Anneme Mektup

Anneme Mektup Anneciğim hep sana seni ne dek sevdiğimi, minicik yüreğindeki iri yerini anlatmak istedim Ama başaramadım Çünkü hiç anlamacaçalışmadın Bir gün sana bahçeden çiçek topladım Bardağa koydum sana getiriyordum ancak kadeh pat diye elimden düştü, kırıldı Çiçekle sana sevgimi anlatacaktım Kırılan kadeh için pek çok bağırdın ki bir daha kimseye çiçek vermemeye yemin ettim Anne, benim minicik yüreğimde herkesi sevecek dek yer vardı Ben herkesi fazla seviyordum Fakat sen insanların daima fena olduklarını, onlara güvenilmemesi gerektiğini söyledin Ben de bundan böyle insanları sevmiyorum Anneciğim, bir türlü küçük kafam almıyor, bana başkasına vurmayı sen öğrettin Ben doğduğumda vurmayı bilmiyordum ancak, niçin şu anda kardeşime vurmama kızıyorsun Ben ona vurunca elime vuruyorsun Anne, babamı hiç sevmiyor musun? Defalarca beni onunla korkutuyorsun, onu sevmemi istemiyor musun? Ben birşeyi bağırmadan istersem vermiyorsun Bağırarak istersem veriyorsun, o yüzden ben de daima bağırarak, ağlayarak istiyorum Keza de dediğini gerçekleştirmek için bağırmanı bekliyorum Biliyor musun seni bağırtmak hoşuma gidiyor O vakit benimle ilgilendiğini düşünüyorum, Anne sana hoş bir haberim var: Bundan Böyle yemeklerimi yiyeceğim Bir lahza önce gelişmek istiyorum Neden mi? Seninle konuşurken yukarılara bakmaktan bıktım Bundan Böyle boynum ağrıyor Eğer büyümem daha fazla sürecekse, niçin sen çömelerek benimle konuşmuyorsun? O süre kendimi daha iyi hissedeceğim Konuşurken gözlerini görmek istiyorum Gözlerinin derinliğinde sevildiğimi iyi anlamak istiyorum Anneciğim, neden o fazla sevdiğin arkadaşlarının çocuklarına kendi eşyalarını vermiyorsun? Onlara oyuncaklarımı vermekten hoşlanmıyorum Oyuncakları bana mı, yahut arkadaşlarının çocuklarına mı alıyorsun? Onlar kırınca kızmıyorsun, ben kırınca “Sende hiç insaf değil mu? diye beni cezalandırıyorsun Artık ona da çözüm buldum, kırınca saklayacak, başkaları kırmış gibi misafirler gelince sana göstereceğim Anne beni niçin dinlemiyorsun? Benim çizgi film kahramanlarım, kırılan oyuncağım, kaybolan kalemim neden seni ilgilendirmiyor? Beni de senin şefin, arkadaşının yeni aldığı çanla ilgilendirmiyor Onları dinlemek istemiyorum Senin beni dinlemem, onların benim için ne dek kayda değer olduğunu anlamanı istiyorum Yalnızca büyüklere ait şeyler mi önemlidir? Anne yeni bakıcımı hiç sevmedim Saçlarımı senin taradığın gibi taramıyor, bana eski bakıcımın baktığı gibi şefkatle bakmıyor Anne sen neden bana şefkatle bakmıyorsun? Anne evdeki eşyaları, sehpayı, kül tablalarını, televizyonu kıskanıyorum, onları yaralamak, imha etmek istiyorum Onlar olmazsa beni daha çok seveceğini düşünüyorum Keza de rahatça, onları kırına korkusu olmadan evin içinde koşup oynayabileceğim Onları arındırmak için ayırdığın vakti bana ayırmıyorsun Çağrıda Bulunmak fakat onları benden fazla seviyorsun Anneciğim, evde oynamaktan bıktım Dışarılarda koşup oynamak, ufak su birikintilerine ayaklarımı sokmak, dökerek pasta yemek yemek, elimle makarna yemek yemek, ayranı üstüme dökmek istiyorum Anne ben yaşamak istiyorum ‘Yapma’ların, ‘etme’lerin olmadığı, sevginin çok olduğu, annelerin çocuklarını anladığı bir yer istiyorum çok büyük yok, yüreğim kadar bir yer istiyorum O yeri bulmak için buralardan gitmek istiyorum Belki bir kuşun kanadında, şayet bir çiçeğin yaprağında olur ya de bir balığın akvaryumunda