Anam Babam Usulü Lokantaların Samimiyet Temsilcisi 13 Demirbaş Elemanı

Özledik değil mi? Tek kederi karın doyurmak olan ve antin kuntin ayrıntılarla işi olmayan bu yerlerdeki değişmez şeyleri sizler için listeledik.


1. Lokantaya girer girmez karşılaşılan bol yağlı ve salçalı sulu yemek vitrini, aç olan bünyeleri çıldırtmak için birebirdir.



Her lokantanın kesinlikle bir et yemeği spesiyali de vardır. Haşlama olur, orman kebabı olur, tas kebap olur... Kimse pilav istiyor musun diye sormaz; birçok yerde pilav yemeğin yanına otomatik konulur.

2. Ağzına kadar doldurulmuş masa üstü ekmek kovası.



Bu manzarayı çok kaba bulanlar da var lakin aslında pek cömert bir yaklaşım. Hele ki yalnızca bir tane çorba içip kalmak isteyenler için harika bir katık. Adamlar ye yiyebildiğin kadar diye koyuyorlar, sen de kalkıp "Pardon bakar mısınız, ekmek alabilir miyiz?" demiyorsun.

3. Artık tarihin tozlu sayfalarına karışmak üzere olan, bardağın içine konulmuş saman kağıdından mütevellit pembe peçeteler.



Şu manzarayı görenin nostalji yaşamaması mümkün mü sorarım size? Bence de değil. Yalnız çok farklı bir detay, bu pembe peçeteler ağız-yüz silmekten çok çatalı, bardağı silmek için kullanılıyormuş. Diyenlerin yalancısıyım...

Görsel kaynak:

4. Peçeteye sarılmış halde duran çatal bıçak ve metal tabak, birçok yeni restorantta kağıdın içinden çıkan servislerden daha özdendir.



Güya o kağıdın içinden çıkartılan çatal ve bıçağı birinci sefer biz kullanıyoruz sanalım istiyorlar; sanıyoruz da... Yalnız şu alelade peçeteye sarılmış servisin samimiyetini de kusura bakmasın lakin hiçbir antin kuntin restoran veremez.

5. Pet şişe su yerine masada duran kırmızı kapaklı sürahi.



Artık kimse yeterli olmayan suyu içmediği için alışılmış pet şişeler var. Lakin kırmızı kapaklı sürahi geleneği, lokantaların en gedikli olmazsa olmazlarından biridir. Hala daha bunu yaşatan yerler var.

6. Kuru fasulye ve pilavın yanında olduğu üzere gelen kuru soğan kardeşler.



Artık diyeceksiniz ki "Yoo o denli değil!." Ben de diyeceğim ki "Yoo öyle!" Evvelce bilhassa esnaf lokantalarında soğan istenilince işte bu türlü baş olarak geliyordu, soğanı kırıp yiyordunuz. "Bölelim bunu pls" diyene o da var natürel.

7. Tonton göbüşlü ve lezzet ilhamını bıyıklarından alan aşçıbaşı



Ona aşçıbaşı denmez, "usta" denir bi sefer. Şayet yemekleri tabağa koyan bu türlü bir usta görürseniz, o yemeklerin lezzetsiz olma ihtimali çabucak hemen hiç yok. İnanmayana denemesi parasız.

8. Promosyonla gelmiş tuzluk-karabiberlik-peçetelik üçlüsü.



Kimsenin kaygısı tuzluğun hali şemali olmadığı için eldeki imkanlar bu türlü değerlendiriliyordu herhalde. Bir yandan da markanın reklamı kelam konusu alışılmış ancak mercimek çorbası içip etli nohut yiyen adamın pek umrunda olmaz bu türlü şeyler.

9. Tuvalet ile yemek salonu kısmının doğal sonlarını çizen boncuklu kapı perdesi.



Bir lokantanın en dekoratif elemanı diyebilir miyiz kendisine? Bence demeliyiz. Bunun çoklukla palmiye desenlisi çok makbul lakin o kalmadığı için size bunu gösteriyorum.

10. Kasanın yanındaki tabakta yığınla duran karanfil ve kürdan topluluğu.



Neden kasanın yanında durduğunu merak edenler için söyleyelim: Zira kimi beşerler bilhassa kürdanı avuçlayıp ceplerine doldurduğu için. Ayrıyeten kelle paça içeni, içen şahıstan daha çok düşünmek nasıl bir inceliktir biri anlatsın?

Görsel kaynak

11. Kasanın ardındaki duvarda asılı ileti telaşlı "peşin satan, veresiye satan" tablosu.



Bir vakitler çabucak hemen bütün küçük esnafın duvarına astığı bu tablo, müşteriye "Güzel abim lütfen daha sonra vercem deme" manasını da taşıyor. (Sağdaki adama sonlananlar bu başlıkta buluşuyor)

12. Hesap ödedikten sonra ikram edilen halis muhlis limon kolonyası.



Kolonyalı mendilin çağdaşlığına karşı klâsik bir veda... Artık doğal her yerde kolonyalı mendil, hatta ıslak havlu var. Olay giderek kozmetikleşmeye başladı. Lakin kasada elinize dökülen kolonyanın verdiği bir "hoşçakal"ı hiçbir parfümlü ıslak mendil veremez!

13. Yemek yedikten sonra masaya kendi kendine gelen ve asla adisyona yazılmayan çay.



Zira işin normali bu aslında. Çay bir ikram, bir nezaket durumudur. Eski lokantaların samimiyeti de biraz bundan kaynaklanıyor galiba. Tamam hala daha çayı ikram edenler var lakin hesaba çay kitleyenleri de gördü bu gözler.