Aynaya baktığında kimi görüyorsun?

Aynaya baktığında kimi görüyorsun? Bütün zamanların en aptalca sorusunu soruyorum dostuma: “Aynaya baktığında kimi görüyorsun? Sorunun cevabını vermeye kalkmak daha da aptalca olmalı ancak Cevap vermeye yanaşmıyor Dudak büküp, omuz silkerek: “Muhakkak ki kendimi diyor “Beni görecek değilsin ya! diye avuntu ediyorum “Aynada gördüğünü ‘Bu benim işte!’ diye tanıyorsan, bunun hiç hesap etmediğin bir bedeli var diye ekliyorum Baştan omuz silkiyor, dudak büküyor Şaşkın lakin umutsuz bir ifade beliriyor yüzünde: “Nasıl yani? “Aynaya bakabiliyorsan, ‘aynaya bakabilen birisi’ olarak varsın demektir Unutmuş olabilirsin Buraya, o aynanın karşısına kolay gelmedin Hatırlatayım Doğum gününden yalnızca bir yıl önce aynada görünen bir insan olmak gibi bir beklentin yoktu Yıllar daha sonra aynada kendine bakıp ‘Bu benim işte!’ diyebilmeyi tasarlamış değildin Bir De, o sıralar kimseler göre var olman beklenmiyordu Hele de insan olman hiç umulmuyordu Adın zaten anılmıyordu manâlı bir şey değildin “… “Bir bak, nereden nereye gelmişsin? Bugün, önüne ayna koyabilen, aynaya baktığında kendini ‘insan’ olarak tanıyabilen bir insansın Dahası yıllardır bu böyle Alışmış olabilirsin kendini aynada görmeye Lakin Hiç umulmadık bir sonuçla aleyhinde karşıyasın acilen Hiç beklenmedik bir zafer bu Sürprizsin sen sana Herkesin seni unuttuğu o karanlıkta Biri seni andığı için buradasın ‘Olsan da bir olmasan da bir’din aslında Hiç doğmasaydın, hemen arayıp sormayacaktık bile seni Yokluğuna yanmayacaktık Aramızda olmayışına üzülemeyecektik bir zamanlar, yokluğun varlığına tercih edilebilirdi Bak şu işe, bütün tersi olmuş! Varlığın yokluğuna seçim edilmiş Şaşma! Fazla şaşırmalısın, aynada kendini görebildiğine… “Sahi ya, hiç düşünmemiştim… “Dur, daha bitmedi Aynada kendi yüzünü değil de, herkesin yüzü gibi bir yüz görebilirdin Yani gözleri, kaşları, kirpikleri, burnu, ağzı, yanakları, çenesi, dudakları, kulakları ve saçlarıyla robotlar gibi ‘prefabrik’ bir yüze sahip olabilirdin Sen yüzüne baktığında herkesin yüzünü görüyor olabilirdin Herkes yüzüne baktığında senin yüzünü görüyor olabilirdi Fazla özenle yapılmış, çok fiyatı yüksek araçlar gibi süratli numaralarıyla başkalarından ayrılıyor olabilirdin Yüzün sana ‘özel’ olmayabilirdi Fazla ‘genel’ bir yüz şablonu içinde ‘bayağı’ biri olabilirdin Oysa, aynaya baktığında ‘özel’ birini görüyorsun Kendini! Sana bu özel yüzü veren diyor ancak, ‘benim hoş kulum, bak seni ne değin da özel yarattım Seni kimselere benzetmedim Kimseleri de sana benzetmem Bu yüzü senin için sakladım, sadece sana verdim’ Duyabiliyor musun? “Aynaya bakınca kendim diyebildiğim birini görüyorum Içten “Sen herkes gibi ‘basmakalıp’ bir yüze sahip olsaydın, kimseler seni tanımayacaktı Seni sevenler herkesi sever gibi sevecekti seni Sen kimseye aşık olamayacaktın Herkesin yüzü benzer çünkü Seni kimse özlemeyecekti Herkesin ancak gibi yüzün çünkü Kimse gidişine de gelişine de aldırış etmeyecekti Çünkü tekrar senin gibiler olacaktı Şayet de hiç sevmediğim bir katilin yüzüyle karşılaşacaktın aynaya her baktığında Hepten dehşet ettiğin bir zalimin saçlarını tarıyor olacaktın her defasında Sen zannedilen insanların her yaptığından utanacaktın Yerin dibine girecektin suçlular ekrana çıktığında Ne itibarın kalacaktı ne şöhretin Bir De, her aşamada kimliğini ispatlamak zorunda kalacaktın ‘Yo, yo, o ben değilim!’ diye polisten kaçtığını düşünsene ‘Hayır, vallahi o iğrenç işi yapacak biri değilim!’ diye yalvardığını düş etsene en sevdiklerine bile “… Ne diyeceğimi bilemiyorum Acaba barkodlarla mı gezerdik her yerde? Eşimize her akşam çabuk numaramı göstermek zorunda mı kalırdım? “Açık Konuşmak Gerekirse, bu kadarını düş edemiyorum lakin Sen gerçi benim sorumu bir defa daha cevapla… Soruyorum: “Aynaya baktığında kimi görüyorsun? “Kendimi görüyorum, çok şükür… Omuz silkmek yerine derin bir nefes alıyor bu kez Dudak bükmektense derin bir minnettarlıkla konuşuyor Senai Demirci