anne

“Analık nedir Annem? derdim de anacığıma; “Ben ol da bil derdi Mevlanaca



Ben ol da bil!



“Sen oldum annem bak!



“Sen oldum ve bildim neymiş bu işin yurekcesi



Hani “Kopekler bile “ana olmasın derdin ya hep, o ızdıraplı yureğinle, o engin şefkatinle



Anlamazdık o zaman biz zamaneler



“Zor kızım, cok zor analık derdin ardından derin bir ic cekişle



Zormuş anam



Ana olmak “Hic ken “Hep olmakmış meğerCoğalmakmış durmadan



Dunyaya meydan okumak, mazi ve istikbali sırtlamak, pervasız bir gozu karalıkmış



Zormuş AnnemOlduk, gorduk, bildik bak



Ana olmak meğer; Kor ateşlerde uşumesi, kara kışlarda buz kesmesiymiş yureğin



Hep; “Ben! derken,

Artık; “O, “İlla O! demesiymiş



Hic varmayacağı kapıları calması, hic ederek omrunu, adanmasıymış



Hic kızmaması yureğin, almayı hic duşunmeden hep vermesiymiş



Hep sarıpsarmalaması, hic hesap sormadan, hep dost hep yar olmasıymış



Zormuş Anam



Meğer olumune bir kara sevdaymış analık



Olduk, gorduk, bildik bak







Gozlemleyin kadınları; Değişirler hep “Anne olunca

Bir metamorfoz belki analık; Tırtılken kelebek olmak



Artık gozleri, elleriayakları, akıl ve yureği tum azaları ve dahi hayalleri, tum vakitleri ve hayata dair hesapları O’na ait değildirKarşılıksızhesapsız ve de gonullu olarak bağışlar yavrusuna tum varlığını Anne



Ve dikkat edin, her kadın bir başka guzelleşir “Anne olunca



Ezelden bicilen bir kostum gibi, “Analık yakışır her kadına



O, artık “Anne gibi guler, “Anne gibi bakar, “Anne gibikokar

Ve hayatta hic kimse ne “Anne gibi kokar ne “Anne gibi bakar ne de onun gibi yanar



Ve boylelikle tum anneler, Yaratan’dan kokular, esintiler taşırlar dunyamıza



Her Anne Yaratıcı’ya ayinedir

En cok Halıq ve Vedud ismi yansır onlarda



Ve hayat boyu, binbir esmayı seyrederiz o kocaman yureklerde



İşte bu yuzden, kac yaşında olursak olalım, bizler icin hep,

Hic eskimeyen bir ihtiram, coşkun bir muhabbet, hep meylettiren bir cekim alanıdırlar



İşte bu tutkunluk, hesapsız adanışlarının karşılığıdır onlara, Yaradan’dan



Ve bir gun bizden gittiklerindeİcimizin bir yanı, omur boyu hep titreşir onlar icin

Hic sonmeyen bir yangın, zaman zaman yakar alevlenir, asla dolmaz boşlukları



Alıp gitmişlerdir cunku canlarımızın bir parcasını



Oyledir, her Anne giderken, yureğini emanet bırakır yavrusuna ve bir parca yavrusundan alır da oyle gider cunku



Ve bu yurek aktarımı, annenin sesi, nefesi, gozleri, sozleri ve o kocaman yureği, ezeli bir miras gibi devredilir nesilden nesile



İşte dunyayı imar eden, ayakta tutan bu Ana Yurekleridir!



Nasıl emanetse yavrular annelerine bir vakit,

Oylece emanettir her anne de yavrusuna

“Of! bile demeden, sakın ha incitmeden,

Sahip cıksın herkes emanetlerine aman!



Yavrularına iki dunya bağışlayan ANAlara



ve cennetlerini kazanan canlara mujdeler olsun



muhabbetle efendim



Ayşe Reşad