Çocuğunuz sınava giriyor...

Çocuğunuz imtihan için hazırlanıyor, siz de onu destekliyorsunuz Ilk Kez çocuklarımızı desteklemenin, hayata hazırlamanın görevimiz olduğunu düşünüyorsunuz ki çok doğru Sonradan onların başarısının bizlere de gurur verdiğini neden söylemeyelim? Onlar bizim birer parçamız yok mi? Öyleyse, onların başarılı olmasını istiyoruz, istemekte de haklıyız Onlar için çoğu fedakarlık yapıyoruz, karşılığında da hiç değilse manevi bağları, aile için olması gereken sevgiyi bekliyoruz
*
Bu konuda o kadar çok şey yaparken olur ya de unuttuğumuz bazı noktalar kalıyordur, birazcık bunlardan konuşalım mı? Çocuklarımızı fazla severken bireysel isteklerimizin, beklentilerimizin onlar için şayet de fazla bir tartı olacağını düşünüyor muyuz? Onlara takviye etmekle, onları denetlemek arasındaki farkı biliyor muyuz? Onları doğru yönlendirmek isterken onları şayet de unuttuğumuzu ayrım ediyor muyuz?
*
Acaba çocuğumuzu nesnel olarak (tarafsız) tanıyor muyuz, yahut onları görmek istediğimiz gibi mi görüyoruz? Çocuğumuzla ilgili uyarıları ya da eleştirileri kabul edebiliyor muyuz, yahut derhal onu ve kendimizi savunuyor muyuz?
*
Düşünmeye başlayınca görebiliriz ki, çocuğumuza karşı olan sevgimiz belki de bizi kimi süre bir takım gerçekleri görmekten alıkoyuyor olabilir Çocuklarımıza yardım etmek isterken bizim de bilmemiz gereken şeyler var galiba
*
ÇOCUĞUMUZA VERDİĞİMİZ DEĞER NELER İÇİNDİR?
*
*Gençlerin anne ve babalarının kendilerine neden değer verdiği sorusuna verdikleri iki yanıt büyük bir yüzdeyi oluşturuyor:*
1 Bize, onların istediklerini yaptığımız süre layik veriyorlar
2 Başarılı olduğumuz zaman bedel veriyorlar
3 Anında arkasında da ekliyorlar: Ama bize yalnızca kendimiz olduğumuz için layik verselerdi
*
Bu konu tüm hayatımızı etkileyecek önemde bir konudur Hayatımız baştan başa ‘kendimize verdiğimiz değerin ’ içinde en yakınlarımızın bize neden bedel verdiğine ilişkin kanımız rol oynar En yakınlarımız, annemiz ve babamız bize niçin değer verirler? Bu sorunun yanıtı her zaman aklımızda durur Bizi tanıyarak, bizi kıymetli bularak verilen bedel fazla önemlidir ve bizim başarımızın sağlam bir dayanağıdır Bu değer bize özgüven kazandırır Fakat başarımıza bahşedilen bedel bize özgüven yok, ’ya başaramazsam ? ’ diyen bir şüphe kazandırır Onun için çocuğumuza, başarıları için yok, kişiliği, karakteri, özet olarak kendisi için layik vermeliyiz ve bunu böyle belirtmeliyiz Unutmayalım oysa, hayattaki sınavlar yalnızca üniversiteye girmek için verilmez Tüm hayat bir sınavdır ve hepsini de kişiliğimizin, karakterimizin değerleriyle vermemiz başlıca olmalıdır
*
ÇOCUĞUNUZU YETERİNCE TANIYOR MUSUNUZ?
*
Bu soruya zahmetsizce ‘muhakkak tanıyorum, o benim çocuğum ’ demeden önce biraz düşünelim Çünkü, çalışmalar göstermiştir fakat, bizler, anneler babalar olarak çocuklarımızı objektif (tarafsız) olmaktan çok, öznel (subjektif) olarak tanıyoruz Bunun başlıca nedeni de, anne babaların çocuklarını ‘olmaları istedikleri gibi görmeleri için zinde bir güdüye sahip olmaları ’ dır Anneler ve babalar çocuklarını açıklanmış yaşam başarıları içinde görmek isterler fakat bu doğaldır Çocukları hayatta başarılı olsun, iyi bir eğitim görsün, iyi bir mesleği olsun, iyi bir gelir sahibi olsun, mutlu bir yuvası, mutlu olacağı bir eşi, dinç, hoş çocukları olsun Hayatlarındaki başarıyı aileleri ile paylaşsın, kendisine, ailesine, topluma yararlı olsun ricası kesinlikle doğaldır Oysa bu açlık ‘dinç bir dürtü ’ biçimine geldiği süre anne babaların çocuklarına bakışını da farkında olan olunmadan değiştirir ve biçimler Bu Nedenle de çocuklarımızı ‘oldukları gibi değil ’, ‘olmalarını istediğimiz gibi ’ görmeye başlarız
*
Ayrıca, çocuklarımızın bütününü görmekten çok görmek istediğimiz alanlara daha fazla uyarı ettiğimiz için, tanımakta eksiklerimiz oluşur Örneğin, bir anne için çocuklarının en manâlı özelliği ‘yeterince yemek yemek yiyip beslenmeleri ’ olabilir O süre, anne, çocuklarının hissi sorunlarına beslenmeleri kadar uyarı etmez, bu da çocuklarını tanımakta eksiklikler yaratır Baba, çocuklarının mektep durumuna fazla dikkat eder ve çocuklarının mutsuzluk nedenlerini gözden kaçırabilir Uyarı edilmesi gereken fazla şey vardır Onun için de (evet, elbette tanıyorum ’ demeden önce bunları düşünmeliyiz
*
Çocuklarımızı tanımanın yolu, onlarla iletişimimizi arttırmak, onları dinlemek, onlara bedel vermekten geçer Çocuklarımızın duygularını, düşüncelerini paylaşmalı, kendi duygularımızı, düşüncelerimizi de onlara aktarmalıyız sıkça yapılan yanlış, çocuklarımızı sorgular gibi onların yaptıklarını öğrenmeye kastetmek, onları sadece eleştirmek ve ne yapacaklarını anlatmak isteğidir Bunların hiç birisi paylaşmak değildir ve çocuklarımızı anlamanın doğru yolu olamaz Çocuklarımızı dinleyelim, anlayalım ve hayatı onlarla paylaşalım Birisini yeterince tanımak oldukça kompleks bir işlemdir ama ödülü de ‘birbirimizi anlayışlı olmak ve hoşuna gitmek ’ olarak çok değerlidir
*
Özel ATEŞ Lisesi Rehberlik Servisi
*