Azmin elinden hiçbir şey kurtulmaz

~~Azmin elinden hiçbir şey kurtulmaz

1998 İlkbahar mevsimi, Ankara. Bir pazartesi sabahı üniversite kantininde arkadaşımla muhabbet ediyoruz. “Hafta sonu nasıl geçti?” biçiminde başlayan sohbetin konusu bir anda sıhhat konusunda hayatımın dönüm noktalarından biri haline geldi. Konuşma dün üzere aklımdadır ve motamot şöyle gerçekleşti:

- Hafta sonun nasıl geçti?
- Çok hoştu. Kahvaltı sonrası Hasan ile buluştuk, yürüyüşe çıktık. Lakin ne yürümesi, Hasan 45 dakika aralıksız koştu. Ben de ardında yalnız başıma yürüdüm.
- Yok artık! 45 dakika mı koştu? Hem de hiç durmadan…
- (Gayet sıradan bir hadiseymiş üzere yorumlayarak) Evet, gözlerimle gördüm.
- Canım kusura bakma ancak ben görmedim, o nedenle inanmam. Bir yanlışın var. O kadar müddet koşamaz!
- Neden koşamasın ki?
- Futbolcular bile 90 dakikalık maçta 45 dakika “aralıksız” koşmuyorlar. Hasan nasıl koşabilir ki?
- Koştu işte! Sana yalan borcum mu var?
- O denli ya, neden yalan söyleyesin? Kaldı ki bu güne kadar hiç yalanına tanık olmadığım yakın bir arkadaşımsın.

Fakat hala inanamıyor ve kendimce sorguluyorum: Hasan nasıl 45 dakika aralıksız koşabilir? Hasan ile birebir yaşlardayız ve ikimiz de sigara içmiyoruz. Tek farkımız; benim yaklaşık 10 kg kadar fazlalığımın olması. Evet, ben aralıksız kaç dakika koşabilirim acep? Bunun üzerine o akşam hiç üşenmeden kendimi sınamak ismine yürüyüşe çıktım ve vücudum ısındıktan sonra koşmaya başladım. Lakin 13. dakika kalbim tarafından fırlayacak üzereydi ve durmak zorunda kaldım. O an “demek ki köpek kovalasa beni, kaçamayacak kadar hantallaşmışım” diye düşünerek kendimden ve gençliğimden utandım. Kendi kendime tekrar sordum: Hasan nasıl 45 dakika aralıksız koşabilir? Akabinde hırs yaptım ve kondisyonumu en azından 45 dakikaya çıkarma kararı aldım. O günlerde basküle çıktığımda hayatımda hiç görmediğim bir rakamı gördüm: Tam 83 kg. Hayatım boyunca tekrar 80’li rakamları görmek istemediğimden adım üzere emin ve kararlıydım artık. Başka yandan şunu düşündüm: “Havaların ısınmaya başladığı bir süreçti ve her gün 1 - 2, velev bazen sıcak yaz günlerinde 3 sefer duş alıyordum. Bunlardan birinde, duş öncesi hafif bir ter atsam ne kaybederim?” Ziyade kilolarımdan farklı hiçbir şey kaybetmeyeceğimin, öte yandan sıhhatimi kazanacağımın bilinciyle hayat formumda radikal değişiklikler yaptım. Birebir konutu paylaştığım 2 arkadaşımı da mütemadi olarak spora davet etmeme karşın bir defa olsun bana eşlik etmemelerine karşın inatla ve sabırla bu durumun üzerine gittim.

Beslenme konusunda mektepte öğrendiklerimi de yavaş yavaş hayatıma uyarladım: Kızartmayı kestim, tatlı seçiminde sütlü yahut meyveli olanları tercih ettim ya da yarım porsiyon ile yetinmesini bildim. Süt eserlerinde yarım yağlı akabinde da yağsız olanlara geçiş yaptım. Kurubaklagil, zerzevat ve meyve üzere posa (lif) içeriği varlıklı olan besinleri diyetimde artırdım. Beyaz pirinç konumuna kepekli (esmer) pirinç yahut bulgur, beyaz makarna mahalline kepekli makarna, beyaz ekmek tarafına de esmer ekmek tüketmeye başladım… Böylece kilo kaybı kaçınılmaz hale gelmişti. Üzerimdeki yük azaldıkça spor yapmak daha da keyifli hale geldi. Her geçen gün 3 - 5 dakika daha tempomu artırarak hiç durmadan 47 dakika koşabilen, velev akabinde 5 km (yaklaşık 45 - 50 dakika) yürüyebilen biri hale gelmiştim. Ola ki testlerim sebebiyle spor yapmama pürüz oluşum edecek bir durum olursa huzursuzluk hissediyordum. Sonradan öğrendim ki, nizamlı spor yapınca vücut şu halde davranıyormuş: “Turgay 1, 2, 3, 5, 10, 20 gündür koşuyor, muhtemelen bugün yeniden koşacaktır” diyerek ekstra bir kuvvet verirmiş. Huzursuzluk da kişinin bu enerjiyi harcayamamasından kaynaklanırmış. Şu gerçeği göz gerisi etmek mümkün değil: Hiç kimse spor sonrası “keşke yapmasaydım” demez, “iyi ki yapmışım” der. Soğuk havada duş almaktan kaçınıp, sıcak suyun altına girince de banyodan çıkmak istememek üzere bir durum. Zati bir hadisenin alışkanlık haline gelmesi için ortalama 20 gün gerekliymiş. Neyse ki bu alışkanlıkları ömür hali haline getirmeyi başardım. Yaz uzunluğu bu biçimde devam ederek 15 kg verdim ve yıllar sonra baskülde 68 rakamını gördüm. Üniversitede öğretilen hesaplamalarda ülkü vücut ağırlığımın 71 kg olduğunu öğrenince, isteyerek 3 kg kadar geri aldım. İşin en şık tarafı, aradan epey sene geçti ve 1998’ten bugüne ben hala 71  3 kg civarındayım. Tek merak ettiğim husus ise, diyetisyen olmasaydım yahut o vakitler gerçek manada karar vermeseydim, sanki bugün baskülde hangi rakamları görüyordum? 100 kg civarında olacağımı düşünüyorum, zira her 2 mesken arkadaşım da şu an o civarda seyrediyor. Oysaki ben ekstradan 30 kg yük taşımadığım her gün için inanılmaz mutluyum…