bir aralık akşamı...

bir aralık akşamı Sus pus olmuş, puslu bir İstanbul muydu yüzün, yoksa çok bildik hüzünler mi taşınmıştı yüzüne Dolmabahçe'de çay tadında Divit ucuyla yazılmış bir aşkın sureti vardı avuçlarında, tarih bir diğer iklimin kıvamını gösteriyordu Ben rehnedilmiş yelkovan gibi hani akrep'i seven lakin yüreği takvim yokuşlarında Sinemada elinin elimde terleyişinin bir anlamı olmalı, sesinin sesimde yankılanmasının sanki perdedekine üzülmüş veya sevinmişsin de raslantı akmış yüzün içime Yalan! Sen perdeye bakıyorsun, fikrin benim seyir defterimde ve ben amerikanca bir filmi kürtçe seyrediyorum Bayan Beyoğlu'nun bir kış akşamında, üstündeki deri montun sahibine kırgın, soğukluğundan muzdarip yürüyordu Adam da Yürümek hiçbir şeyi çözmüyordu, bir takım Aralık akşamlarında Parmağında yaralı bir öyküyü taşıyordu adam Kadının yüzünde bir keder Hazin aralık akşamında bir yüzük Yüzüğün yüzünde dünya güzeli bir kadının kehaneti Soğuğun ve karanlığın vehameti! Hayatı, bir başkasının pantolonu gibi, küçültülmüş, daraltılmış Birincil sahibinin o pantalonla yaşadığı şeyler, yani pantolonu pantolon yapan hatıralar, bazı ilkbahar bereleri yüzünden yapılan yamalar, ter tüketen yazlar Hepsi daraltılmış Yaşananlara bir cisim büyük geliyor bundan böyle hayat! Bir aşkı paylaşmak için çok geç, bir paylaşıma aşık olmak içinse erken Beni sevda yerimden vurdu yine süre Acilen sana söylenecek tek cümle: Bende sana yetecek değin ben kalmadı