Camide Çocuk Olmak

Ne güzel şey çocukluk Hatırımıza kendi çocukluğumuz geldiğinde, hepimizin yüzünde bir gülümseme olur Şöyle, gözümüzün önünden bir film şeridi gibi geçer o yıllar Vee Tatlı bir rüyadan uyanır gibi döneriz şimdiki zamana
Öyle değil midir? Saf, hilesiz, hesapsız, olduğu gibi bir masumiyet Sarılışı sıcak, içten Sözlerin önüne, arkasına sıfatlar konulmadan berrak Gözler cam gibi, yanaklar al al Dudaklarda o tatlı tebessüm Gördüğümüz her çocuğa gülümseyerek baktığımızın sırrıdır bunlar
Rahmetin sağnak sağnak üzerimize indiği üç aylara giriyor, Mübarek Ramazan’ın esintilerini hissediyoruz
Maddeten ve manen hazırlık aşamasındayız Ara ara tuttuğumuz oruçla hazırlanıyoruz Ramazana Kandillerle camilerle aramızdaki diyaloğu canlandırıyoruz Teravihin o buğulu, maneviyat ve rahmet kokan havasını çok özledik
Çoluk çocuk düşeriz yollara Saflarda yer almak adına erken adımlarız sokakları Kimi zaman “Dönüşte markete uğrar, istediğini alırız yavrum vaadiyle; kimi zamanda “Anne, söz veriyorum, yaramazlık yapmayacağım sözleriyle ama her ne olursa olsun, camiye gitmek için sebep arayan çocuklarımızla düşmez miyiz yollara?
İsteriz ki, o manevi havadan istifade etsin, hayatında cami varlığının temelleri güzel atılsın
Atılsın ama sonuç bazen o tiz sesle, film şeridinin koptuğu gibi kopuverir “Otur şuraya! Burası cami evlâdım! Buna bir başka cümle eklenir “Oturmazsan dışarı çıkarsın veya “Burası namaz yeri mi, oyun yeri mi anlamadım? Bu sözlerin arkasından anne çocuğunu alır çıkar ya!!! Namaz bile kılamadan!!! İşte o an birşeyler kopar yüreklerden
Ya o çıkışın tekrar girişi olmazsa??? Çocuğun yüreğinde açılan o yarayı kim kapatır?
Annenin kırık kalbini kim onarır?
Kaybedilen ibadet sevabının mes’uliyetini kim alır?
Çocuğun dini hayatının temeline konulan dinamitin suçunu kim üstlenir?
Ve daha da önemlisi; suya atılan taş gibi, dışa halka halka dağılan cami fobisi o çocuğun hayatına, dini yaşantısına nasıl yansır?
Tam bunların aksine, Annebabasının yanında takkesini takmış, eşarbını yarım yamalak kendince örtmüş yahut saçını taramış, tokalamış evlatlarımızı görünce, önce güler bir yüz “Aferim yavrum Ne güzel olmuşsun desek, başını hafiften okşasak da, yanağına da bir öpücük kondursak ne güzel olur değil mi?
Ya da cebimize koyduğumuz, şeker ve çikolataları “Buyur yavrum diye ikram etsek! Nasıl da sevinirler değil mi?
Hergün gelmiş olsalar bile çocuklar camileri, mescitleri keşfe çıkarlar Yeni gelen avizelere, mikrofonlara, halılara, kapılara, levha ve yazılara hatta kapı tokmağından duvarlara kadar ara sıra elleriyle sıvazlayarak ulaşabildiklerine, dolaşırlar şöyle bir mekanı Eğer aşina oldukları bir mekansa ve bu keşiflerini önceki günlerde yapmışlarsa cemaat arasında şöyle bir dolaşırlar avare ve çekingen “Tanıdık birileri var mı? Bugün farklı kimler geldi? gibi çocuksu meraklarına cevap ararlar Hele bir de babaları alt katta cemaat arasındaysa, onu görmek yanında, cemaate “Bak! Ben de camiye geldim edasını, masumca bildirmek isterler
Onları böyle anlayanların yanında, başka türlü algılayanlar da olur doğal olarak “Bak, bir daha önümden geçme! Seccademe basma! diyenler ve sert bakış atanları görünce gözlerini öne eğip, usulca annelerinin yanına oturmaları! Hele de anne çevrenin bu durumunu farkettiyse, evladının kolundan şöyle hafif tatlı sert tutup, yanına oturttuysa Masumiyetin dönüştüğü mahcubiyet kadar üzücü birşey yaşamaz insan o an
Kâinatın övüncü (sav) Efendimizin torunu Hz Hasan (ra)’ı mübarek omuzunda taşırlarken, kendisine bu halde rastlayan ashabın:
– “Ey çocuk! Sen ne güzel bir binite binmişsin sözü üzerine Efendimizin
– “O çocuk da ne güzel binicidir, buyurduğunu haykırmak gelir insanın içinden
İslâm tarihi böyle örneklerle doludur
Peygamber Efendimiz (sav) Temim kabilesi reislerinden Akra’nın yanında torunu Hz Hasan (ra)’ı öpüyor Bunun üzerine, Akra Peygamberimizin bu davranışını yadırgayarak:
– “Benim on çocuğum var, bugüne kadar onlardan hiç birini öpmedim diyor Rauf ve Rahim olan Fahri Kâinat (sav) Efendimizin ona cevabı bütün zamanların ölçüsünü ortaya koyuyor:
– “Merhamet etmeyene, merhamet olunmaz
Ruhen ve bedenen kâmil manada yetişmeleri için gereken sevgiilgi, bilgi, görgü ve terbiyeyi usulüne uygun, onlanı kırmadan, dökmeden, üzmeden vermeye çalışmalıyız
Herşeyden önemlisi, onların çocuk olduklarını unutmamak gerekiyor
Gülen yüzün, tatlı dilin bile sadaka olduğu dinimizin, gereklerini ifa ederken, onların yüreklerinde, bütün hayatlarını taşa kazımış bir yazı gibi, etkileyecek yazılar, kırgınlıklar açmamalıyız
Velhasıl, camide çocuk olmak kolay olsun
ZOR DEĞİL!
Kaynak:ALTINOLUK