Çanakkale kitabı

Çanakkale kitabı Azman Dede BalıkesirICODEde son gömdüğümüz Çanakkale gazisi İvrindi'nin Mallıca köyünden 104 yaşında Azman Büyükbaba idi Gençliğinde iki metreyi aşkın boyu,dev görünümüyle insan azmanı sayılmış herkes ona azman demeye başlamış,soyadı kanunu çıkınaca da Azman soyadını almıştı ismi neredeyse unutulmuştuYıllar önce bir yerel ara ştı rma sıras ında Mallıca köyü kahvesinde kendisiyle görüştüm Kulakları a ğır işitiyordu Köylülerden biri tezgâhtar oldu Benim sorduklarımı kulağına ba ğıra bağı ra söyledi Onun sesine alışılmış olduğundan anladı Sordukları mı cevapladı Söz ÇanakkaleICODEye geldiğinde o koca yaşlı sarsıla sarsıla, hıçkırıklar içinde ağlamaya başladı Kendi zor duyduğu için kan çanağına dönen gözleriyle bize de duyurmak için bağıra bağıra anlatmaya başladı : Bir hamle sırasında bölük erimişti Yüzbaşı telefonla yardım istedi Gece yarısı siperleri destek için istediğimiz askerler geldi Tümü askere alınmış gencecik insanlardı Ama içlerinde daha çocuk denecek yaşta üçdört asker vardı ki anında dikkatimizi çekti Bölüğü düzene soktumYüzbaşı gelenlerle tek tek ilgileniyor, karanlıkta el yordamıyla üstlerini başlarını düzeltiyor, sabah yapılacak olan süngü hücumuna hazırlıyorduSıra o çocuklara geldiğinde, o cıvıl cıvıl şarkı söylerek gelen çocuklar ansızın çakı gibi oldular Yüzbaşı sordu; Yavrum siz kimsiniz?,içlerinden biri; Galatasaray Mektebi Sultanisi talebeleriyiz Vatan için ölmeye geldik!diye cevap verdi Gönlüm akıverdi o çocuklara Bu savaş için çok küçüktüler Daha süngü tutmasını bile bilmiyorlardı Onlarla ilgilendim Mermi böyle basılır Tüfek şöyle tutulur Süngü böyle takılır Düşmana şöyle saldırılır!diye Onları karşıma alıp bir bir gösterdim Siperlerin gerisinde ay ışığında sabaha kadar talim yaptıkGün ışımadan azıcık dinlensinler diye siperlere girdik Ortalık hafif aydınlanır gibi olunca defalarca yaptıkları gibi düşman gemileri gelip siperlerimizi bombalamaya başladı lar Yer gök top sesleriyle inliyorduHer mermi düştüğünde minare gibi alevler yükseliyor birgün önce ölenlerinkol, ayak, el, but gibi parçaları havaya kalkan toprakla siperlere düşüyordu Mermiler üzerimizden ıslık çalarak geçiyordu Siperler toz duman içinde kalmıştı Bir ara yüzbaşı Azman yandık!diye siperin köşesini göze çarpan etti O şarkı söyleyerek sipere gelen, sanki çiçek toplarm ış gibi şen olan o çocuklar siperin bir köşesinde benzeri bir yumak gibi birbirine sarılmış tir tir titriyorlardı Çocuklar harbin gerçeği ile birincil kez karşılaşıyorlardı Ürkmüşlerdi Yüzbaşı yandık demekte haklıydı Muharebede bir ürküntü panik meydana getirebilirdi Bütün onlara doğru yaklaşırken içlerinden biri avaz avaz bir marş söylemeye başladı!Annem beni yeti ştirdi bu yerlere yolladıAl sancağı teslim etti Allah'a ısmarladıBoş oturma çalış dedi hizmet eyle vatanaSütüm sana helal olmaz saldırmazsan düşmanaBaktım hemen azıcık sonradan ona bir arkadaşı daha katıldı Birazcık daha sonra biri daha Marş bitiyor tekrar başlıyorlar Bitiyor yeniden söylüyorlarAvaz avaz! Gözleri bilmek iyi anlamak Hücum anı geldiğinde tümü süngü takmış, tüfeklerine sıkıca sarılmış, gözleri yuvalarından fırlamış dişler kenetlenmiş bekliyorlardı O lahza geldi Birdenbire yüzbaşı Hücum!diye bağırdı Bütün bölük, tüm tabur, tüm alay cephenin her yerinden fırladık İşte tam o anda, tam o anda, o çocuklar sabit gibi siperlerden fırlayıverdiler İşte o lahza Bütün o an bir makinalı yavruları biçiverdi Hepsi sipere geri düştüler Kucağıma dökülüverdilerOnların o gül gibi yüzleri gözümün önünden gitmiyor Hiç gitmiyor! İşte ben ona ağlıyorum, o çocuklara ağlıyorum!Azman büyükbaba ağlıyordu Ben ağlıyordum Kahvede kim varsa ağlıyorduKahveci gözyaşları içinde bize akarsu getirdi Eğildi;Azman büyükbaba defalarca ağlar Niye ağladığını bugün ilk kez anlattı Dedi