Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
Her ana – peder, sorumluluklarını bilen evlatlarının olmasını velev. Lakin bu hissin kazanılması ve gelişimi; ana – pederin, erken çocukluk devrinden başlayarak evladın yaşına, cinsiyetine ve gelişim seviyesine makul vazifeler vermeleriyle gerçekleşebilir. İki buçuk yaşından başlayarak döke saça da olsa evladın çorbasını kendi başına içmesine fırsat vermek, oyuncaklarını toplaması için onu yönlendirmek, sorumluluk konusunda evladı cesaretlendirici ve destekleyici bir ortam sağlar. Bunun üzere yaşına mütenasip ve net yönlendirmeler sonucunda evlat; kendisinden beklenenleri anlayarak hareket eder ve kendine olan inancı artar.
Tam bilakis uygulanan şiddetli gözetici yaklaşımlar; evladın kendi kendine yeten, bağımsız bir birey olmasını maniler. Evlat yahut genci haddinden fazla raddede korumak, onu adeta kanatları altında büyütmek, yarar yanına zarar verir. Benlik hürmetinin tohumları, sorumluluk verilirse gelişir.
Gayrı bir kusurlu tavır ise; evlattan beklenenleri, yaşına müsait olmayan, anlaşılmaz cümlelerle tabir edip, evladın yapmasını beklemek; yapmadığında da haksız bir öfkeye kapılmaktır. “Çabuk git ve odanı topla” sözü, ilkokul çağındaki evlatlar için müphem ve tanımlanmamış bir tabirdir. Bunun noktasına “Önce yatağındaki giysileri katlayıp dolaba koy” demek ve bitirdiği devir da bir öteki adımın ne olduğunu net olarak söylemek daha açıklayıcı ve gerçek bir davranış olacaktır. Böylece evladın da ruh sıhhatini bozmadan, gereksiz öfkeler yaşamadan sorumluluk hissini kazandırmak ismine atılacak adımlardan biri atılmış olur.
Evladın sorumluluk hissinin gelişimi için, yaşına münâsib bir ekip olağan kararları alma hakkına sahip olması gereklidir. Bu ortamın oluşturulması için de evlada tatbik imkanı vermek gerekir. Giysisini kendi seçen, dilediği fotoğrafları yapan, yemeğini pressiz halde yiyen, kişiliğine hürmet gösterildiğini gören ve kendini özgürce tabir edebilen evlat “ben değerliyim” diye düşünür. Evladın kıymetli ve kıymetli hissetmesi, onu yeni atılımlara ve başarılara götürür.
Erken çocukluk devrinden başlayarak, evladın meseleler başa çıkma becerisinin gelişimi için gerekli tavırlar sergilenirse, sorumluluk hissinin gelişimi de desteklenmiş olur. Evladın içinde bulunduğu gelişimsel devir göz önünde bulundurularak, evlat kendi meseleleri ile baş başa bırakılabilmelidir. Örneğin, kardeşi - arkadaşı ile yaşadığı bir çatışma, ödevini - defterini unutma yada kaybetme üzere. Bu yaklaşım evlatların meselelerle savaş ederek uğraşmasına imkan vermek, kendisine inançlı, sorun çözme becerileri gelişmiş bireyler olarak yetişmeleri için gereklidir. Karşılaştığı her zorluğa ölçüsüz yardım eden ana pederlerin evlatları mütemadi diğerlerine muhtaç, kendilerine inançsız olur. Bu türlü insanlar yeteneklerini keşfedemez ve asla yaşına münâsib sorumluluk becerisini kazanamazlar.
Tam bilakis uygulanan şiddetli gözetici yaklaşımlar; evladın kendi kendine yeten, bağımsız bir birey olmasını maniler. Evlat yahut genci haddinden fazla raddede korumak, onu adeta kanatları altında büyütmek, yarar yanına zarar verir. Benlik hürmetinin tohumları, sorumluluk verilirse gelişir.
Gayrı bir kusurlu tavır ise; evlattan beklenenleri, yaşına müsait olmayan, anlaşılmaz cümlelerle tabir edip, evladın yapmasını beklemek; yapmadığında da haksız bir öfkeye kapılmaktır. “Çabuk git ve odanı topla” sözü, ilkokul çağındaki evlatlar için müphem ve tanımlanmamış bir tabirdir. Bunun noktasına “Önce yatağındaki giysileri katlayıp dolaba koy” demek ve bitirdiği devir da bir öteki adımın ne olduğunu net olarak söylemek daha açıklayıcı ve gerçek bir davranış olacaktır. Böylece evladın da ruh sıhhatini bozmadan, gereksiz öfkeler yaşamadan sorumluluk hissini kazandırmak ismine atılacak adımlardan biri atılmış olur.
Evladın sorumluluk hissinin gelişimi için, yaşına münâsib bir ekip olağan kararları alma hakkına sahip olması gereklidir. Bu ortamın oluşturulması için de evlada tatbik imkanı vermek gerekir. Giysisini kendi seçen, dilediği fotoğrafları yapan, yemeğini pressiz halde yiyen, kişiliğine hürmet gösterildiğini gören ve kendini özgürce tabir edebilen evlat “ben değerliyim” diye düşünür. Evladın kıymetli ve kıymetli hissetmesi, onu yeni atılımlara ve başarılara götürür.
Erken çocukluk devrinden başlayarak, evladın meseleler başa çıkma becerisinin gelişimi için gerekli tavırlar sergilenirse, sorumluluk hissinin gelişimi de desteklenmiş olur. Evladın içinde bulunduğu gelişimsel devir göz önünde bulundurularak, evlat kendi meseleleri ile baş başa bırakılabilmelidir. Örneğin, kardeşi - arkadaşı ile yaşadığı bir çatışma, ödevini - defterini unutma yada kaybetme üzere. Bu yaklaşım evlatların meselelerle savaş ederek uğraşmasına imkan vermek, kendisine inançlı, sorun çözme becerileri gelişmiş bireyler olarak yetişmeleri için gereklidir. Karşılaştığı her zorluğa ölçüsüz yardım eden ana pederlerin evlatları mütemadi diğerlerine muhtaç, kendilerine inançsız olur. Bu türlü insanlar yeteneklerini keşfedemez ve asla yaşına münâsib sorumluluk becerisini kazanamazlar.
