Bir Bahar İklimi...

Bir Bahar İklimi Ümit, ruhumuzu var olmaya kanatlandıranbirbahariklimi5c557e6fe63abalt birbahariklimi5c557e6fe63abalt birbahariklimi5c557e6fe63abalt birbahariklimi5c557e6fe63abalt fizik bir güçtür Onsuz, yaralı bir kuş gibi ne uçabilir gönül, ne de bir adım yol alabilir Bezginlik ve mecalsiz, kalır benzeri yolda Zira özünün feri sönmüş, kalbinin gücü tükenmiştir Bir kandile benzetilir Ziya Gökalp'in dilinde ümit Onsuz ruh ziyâsız, kalp ışıksız, gönül aydınlıktan uzakta kalmıştırYağı bitkin bir lâmbaya aynı ümitsiz insanın hâli Gökalp'in zihin dünyasında Güneşi küsûfa uğramış bir gök kubbesi nasıl kararmıştır; ümitten mahrum bir gönül göğü de öylesine bir zifiriliğe gömülmüştür Her yer karanlıkdiyen Makber şairi gibi haykırış etmekten diğer bir şey gelmez elimizden ümit kaçkınları için Ola Ki pürnur o mevki diyebilmek uğrunda bir tutam ümit ışığı görmemiz ve kalbimizi kendine çekecek bir küçük ziyâ parçası hissetmemiz gereklidir A Bunn da bu minvalde şöyle der: Bazen sıkı sıkı sarılırız en minik ümide, Kalbimiz selâm durur ona, bizim zorlamamız ile Çağrıda Bulunmak böylece yoksul olduğumuz birbirbahariklimi5c557e6fe63abalt birbahariklimi5c557e6fe63abalt birbahariklimi5c557e6fe63abalt birbahariklimi5c557e6fe63abalt dır ki ümit, ruhumuz onun en ufak parçasına bile temenna çekiyor ve iştiyak gösteriyor Ümitsiz hiçbir engel aşılamaz Nefessiz yaşanmadığı gibi ümitsiz kalp de hayatiyetini kaybeder Olur Ya yaşıyormuş gibi durur lakin bir kadavradan farkı yoktur Ümit, vücutta kan gibidir Nasıl kan her türlü canlılığın ve hayatiyetin önemli bir unsuru ise; ümit de tüm aksiyonların ve hamlelerin merkezidir, kaynağıdır Ne zaman o kaynak kurusa artık insan hareket ve fiiliyat gücünü yitirir Bir kenara çekilmek için bile bir tutam ümit gereklidir Yani ümidi sıfırlanmış bir insan yaşamak için tüm sermayesini, iştiyakını ve sebepleri bitirip tüketmiş bir zavallıdır Onun ölümden diğer çaresi yoktur Öyleyse, ümitsizlik bir noktada intiharın eşiğidir, dense sezâdır Bakın Oscar Wilde ne diyor bu hususta; Bir dua nefesinde cesaretimiz yoktu, Ortaya sürülmedi, hüznümüz, kederimiz, Neydi vefat, neydi ümit, bildiğimiz yoktu, İçimizde soldu gitti nice hislerimiz Evet, işte böyle bir takım şeylerin iç dünyamızda bir bir ölümü bizleri bir gün ümitsizlik kaosuna çekebilir Bir gün bir his, bir diğer gün bir fikir ölür gider Bir zaman gelir fakat içimiz de kupkuru, susuz çöllere dönmüştür ve bizler perişan bir gönle sahip olduğumuzun fazla sonradan farkına varmışızdır Bundan Böyle ölü hisler ile ümitlerimizi birbirinden parçalamak bile güçleşir Nasıl, bir felâkette, biçilmiş ekinlere dönmüş insanların hangisinin canlı, hangisinin ölü olduğunu sezemez isek; aynen o kadar, insan ruhu bir defa böylesine ümitsizlik taununa veya tufanına tutuldu mu, asla canlıyı cansızdan, ölüyü diriden fark gözetmek olası değildir Ümidin solgun verdiği ve içimize nefesini gönderdiği demler en canlı anlarımız, en kutlu ve mesrûr vakitlerimizdir İçimizde hayat sevgisi ve yaşama aşkı varsa ve hele hele bu aşkı sonsuzluk cihetine kanalize edebiliyorsak katiyen zararda değilizdir Zira umutlu olmak zaten gelir ufkuna yelken açmaktır bir de bu ebedî hazine istikametine kanatlanmanın, en çetin engelleri, en engebeli handikapları vermek için şart olduğu düşünülürse ümit plânında yapılan her şey birer kutlu hücum ve aksiyonlar zinciridir Ümit, ölümsüzlük yolunda bir burak, bir refreftir Hakk'a yükselişin en belirlenmiş basamakları ümit taşlarıyla örülenlerdir İblisin bile ümit beslediği ve kurtuluş dilendiği bir rahmet atmosferinde, insanın ümitsizlikten meyus bir şekilde ağlaması ne kadar düşük ve pespaye bir seviyedir, siz düşünün Fakat bu ümit lâubalilik şeklinde bir sevincin sebebi değil, havfın koynunda artan bir bahar ve saadet filizidir İşte, İnsanın göğsündeki baki bahar ümidini, insanın bir hiç olmasının yanında, tekrar tekrar kutsî bir seviyeye sahip bulunması biçiminde tanımlama eden Pope, bu nirengi noktasını keşfetmekle bahtiyardır Evet, insan belki madde itibarıyla çelimsiz olabilir, âciz bir varlık olarak öteki yaratıklara tarafından fakrı daha pozitif olabilir, lakin o defalarca mübarektir ve tekrar tekrar azizdir İşte insanı merdümi didei ekvân olan âdemşeklinde tanımlama eden Şeyh Galib, bu hiçlik noktasından ele alıp onu kâinatın bir örneki musağğar'ı olarak niteleyip, bu konuda onun namına yeise düşecek hiçbir öğe bulunmadığını vurgulamaktadır Zira insan kâinatın özü ve çekirdeği almak hasebiyle muallâ bir mevkiye sahiptir Kur'ân buna, ahseni takvim suretinde yaratılış diyor Fakat bu azizlik noktasını ve üstün seviyeyi kaybeden insana da esfeli sâfilin seviyesini gösterip ikaz ile sinyâl ediyor Ve ümitsizliğin bir inançsızlık alâmeti olduğunu belirtiyor Aramak ancak insanı yeise düşürecek hiçbir hâl yoktur Kalbimizin üzüntü girdabında bizi boğacak gizli açık hiçbir üzüntülü tablo bulunmamaktadır Ta ki insan kendi eliyle karanlığı ve kaosu ruhuna ve kalbine örmüş olmaya Ve kendi kendini darağacına gönderip idam etmeye