Bu hayat benim

Bu hayat benim BU YAŞAM BENİM Bu Hayat Benim Derhal sizlere bana bahşedilen şu kıymetli hayatı anlatacağım,pek değerli oysaHer bir adımım da daha bir kasıt kazanıyor,pek şanslıyım ama uğurlu olduğumu düşündüğüm anda şansım daha da açılıyor,öyle güçlüyüm ki güçlü olduğumu savunduğum her anda yanımda olanların hepsi eziliyor,çünkü bu yaşam benim hayatım!Gelelim yıllar öncesineBu duygu yüklü,şiirlerle,şarkılarla,müziğiyle kendini ifade eden Dilara AKSOY’un yaşam öyküsüneAllahım böylece büyük ancak bana canımı bağışladığı yetmiyormuş gibi bir takım insanların sahip olamayacakları yetenekleri de bağışladı bana,ona ne değin şükretsem azBen 4 ağustos 1989 yılında dünyaya geldim,fakat ne gelmekDoğar doğmaz kalp hastası bir çocuk olarak,kalbimde 4 tane delik vardı,senelerce acıların belkide en büyüğünü yaşadım fakat daima sabrettim,çünkü beni hayata bağlayan öyle hoş nedenler vardı fakatMüziği çok seviyordum,şarkı söylemeyi,org çalmayı,ailemi,arkadaşlarımı,beni seven sevmeyen herkesi çok seviyordum,yaşamı çok seviyordum,o halde bile bir bütündüm yaşamlaPaha biçilemez bir yaşam sunmuştu Allah BanaYıllarca doktor hekim gezdik,her zaman acı,defalarca acıÇocuk yaşta kalp ilaçlarıyla büyüdüm,fakat bundan hiçbir zaman utanmadım,gocunmadım,ezilmedimÇünkü biliyordum ben enerjik bir insandım,cümbür cemaat de yanımdaydıBiliyordum Rabbim istemediği müddetçe tek bir dal yerinden oynamazdıAmeliyattan önce eko çektirmeye gittiğimizde hekim sözleriyle bizi fazla şaşırttı,kalbimdeki 2 delik Allah kadar kapanmış ve de kalbim sağdaymışBunu birincil duyduğumda ben bile inanmamıştım,yıllarca bunun tuhaflığıyla yaşadım,alışamadım,insanların kalbi soldayken benim sağdaydı,arkadaşlarıma söylüyordum inanmıyorlardı,öğretmenlerime söylüyordum şaşırıyorlardıSonunda ameliyat olmadan önce anjuyo oldum lakin ne anjuyoO günü hayatımın son anına dek unutmayacağım belkide,3 saat sürdü ve hiç bayıltmadılar bile,çığlıklarla,hıçkırıklarla geçen bir operasyondu,hayatta mutlaka ki bir şeylerin izi kalıyor,o yıllardan bana kalan bir sürü iz var acilen,boynumda,kasıklarımda,karnımda,bileklerimdeEn önemlisi kalbimde!Hiç unutmadım o günleri,unutamam,unutursam bu hayatta öteki serüvenime adapte olamam,çünkü devam etmekte hayatAmeliyat olmadan önce bir kere daha anjuyo oldum,lakin o zaman hiçbir şey hissetmeden,yalnızca 15 dakika sürdü ve bayıltmışlardı hiçbir şey ayrım etmedim bileGelelim hayatımın en özel ve buruk gününe24 Şubat 2000Daha 11 yaşındaydım,arkadaşlarım okullarına giderlerken ben hastahanelerde yaşam mücadelesi veriyordum,bunun ne kadar acı,o hastahanelerin ne değin soğuk ve sessiz olduğunu benim kadar kimse iyi bilemezO kadar sessizdir oysa,biri öksürse şükredersiniz,o ilaç kokuları şerbet gibidirAmeliyat olmadan önce gece hastahane odasında saat 3’ü gösteriyordu,annem uyumuştu,odada benim dışımda cümbür cemaat uyumuştu lakin ben ağlıyordumBelki bir gün sonrasında sona erecekti hayat,bitecektiO gece sabaha kadar uyuyamadım saatlerce ağladım,oda karanlıktı,her yer karanlıktı ve ben korkuyordum,korkum vefat değildi;sevdiklerimi vazgeçmek,onlarsız yaşamak,evet cennete gidecektim daha saftı daha körpeydi yüreğim fakat ben onlarsız bir cenneti bile istemiyordum,ben ailemi istiyordum,Allah’a şöyle dua ettim;Allahım ben vefat etmek istemiyorum,lütfen lütfen canımı alma,beni onlarsız vazgeçme,öleceksem onların yanında öleyimErtesi sabah uyandığımda kahvaltı yapmama izin vermediler,çünkü ameliyattan önce bir şeyler yemek yasaktı,iğne yaptılar ve beni bayılttılar,3,5 saat sürmüştü işlem,kalbimdeki 2 tane deliği kapatabilirlerdi sadece ve %5 yaşama şansım vardı,kalbimin yerini değiştiremezlerdi,kalbim her zaman sağda kalacaktı,Allah’ın mucizesiydi buO yüzden sevdiğim insanları her zaman özel millet olarak görürüm,böyle özel bir kalpte yer almak özel bir şey olsa gerek,böyle bir kalpte fazla sevilmek,böyle