelerin üzerine bolca serpiştirilse, üstüne de kızgın tereyağı gezdirilse. Oooo, yanına da közlenmiş biber ve domates. Bi’ de kaymaklı köy yoğurdu. Hımmm… Artık ne şık giderdi be!” Bir anda mide salgılarımda artış ve karnımda guruldamalar başladı, akabinde yiyecek bir şeyler bulma arayışına girdim. Sahiden de durup dururken sevdiğiniz bir besini hayal ettiğinizde, tok olmanıza karşın iştahınızı kabartabilirsiniz.
Her devir için dolabımda atıştırmalık kepekli bisküvi, fındık, kuru üzüm üslubu besinler bulunurdu; ama o akşam hepsi tükenmiş durumdaydı. Kamuflaj olmadan kantine inmek yasaktı. Buna karşın tam tekmil giyinip, 3 kat aşağı inip, kuyrukta dakikalarca sıra bekleyip karnımı doyurmaya razıydım, lakin o saatte kantin de gizliydi. Ne yapacağımı bilemedim. Güya kan şekerim yavaş yavaş düşmeye başladı, rengim soldu, huzursuzluk ve asabiyet kendini göstermeye başladı. Dilenci üzere gezinmeye başladım ve birkaç arkadaştan atıştırmalık bir şeyler talep ettim lakin nafile. Son olarak “Okan’da her devir yiyecek bir şeyler olur, bi’ de O’na sorayım” dedim. Alt kata indim ve bir umutla meslektaşımın koridorun sonundaki odasına koşuverdim. Kapı girişinde karşılaştığım Okan’la aramızda:
- Bizimki tekrar İskender kebaptan falan bahsetmeye başladı. Bugüne kadar kaç kez kendisini uyardım, lakin bir türlü kelam geçiremiyorum.
- Sen de İskender hayaliyle acıktın tabi…
- Hem de nasıl, karnım adeta zil çalıyor. Dolabımda bir şey kalmamış, kantin de kapandı. Sende her vakit yiyecek bir şeyler olur, 2 lokma atıştırmalık bir şey var mı?
- Tüh yaaa, 5 dakika evvel gelseydin keşke. Odadaki arkadaşlarla ne var ne yok hepsini süpürdük artık.
- Sıhhat olsun, tekrar de teşekkürler dostum (çaresizlikten ne yapacağımı bilmiyordum; tam gerimi dönmüş ve odama gerçek yönelmiştim ki arttan bir ses geldi).
- Dur bi’ dakika, dolabımda biraz kuru ekmek olacaktı. Velev misin?
- İstemez olur muyum? Bu düzgünlüğünü asla unutmayacağım (uzattığı 3 dilim kuru ekmeği aldığımda piyangonun büyük ikramiyesini kazanmış üzere sevinçliydim). Binlerce defa teşekkürler…
formunda bir konuşma geçti. O gece yediğim 3 dilim kuru ekmek, hayatımdaki en şık yemekti. O gün bu gündür uzun müddet aç kalmamaya, yemek programlarını izlememeye, meşhur yemeklerin yahut restoranlarının konusunun açıldığı muhabbetlere pek ziyade katılmamaya münhasıran dikkat etmekteyim. Esasen meslek icabı “şimdi sıralayacağım zararlı yiyeceklerden uzak durun” diyerek daima o besinleri aklımıza getirmekteyiz. Bir de mesai sonrası, meskene iş getirmek (!) hiç lâtif olmuyor bazen.
Hiç düşündünüz mü? Duyu organlarımız besinleri yeme, içme konusunda bizleri teşvik eder mi sanki? Albenisi yüksek bir pastane vitrinini görmek, televizyon reklamlarında asitli içeceğin şişeden bardağa dökülme sesini duymak, seyyar satıcı arabasının yanından geçerken kokoreç kokusunu almak, fırından yeni çıkmış gevrek bir simit, pide yahut ekmeğe dokunmak kuşkusuz herkesin iştahını kabartmaya yardımcı olacaktır. Yukarıdaki hikayede olduğu üzere, bir besini hayal ederek de karnınızın acıkmasını sağlayabilirsiniz.
