Bediüzzaman'ın Irkçılığa Bakışı Nasıldır?

Bediüzzaman'ın Irkçılığa Bakışı Nasıldır?

Lütuf ve merhamet sahibi Rabbimizin her asra ettiği ayrı ayrı ihsanlardan şu dehşetli asrımıza düşen büyük hissesi ve “Alem-i İslam'a indirilen darbelerin en evvel kalbime indirildiğini hissediyorum” diyen, büyük bir iman, gayret ve himmet çağlayanı: Bediüzzaman.

İngiliz meclis-i mebusanında, müstemlekat nazırının, elindeki Kur'an-ı Kerim'i göstererek, “Bu Kur'an Müslümanların elinde bulundukça biz onlara hakim olamayız, bu Kur'an'ı onların elinden kaldırmalıyız...” dediğini haber aldığında, gayret-i imaniyesi şiddetle feverana gelen ve “Kur'an'ın sönmez ve söndürülmez manevi bir güneş hükmünde olduğunu ben dünyaya ispat edeceğim ve göstereceğim” diyen eşsiz ve yılmaz mücahit..

Gençlerin kalbinde imanı, Kur'an'ı hakim kılmak için kaleme aldığı risaleler sebebiyle sürgünden sürgüne gönderilen, hapishane hapishane dolaştırılan, böylece çile yönüyle de tam bir Peygamber varisi olduğunu fiilen ispat eden bir sabır kahramanı..

Bu müstesna zat, Müslümanlara musallat olabilecek her türlü maddi ve manevi hastalıklara karşı reçete yazmakla ömür geçirmiş. İmansızlıktan ahlaksızlığa, ihtiyarlıktan hastalığa kadar... Bu hamiyetine, bu himmetine, bu gayretine karşılık kendisine “seksen küsur senelik hayatımda dünya zevki namına bir şey bilmiyorum” dedirten en çirkin muamelelere muhatap olmuş...

İşte bu İslam kahramanı, müminlerin arasında kardeşliğin tesisi için harika bir risale kaleme almış : Uhuvvet Risalesi... Ve yine bu uhuvvetin en büyük düşmanı, bu birlik ve beraberliğin öldürücü zehiri olan ırkçılığa Mektubat adlı eserinde özel bir “mebhas” ayırmış.

Bu “mebhas”ta, ırkçılık hakkındaki ayet-i kerimeyi harika bir misalle izah ettikten sonra şöyle buyurur: “Hey'et-i içtimaiye-i İslamiye, büyük bir ordudur. Kabail ve tavaife inkısam etmiş. Fakat binbir birler adedince cihet-i vahdetleri var. Halıkları bir, Rezzakları bir, Peygamberleri bir, kıbleleri bir, kitapları bir, vatanları bir, bir bir bir... binler kadar bir bir...

İşte bu kadar bir birler, uhuvveti, muhabbeti, vahdeti iktiza ediyorlar. Demek kabail ve tavaife inkisam, şu ayetin ilan ettiği gibi, tearüf içindir, teavün içindir... tenakür için değil, tahassum için değildir!..”

İslam kardeşliğinin mükemmel bir şekilde işlendiği bu mebhas, şu dua ile son bulur: “Rahmet-i İlahiyeden ümit kesilmez. Çünkü: Cenab-ı Hak bin seneden beri Kur'an'ın hizmetinde istihdam ettiği ve ona bayraktar tayin ettiği bu vatandaşların muhteşem ordusunu ve muazzam cemaatini, muvakkat arızalarla İNŞAALLAH perişan etmez. Yine o nuru ışıklandırır ve vazifesini idame ettirir.”

Üstadın ırkçılık hakkında yazdıkları, bu mebhasa münhasır değil. Bir çok lahika mektuplarında ve mahkeme müdafaatında bu büyük afeti yer yer nazara verir.

İşte bunlardan birisi: “Cami-ül Ezher, Afrika'da bir medrese-i umumiye olduğu gibi, Asya Afrika'dan ne kadar büyük ise daha büyük bir dar-ül fünun, bir İslam üniversitesi Asya'da lazımdır. Ta ki, İslam kavimlerini, mesela Arabistan, Hindistan, İran, Kafkas, Türkistan, Kürdistan'daki milletleri menfi ırkçılık ifsat etmesin.

Hakiki, müsbet ve kudsi ve umumi milliyet-i hakikiye olan İslamiyet milliyeti ile “innemel mü'minune ihvetün” Kur'an'ın bir kanun-u esasisinin tam inkişafına mazhar olsun.” (Emirdağ Lahikası I)

Dini ilimlerle, fenni ilimlerin birlikte okutulacağı bir üniversitenin doğuda açılması için büyük gayret gösteren Üstad, yukarıda bir kısmını naklettiğimiz mektubunun bir yerinde: "Elli beş senedir Risale-i Nur'un hakaikine çalıştığım gibi ona da çalışmışım” buyurur. Bu satırlar devrin Reis-i Cumhuruna ve Başvekiline yazdığı bir mektuptan alınmıştır.

Mektubun girişi de çok enteresandır: “Kabir kapısında ve seksen küsur yaşında, birkaç hastalıkla hasta bulunan ve ölüme kendini yakın gören bir biçare garip ihtiyar der ki...”

O halinde bile vatan ve milletin birlik ve beraberliğini alem-i İslam'ın ittihadını, kavmiyetçiliğe kapılmamasını dert edinmiş ve devlet erkanını bu vadide ikazdan geri durmamış...

Aynı mektuptan ibretli bir bölüm:

Ben Van'da iken, hamiyetli Kürt bir talebeme dedim ki: “Türkler İslamiyete çok hizmet etmişler. Sen onlara ne niyetle bakıyorsun?” dedim. Dedi : “Ben Müslüman bir Türk'ü fasık bir kardeşime tercih ediyorum. Belki babamdan ziyade ona alakadarım. Çünkü: Tam imana hizmet ediyorlar.” Bir zaman geçti (Allah rahmet etsin) o talebem, ben esarette iken, İstanbul'da mektebe girmiş. Esaretten geldikten sonra gördüm. Bazı ırkçı muallimlerden aldığı aksul'amel ile, o da Kürtçülük damarı ile başka bir mesleğe girmiş. Bana dedi: “Ben şimdi gayet fasık, hatta dinsiz de olsa bir Kürd'ü, salih bir Türk'e tercih ediyorum.” Sonra ben onu birkaç sohbetle kurtardım. Tam kanaati geldi ki: Türkler bu millet-i İslamiyenin kahraman bir ordusudur.

Bu ifadelerden hepimizin çıkaracağı dersler vardır. Gerçekten de Türk milletini samimi olarak sevenler, bu milletin İslam'a hizmetlerini tam takdir edenlerdir...

Mektupta Türkçülük akımının aksül'amel olarak Kürtçülüğe hizmet ettiğine dikkat çekiliyor. Bu noktada çok ihtiyat ve temkin gerek. Biz ecdadımızı kuru bir ırkçılık namına değil, Bediüzzaman'ın tabiriyle, İslamiyet'in bayraktarı olmaları cihetiyle sevebiliriz. Yoksa, dedemizin alim olması bizi cehaletten kurtarmadığı gibi, ecdadımızın İslam'a yaptığı hizmetler de bizim tembelliğimize, gevşekliğimize, gayretsizliğimize kefaret olmaz.