Ameş Ve Karısı

İmamı Azam Ebu Hanife rha'in arkadaşlarından, o dönemin hadis ve kıraat âlimlerinden Süleyman A'meş, bir gece evinde eşiyle tartışmış ve hanımını biraz incitmişti Buna karşın tartışmadan hemencecik daha sonra hanımıyla bitmiş konuşmak istemiş, fakat hanımı kocasına gücenmiş olduğu için, adamın sözlerini cevapsız bırakmıştı
Adam öfkeyle:
Niçin bana yanıt vermi yorsun? diye hanımını bağırıp, azarladı Lakin bir yanıt alamadı
A'meş'in kızı babasına:
Bu gece olmasa da, yarın sabahleyin konuşur seninle, dediyse de adamın öfkesi dinmedi:
Eğer bu gece benimle konuşmazsa, benden emin abes olsun, dedi
Kızcağız da annesini konuşması için ikna etmeye çalıştı Lakin annesi inat etti, konuşmamakta direndiKarısının konuşmamakta istikrarlı olduğunu görebilen A'meş'in ise henüz öfkeyle ettiği yeminin ciddiyeti aklına geldi, söylediğine pişman oldu Eşiyle anlamsız olmaktan kurtulmak için care düşünmeye başladı Gecenin bir yarısında giyinip evden cıktı Dürüst Ebu Hanife Hazretlerinin evine gitti Ebu Hanife onu içeri alıp derdini sordu A'meş karısıyla olan hadiseyi anlattı, tasa yandı:
Bu bayan bu tavrıyla benden kurtulup kaçmak istiyor Beni sıkıntıya sokmasından korkuyorum Kendisi çocukların annesidir Onu manâsız olmaktan kurtarıp beni rahatlatacak bir care var mı? diye sordu
Ebu Hanife:
Üzme kendini Allah'ın izniyle bir care bulunur, dedi
Ebu Hanife, A'meş'in oturduğu yerdeki mescidin müezzinine haber gönderip yanına çağırdı Bu gece sabahleyin ezanını henüz vakti girmeden okumasını tenbihledi A'meş de evine dönüp, ezanı beklemeye başladı Daha sabah olmadan okunan ezanı duyan A'meş'in hanımı, sabahleyin oldu da boşanması gerçekleşti zannederek konuştu:
Oh be! dedi Senden kurtuldum, kötü huylu tip!
A'meş ise kıs kıs gülerek yanıt verdi:
Az Önce sabah olmadı Sen de konuşup yeminimi bozdun Bize tedavi gösterenden Allah razı olsun

Yusuf Yavuz
Semerkand dergisinden alınmıştır *