Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
Kaybı olup da üzülmeyen var mı? Aslında doğduğunuz andan beri bir şeyleri kaybederek yetişkinliğe ulaşıyoruz. Bunların birtakımı biz de çok ağır his yaratıyor bazısını hiç umursamıyoruz.
Umursamadıklarımızın biz de zati bir manası olmadığını biliyoruz. Yahut manası olsa bile bazen umursamamanın nedeni kaybedilenin yerine öteki bir şey koymak olabiliyor.
Pekala ya koyamadıklarımız?
Onların kayıp hissiyle yaşamak sıkıntı ancak tekrar de mahkum değiliz. Ayrılık acısıyla, ayrılığın ağır hissiyle nasıl başa çıkarız; Öncelikle onu yaşayarak.
Canımız yanarken vakit çok yavaş geçer. Şöyle düşünün, eğlenceli bir düğünde geçirdiğiniz vakit ile elinizi sıcak suya soktuğunuz vaktin geçme suratı birebir değildir. Düğünde vakit nasıl geçti anlamazken elimiz sıcak sudayken saniyeleri sayarız ve iliklerimize kadar hissederiz. İşte ayrılıkta da bu türlü. Bitiş acısında vakit yavaş geçer. O vakit birinci kural acımızı ve yasımızı kabul etmekten geçiyor. Bir müddet üzüleceğiz, şiş gözlerle işe gideceğiz, iştahımız kapanacak, midemiz hiçbir şey almayacak. Zira içimizde oturan öküz hiçbir şeye müsaade vermeyecek. Pekala ne kadar müddet? Bunu da biz tayin edeceğiz, tahminen bir hafta tahminen bir ay. Ömür uzunluğu demeyin, yas ömür uzunluğu tutulmaz.Tutuluyorsa altında ayrıntılı bakılması gereken farklı dinamikler olabilir. Yası tutup, tamamlayıp önümüze bakmak istiyorsak bu süreyi varsayımı olarak belirleyeceğiz.
Bir öteki şey, insanlara daima acınızı anlatmayın. Anlattıkça makus duyguyu boşaltır rahatlarsınız.Bunu birazcık yapmak âlâ olabilir fakat daima yapmak sizi işe yaramayan bir kısır döngüye sokacaktır.
İnsanların sizden bıkma ihtimali de eforu.
Gerçeklik hissinizi yitirmemeye çalışın. Bu ayrılık yaşandıysa demektir ki yolunda gitmeyen bir şeyler vardı, öğrenmeniz gereken,görmeniz gereken, hayattan almanız gereken bir ders vardı. Bunları görmezden gelerek her şey çok süperdi neden bu türlü oldu hissine kapılmayın. Zira değildi.
Daima stalklayıp durmayın. Bunu yaptıkça zihniniz o kişi ile meşgul olur. Ve işinizi zorlaştırırsınız. Evet, bunun en başta güç olduğunu biliyorum o kişiyi merak ettiğinizi biliyorum lakin olabildiğince az yapmaya çalışın. Ve kendinize şunu sorun; mezarlık ziyareti yaparak neyi görmeyi umuyorum?
Çivi çiviyi her vakit sökmeyebilir. Acınızı yaşamaktan kaçıp, diğerlerini yara bandı olarak kullanmayın. Acıdan bir yere kadar kaçılır.
Son unsur en değerlisi, onu bu yüzden en sona sakladım; Geçmiş kayıplar ve yarımlar.
Şu an yaşadığım ayrılık geçmişimdeki hangi ayrılığın tekrarı? Ben geçmişimde eksik kalan neyi bu bağlantıda tamamlamak istedim? Ve tekrardan tamamlayamadığım için tabana vurdum?
Evet, umut etmeden yaşamak, “bitişi” kabullenmek ve bunları sorgulamak ne kadar sıkıntı o denli değil mi? Zira insan tekrar de umut etmek istiyor, daima yeterli hislerde kalayım istiyor biliyorum. Buna karşın, bu türlü hissetmek de sorun değil, hepimiz insanız ve bazen bu türlü şeyler olur artık kendi sırtınızı sıvazlama vakti.
