Cennetin Gözyaşları - 2.Bölüm - Garip bir olay

Sabah her vakit ki üzere yeniden Murat kalktı. Yavaşça perdeyi açtı ve camı açarak taze havanın saf odaya dalmasına müsaade verdi. Sabah doğan güneş dün akşamdan kalan sisleri yavaş yavaş yok ediyor, kişilere huzur veriyordu. Yeşil İnci Tepesi yazın sabahları çok süper olurdu. Aslında kulübü kurmayı karar veren Oğuz ve Murat’ın bu tepeyi seçmesinin nedeni de buydu. Ufacıkken Oğuz ve Murat’ın pederi onları mütemadi buraya getirirdi. Zira onlar için burası iş görüşmesi yapabilmek için gereğince sessizdi.
Murat üstüne rahat bir şeyler giyip bir de günlük giysilerini giydikten sonra salona gitti. Daha evvel de iddia ettiği üzere salon boştu. Endişe Şöminesini söndürdü. Muhtemelen yol arkadaşları o kadar heyecan içerisinde bunu yapmayı unutmuştu. Aslında onlara hak veriyordu zira kendisi de hayli heyecanlıydı ki heyecanı hala vardı.
Buzdolabına akıllıca yürüdü ve onu açtı. İçinin boş olduğunu görünce hayal kırıklığında uğradı. Vesair arkadaşlarının bir şeyler getirmesini umduğu için kendisi getirmemişti. Muhtemelen birebir umut herkeste vardı. Kaygı Şöminesinin önüne oturup tam önünde bulunan fotoğrafları incelemeye koyuldu. Uzak olmayan bir aradan sonra bir erkek sesi :
“Günaydın..” deyiverdi
Murat ardına baktı. Ona seslenen Burak’tı. Yeni kalktığı için saçları darmadağındı. Burak evvelce de saçlarına pek dikkat etmezdi lakin o bu durumdan çok mutluydu; zira “eğer biri beni beğenecekse bu halimle beğensin” felsefesini benimsemişti.
“Günaydın Burak… Bugün biraz erkencisin.”
“Aslında daha evvel uyandım fakat tekrar uyuyabilirim umuduyla geçen vakit uzun oldu. Bu heyecanla öbürleri nasıl uyuyabiliyor anlamıyorum.”
“Herkesin kendini kandırma teknikleri farklıdır.” dedi Murat, alçak ve ölçülü bir sesle.
“O hengam kendimizi kandıramayan tek biziz.” dedi Burak gergin bir edayla..
“Benim kendimi kandırmaya gereksinimim yok.. Her neyse… Bildiğim kadarıyla bugün ava çıkacağız.. Çocukluğumuzda yapmaya korktuğumuz şey.”
“Acaba aramızda bu mevzuda haberli olan var mı? Zira şayet yoksa işimiz epey güçlükle.. Benim avlayabildiğim tek şey sinekler.”
“Sadece nişan al ve tetiği çek.”
“Bu mevzuda çok bilgilisin galiba” diye lafa karıştı daha yeni gelmiş olan Ali arttan.
“Belgesellerde görmüştüm. O kadar da sıkıntı değil.” dedi Murat ona dönerek.
“Sanırım ne kadar haberli olduğun bugün aşikâr olacak.. Kızlar da olmadığı için orada kimseye bilginlik taslayamayacaksın.”
“Ben kimseye bilginlik taslamıyorum” dedi sıktığı dişlerin arasından.
“Nedense bu his yok içimde..” Ali evvelce de Murat’ı pek sevmezdi. Nedenini kimse bilmiyordu lakin onunla tanıştığı vade boyunca ona asla güzel davranmadı. Onların birbiri arasındaki bu tavrı ilerideki makûs vakaların habercisi üzereydi.
“Umuyorum ki hayvanlar tarafına beni vurmazsın.”
“Elimin kaymasını çok isterdim fakat tüm cürümler bana yönelir.. Bu yüzden şimdilik bunu düşünmüyorum.”
“Neler oluyor” dedi Burak.
“Durum şu : Senin yaklaşık yedi yıldır birlikte yaşadığın arkadaşın bize zorluk çıkarmak istiyor ve ben de buna müsaade vermiyorum.” dedi Murat.. Sesi gergindi.
Ali dudaklarını ısırdı; yüzü sertleşmişti. “Murat… Seni azap yaparak öldüreceğim.. Sana kelam veriyorum. Bir daha benimle konuşarak büyük bir kusura düşme; zira elimde olsa şu an arbede eder ve bununla da gurur duyardım.”
“Yeter” diye bağırdı Burak. “Ali kapa çeneni.. Bu türlü saçma hikayeleri bize anlatma.. Biliyorsun ki bu türlü şeyleri konuşmama kararı almıştık.” Konuşmak isteyen fakat konuşmamak için kendisini sıkıntı tutan Murat’a döndü. “Murat kusura bakma.. Bugünlerde hadleri gergin.”
“Belli ki öyle” dedi Murat, Ali’ye dikkatli bakarak.