Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
iltasyazilim
FD Üye
Bu soruyu cevaplarken, işlediği günahlarla övünen ve bunlardan pişmanlık duymayanların konumuz dışında olduğunu hemen belirtelim Asıl mevzumuz, inandığı halde bu tür günahlara düşen ve onlardan pişmanlık duyanlardır
Ehli sünnetin dışında kalan mutezile mezhebi ve haricilerin bir kısmı, “büyük günah işleyenlerin kafir olacağını veya imanla küfür ortasında kalacağını söyler ve bunu şöyle izah etmeye çalışırlar: “büyük günahlardan birini işleyen bir mü'minin imanı gider Çünkü Cenabı Hakk'a inanan ve cehennemi tasdik eden birinin büyük günah işlemesi mümkün değildir Dünyada hapse düşme korkusuyla kendini kanun dışı yollardan koruyan birinin, ebedi bir cehennem azabını ve Cenabı Hakk'ın gadabını düşünmeyerek büyük günahları işlemesi, elbette onun imansızlığına delalet eder
İlk bakışta doğru gibi görünen bu hüküm, insanın yaradılışını bilmeyen sakat bir düşüncenin mahsulüdür Bediüzzaman Said Nursi hazretleri, bu sorunun cevabını Lem'alar adlı eserinde şu şekilde vermektedir: “ İnsanda hissiyat galip olsa, aklın muhakemesini dinlemez Heves ve vehmi hükmedip, en az ve ehemmiyetsiz bir lezzeti hazırayı (el altında bulunan hazır bir lezzeti), ileride gayet büyük bir mükafata tercih eder Ve az bir hazır sıkıntıdan, ileride büyük bir azabı müecceleden (sonradan gelecek, tehir edilmiş bir azaptan) ziyade çekinir Çünkü tevehhüm ve heves ve his, ileriyi görmüyor Belki, inkar ediyorlar Nefs dahi yardım etse, mahalli iman olan kalb ve akıl susarlar, mağlup oluyorlar
Şu halde; kebairi (büyük günahları) işlemek, imansızlıktan gelmiyor, belki his ve hevesin ve vehmin galebesiyle, akıl ve kalbin mağlubiyetinden ileri gelir
Evet, bediüzzaman hazretleri'nin ifade ettiği gibi, insanın yaradılışında cennetin akıl almaz lezzetlerini çok ötelerde görmesi ve bu yüzden onları ikinci plana atıp, hemen eli altındaki günah lezzetlerine meyletmesi gibi bir özellik vardır Çok acıktığı için kendisini en yakın lokantaya atan bir adamın, ısmarladığı iki porsiyonluk döner 1015 dakika gecikeceği için hemen eli altında bulunan kuru ekmeği kemirmeye başlaması ve midesinin yarısını onunla doldurması, bu sırdandır
Yine bediüzzaman'ın dediği gibi, insan bir ay sonra gireceği bir hücre hapsinden çok, hemen yemek üzere olduğu bir tokattan korkar Yani bu hissiyata göre cehennem azabı, onun için çok uzaktır ve Allah da zaten affedicidir
İşte insan, bu mülahazalarla 'imanlı olmasına rağmen, günahlara meyleder ve nefsinin de desteklemesiyle içine düşebilir Evet büyük günahları işlemek, imansızlıktan gelmez Fakat o günahlar, tövbe ile hemen imha edilmezse, insanı imansızlığa götürebilir Bu konuda yine bediüzzaman'ı dinleyelim:
“günah kalbe işleyip siyahlandıra siyahlandıra, ta nuru imanı (iman nurunu) çıkarıncaya kadar katılaştırıyor Her bir günah içinde küfre (Allah'ı inkara) gidecek bir yol var O günah, istiğfar ile çabuk imha edilmezse, kurt değil belki küçük bir manevi yılan olarak kalbi ısırıyor
Linkleri sadece kayıtlı üyelerimiz görebilirForumTR üyesi olmak için tıklayınız
Ehli sünnetin dışında kalan mutezile mezhebi ve haricilerin bir kısmı, “büyük günah işleyenlerin kafir olacağını veya imanla küfür ortasında kalacağını söyler ve bunu şöyle izah etmeye çalışırlar: “büyük günahlardan birini işleyen bir mü'minin imanı gider Çünkü Cenabı Hakk'a inanan ve cehennemi tasdik eden birinin büyük günah işlemesi mümkün değildir Dünyada hapse düşme korkusuyla kendini kanun dışı yollardan koruyan birinin, ebedi bir cehennem azabını ve Cenabı Hakk'ın gadabını düşünmeyerek büyük günahları işlemesi, elbette onun imansızlığına delalet eder
İlk bakışta doğru gibi görünen bu hüküm, insanın yaradılışını bilmeyen sakat bir düşüncenin mahsulüdür Bediüzzaman Said Nursi hazretleri, bu sorunun cevabını Lem'alar adlı eserinde şu şekilde vermektedir: “ İnsanda hissiyat galip olsa, aklın muhakemesini dinlemez Heves ve vehmi hükmedip, en az ve ehemmiyetsiz bir lezzeti hazırayı (el altında bulunan hazır bir lezzeti), ileride gayet büyük bir mükafata tercih eder Ve az bir hazır sıkıntıdan, ileride büyük bir azabı müecceleden (sonradan gelecek, tehir edilmiş bir azaptan) ziyade çekinir Çünkü tevehhüm ve heves ve his, ileriyi görmüyor Belki, inkar ediyorlar Nefs dahi yardım etse, mahalli iman olan kalb ve akıl susarlar, mağlup oluyorlar
Şu halde; kebairi (büyük günahları) işlemek, imansızlıktan gelmiyor, belki his ve hevesin ve vehmin galebesiyle, akıl ve kalbin mağlubiyetinden ileri gelir
Evet, bediüzzaman hazretleri'nin ifade ettiği gibi, insanın yaradılışında cennetin akıl almaz lezzetlerini çok ötelerde görmesi ve bu yüzden onları ikinci plana atıp, hemen eli altındaki günah lezzetlerine meyletmesi gibi bir özellik vardır Çok acıktığı için kendisini en yakın lokantaya atan bir adamın, ısmarladığı iki porsiyonluk döner 1015 dakika gecikeceği için hemen eli altında bulunan kuru ekmeği kemirmeye başlaması ve midesinin yarısını onunla doldurması, bu sırdandır
Yine bediüzzaman'ın dediği gibi, insan bir ay sonra gireceği bir hücre hapsinden çok, hemen yemek üzere olduğu bir tokattan korkar Yani bu hissiyata göre cehennem azabı, onun için çok uzaktır ve Allah da zaten affedicidir
İşte insan, bu mülahazalarla 'imanlı olmasına rağmen, günahlara meyleder ve nefsinin de desteklemesiyle içine düşebilir Evet büyük günahları işlemek, imansızlıktan gelmez Fakat o günahlar, tövbe ile hemen imha edilmezse, insanı imansızlığa götürebilir Bu konuda yine bediüzzaman'ı dinleyelim:
“günah kalbe işleyip siyahlandıra siyahlandıra, ta nuru imanı (iman nurunu) çıkarıncaya kadar katılaştırıyor Her bir günah içinde küfre (Allah'ı inkara) gidecek bir yol var O günah, istiğfar ile çabuk imha edilmezse, kurt değil belki küçük bir manevi yılan olarak kalbi ısırıyor
Linkleri sadece kayıtlı üyelerimiz görebilirForumTR üyesi olmak için tıklayınız