bir kalpte her an can bulabilmekBir lahza uyandım narkozun etkisi geçiyordu,ameliyat masasındaydım ve aniden çok derin bir acı hissettim,ya ne yapıyorsunuz yadediğimi hatırlıyorum,hemşire abla da bir şey değil dedi tekrardan uyumuşumSonradan uyandığımda yoğun bakımdaydım saat sabahın 630’unu gösteriyordu,ağzımda iri bir anaforÇok susamıştım,sağıma döndüm yanımda bir hemşire vardı abladedim,efendim canım?dedi,ağzımdaki hortumla zar baskı yutkunmaya çalışarak ben fazla susadım dedim,o da su veremem su devretmek yasak içemezsin şimdi dedi,bende annemin ben hastayken yapmış olduğu bir şey vardı pamuğu ıslatıp dudağıma değdirirdi her zaman,onu söyledim,hemşire abla da o kadar yaptı,sağ ol dedim,sonra annemle babam beni ziyarete geldiler,canım çok acıyordu,ağzımda iri bir hortumla,dikiş yerlerim fazla acıyorduAma hayattaydım Rabbimin mucizesiydi bu,şu anda yıllardan sonradan düşünüyorum da ben buna layık elde etmek için ne yaptım?Hak etmedim belkide bu ikinci şansıO körpe yüreğim katılaştıAnnem beni görür görmez:dilara nasılsın canım dedi,konuşamadım sadece ağzımdaki hortumu işaret ettim,tamamlanmış yorma kendini dedi,doktorlar geldiler,pansuman yaptılar,canım öyle çok acıyordu fakatAma mutluydum,mutluydum çünkü;annemi,babamı,arkadaşlarımı,ablalarımı görebilecektim,sarılacaktım belkide onlara,yeniden hiç bırakmayacaktım,o acı geçerdi onları görünceSonra yoğun bakımdan çıkardılar beni,sıradan odaya çıktım,fakat hala teftiş altındaydım,tansiyonumu ölçüyorlardı,pansuman yapıyorlardı,boynumda bile girdap vardı,yürüyemiyordum,bu hayatın pek acı yüzünü gördüm kiO günleri düşününce bile canım çok acıyor,kalbime sözde bir hançer saplanıyor,sanki hiç çıkmayacak o hançer,temizlenmeyecek yaralar1 hafta geçmişti,taburcu olacaktım hemşire abla geldi ve dikişlerimi açtı,kocaman bir tel vardı,çektiğinde böylece fazla acımıştı oysaAma görüyordum bitmişti,%5 yaşama ihtimaliyle de olsa hayata dönmüştüm,o acılar geçerdi,kalbimdeki bere temizlenmeliydi,ilaçlarımı da yavaş yavaş bırakmıştım,memleketime dönmüştüm,oyuncaklarımı süslemişler,odama balonlar asmışlar,duvara fotoğrafımı asmışlardı,yarı konut bayram yeriydi,arkadaşlarım ve öğretmenlerim beni ziyarete gelmişlerdi,ellerinde çiçeklerleDinmişti 11 takvim acılarımBitmişti hayatın kötü görünen benekli yanı,kapanmıştı kitap,bir daha açacak mıydım onu da bilmiyordum lakin daha sonra açmam gerektiğine karar verdim,unutamazdım,unutmamalıydım,şimdiye gelirsek ameliyat olduğum tarihten bu yana geçen hafta bütün 8 yıl geçtiAcilen sağlık durumum çok şükür iyi,arada çarpıntılarım oluyor,kalbim ağrıyor,nefesim kesilir gibi oluyor ara sıra,bazen bayılıyorum,dikiş yerlerim bilhassa yağmur yağdığı zamanlarda sızlıyor lakinŞükürler olsun oysa iyiyim,artık 19 yaşındayım,hastalıklı kalbimde kimse nefes olmak istemedi nasıl olursa olsun,birbir gittiler,olur ya biletlerini kesmek için çırpınan da bendim,dedim ya suçluyum işte,fakat sevdim,aslında fazla sevdim,bu hayatta nefes alma nedenim o yıllarda bana ışık tutanlarKötü biri olduğumu düşünmüyorum,sadece kızıyorum,hırçınlaşıyorum,yanımda olamadılar,olmadılar diyeŞimdi yaptıklarıma gelirsek eğer;Allah’ın bana verdiği en güzel şeyleri kullanıyorum,verdiği güzel sesi,müziğe karşısında yeteneği,şiir yazma kabiliyetini,ne vermişse onları değerlendiriyorum,hayatımla,yaşadıklarımla,sevdiklerimle ve kendimle gurur duyuyorum,şunu da unutmayın dostlarım;YAŞAM ÇOK DEĞERLI,EĞER ONU KAYBETME AŞAMASINA GELİRSENİZ BİR GÜN;ÖLMEYİ DEĞIL;YAŞAMAYI SEÇİN,ÇÜNKÜ HER ŞEY GELİP GEÇİYOR,HAYAT ÖYLE GÜZEL AMA BANA VERILEN BU YAŞAMI FAZLA SEVİYORUM HER NE KADAR HAYATIMDA PÜRÜZLER,KAYIPLAR OLSA DAHerkese teşekkür ediyorum,kendinize iyi bakın,sadece yaşamı bir kez olsun tadın,o tadı o hazzı aldıktan daha sonra vazgeçilmeyeceğini en iyi ben biliyorum,sevmekten de korkmayın, ben sevdikçe varım,sevdikçe yaşarım,herkesi seviyorum Dilara AKSOY