ben aglamayayimda kim aglasin

ben aglamayayimda kim aglasin Ben ağlamayayım da kim ağlasın?? Mehmed Âkif, sabahleyin namazlarını Sultan Ahmed Camii’nde kılmayı âdet haline getirmişti Bir süre, her sabahleyin camiye erkenden gelip, mihrabın bir köşesinde sürekli gözyaşı dökmekte ve inlemekte olan, saçısakalı bembeyaz olmuş ihtiyar bir zat dikkatini çeker Defalarca gözü yaşlı bu adamı uzun vakit büyük bir şaşırma ve ilgiyle takip eder Nihayet bir gün yanında yaklaşarak, derdinin ne olduğunu, neden kendisini bu dek derbeder ettiğini sorar: “Muhterem, Allah’ın rahmetinden bu kadar ümitsizlik olur mu? Niye bu dek ağlıyorsun? O zat, “Beni konuşturma, kalbim duracak diyerek önce konuşmak istemez Oysa, çok ısrar edince, bu halinin sebebinin ne olduğunu Âkif’e gözyaşları içerisinde şöyle izah eder: “Ben, Abdülhamid devrinde binbaşı idim Anambabam vefat edince Sadârete (Sadrazamlığa) bir başvuru gönderdim Dedim ki: “Mallarımız, gayrimenkullerimiz var Bunların bir nezâretçiye (bakıcıya) ihtiyacı vardır Kabul buyurulursa istifa etmek istiyorum Sadâret benim dilekçemi padişaha göndermiş Bana doğrudan doğruya hünkârdan bir yazı geldi “İstifa kabul edilmedi deniyordu Ben yeniden gönderdim Yeniden benzer yanıt geldi Şahsen huzura çıkıp şifâhi (yüz yüze) görüşmek istedim Ben o cehalet ile padişahın huzuruna çıktım: Sultanım, istifamın kabulünü istirham edeceğim Durumumuz budur, dedim Derin derin azıcık düşündü İstifa etmemi istemiyordu Yüzünden emin idi Israrıma da dayanamadı Coşmuş bir eda ile, elinin tersiyle: Haydi! İstifa ettirdik seni! dedi Ben dönüp, işimin başına geldim Gece, mânâ âleminde orduların denetim edildiğini gördüm Rasulullah Efendimiz (sav), Yıldız Sarayı’nın önünde duruyordu Bütün Türk ordusunu denetim ediyordu Osmanlı padişahlarının ileri gelenleri de orada idi Abdülhamid, edeple Fahri Kainat Efendimiz’in arkasında duruyordu Derken, benim birliğim geldi Başında kumandan olmadığı için darmadağınıktı Efendimiz: “Nerede bunun kumandanı? diye sordular Abdülhamid de: “Ya Rasulallah fazla ısrar etti İstifa ettirdik dedi Senin istifa ettirdiğini, biz de istifa ettirdik! Buyurdular İşte ben o gün bugündür bunun hicranı ve pişmanlığı ile gözyaşı döküyor, kederleniyorum Ben ağlamayayım da söyle kim ağlasın?