Ah çocuk!

Ah çocuk! Mutluluklar pazarlarda alınıp satılır oldu Betonlaştı gözyaşları, yürekler katılaştı Kimse kimseyi sevmiyor, kimse kimseye acımıyor, yanmıyor Güzellikler bile parayla alınıp satılıyor bundan böyle Namussuzlar çoğaldıkça namuslular azaldı Makamlar büyüdükçe beyinler küçüldü Herkes firsattan istifade edip cebini şişirmeye çalışıyor, yetimin, yoksulun hakkına tecavüz ediyor Gözlerde güneşin sıcaklığı, vicdanlarda doğruluğun aklığı kalmadı çocuk Yürekler gibi gözlerde kirlendi Sevinçlerimizi, şiirlerimizi, kitaplarimizi değil ettiler, alıp götürdüler bizden uzaklara insani duygularımızı Toprağımız kırgın derhal bize, ğögümüz de kırgın Bilmem fakat nasıl anlatılır sahtekarlığın, cüzdanın ve vicdanın kirlenmişliği bir ülkede Erdemin, fazilletin, sevginin ve dostluğun çürümüşlüğü Gökyüzü hepimizin yok mi, ya yeryüzü Neden vicdanları gibi gökyüzünüde, yeryüzünüde kirletirler çocuk Doğaya, insana, kuşa, çiçeğe, emeğe bu düşmanlık niye Bilmezler mi fakat, bunları sevmekle başlar hayat Bu kin, korku ve düşmanlıkla nereye varacak dünyamız Bunlar sevmeyi bilir mi çocuk? Zerre kadar bir vicdan taşımışlar mı yüreklerinde? Hayatta hiç sevmişler mi bir ırmağın türküsünü? Gümbürtüsünü bir ormanın durup dinlemişler mi? Bir pınarın akışını, yağmurun yağışını? Bir türkünün, bir şiirin güzelliğini, bir dostluğun ve sevdanın sıcaklığını yaşamışlar mı hiç? Gülümsemişler mi çocuklara bahar gülleri gibi, okşamışlarmı saçını bir öksüzün Vurmuşlar mı sesini dağlara, çağlayanlara? Oturup ağlamışlar mı yavrusu vurulmuş bir cerenin acısına Duymuşlar mı oğlu mahpus bir ananın feryadını yüreklerinde Yalvarma güzel çocuk, dillerini utandırma Utandırma dillerini, dillerin ki dağ yelidir senin; Pınarların sesi, kuşların ötüşüdür Bükülme boynunu gözlerini utandırma, gözlerin gökyüzüdür senin, mavi gülüşlü bir çiçek Yakarma çocuk; sesini utandırma Gülün kokusudur sesin; rüzgarın nefesi, ırmağın türküsüdür Yalvarma çocuk; ellerini utandırma Sefalet, sefalet fena bilirim Umudu, sevinci, onuru utandırma En güzel senin ellerindir çocuk ekmeği tutan, suya uzanan Ey çocuk yoksulluğunu coşmuş bir bıçak gibi taşı yüzünde ama yalvarma, utandırma yüzünü Utancını ve hıncını güneşin sarısı gibi yüreğinde sakla Unutma seni ağlatanları Unutma utanması gerekenleri lakin sen yas, utandırma gözyaşlarını Aşk için ağla, dostluk ve sevgi için Lakin yoksulluğun için inleme, yakarma, utandırma gözyaşlarını çocuk Bırak dereler ağlasın senin yerine, rüzgarlar, pınarlar ağlasın ama sen yas Deli taylar gibi sev yaşamı, aşkı sevgiyi ve umudu Yüzün her koşulda onuru, öfkeyi, sevinci, direnci taşısın; Yılgınlık, bezginlik olmasın Yeri geldiğinde sormalısın yoksulluğun hesabını Elimden tut ey çocuk; utandırma ellerini Tut elimden güneşe yürüyelim, sevince, umuda, neşeye yürüyelim Tutki güneş doğsun, serçeler sevinsin Zulümler, karanlıklar çekilsin üstümüzden Tut fakat tomurcuklar açsın, büyüsün çocuklar, serceler ucsun, tohumlar ekilsin, yeşersin umutlar Bir demet ışık saçılsın dünyaya, kapılar açılsın, kalmasın tutsaklık, ezilmişlik, arzu Kimse kimseye avuç açmasın, çocuklar ağlamasın, utanmasın analar, babalar yoksulluktan yokluktan Ah çocuk! Yersiz açan ,bir çiçek tarlası gibi yüreğin beyaz kardelenler, sarı papatyalar bükmüş boyunlarını ipince boynundan güneşe bakıyorlar Her iç çekişte dünyanın tüm çiçekleri kanamada bütün kuşları havalanmada umudun evi değil, sevincin adresi neylersin çocuk Ah çocuk! Vereceksen, rüzgarlara ver sesini, tomurcuklara baharı muştulasın yarınlara mümkünü yok artık, gittiğim her yere benzi atmış yüzünü taşıyacağım ve seni her düşündüğümde çağımın utancını yaşayacağım ah çocuk! alıntı