Diğer Gezegenlerde Yaşam Olasılığı

<div> <p>Kontrbas, yaygın olarak Batı herzamanki müziğinde, senfoni orkestralarının ve daha ufak mısra gruplarının yaylı bölümünün standart bir çalgısı olarak kullanılır. Keza, caz, blues , rock and roll, psiko, rockabilly ve bluegrass gibi diğer türlerde de kullanılır. Diğer birçok telli çalgıda olduğu gibi, çift bas bir yayla (arco) veya tellerin toplanmasıyla (pizzicato) çalınır.<br> Bu enstrümanı çalan kişiye basçı, kontrbas veya bas gitarist denir.<p> <p>Cihazın adı, iki kat daha büyük olması gerçeğinden elde edilmiştir. Çünkü çello veya kontrbas aslen daha aşağı viyolonsel bir parçanın oktavını iki katına çıkarmaktadır. Hem, isminin bir keman enstrüman ailesi mirasından geldiği, bunun standart bas viola da gambadan daha düşük ayarlandığı <img src="URLhttp:bilgilihocam.cominternal_dataattachmentsdiger-gezegenlerde-yasam-olasiligi-5c9aa92b25041.jpgURL" " width="300" height="450">bilinmektedir. Bu ad keza, çift basın sondaj sesinin, bas notalarının altında bir oktav olduğu gerçeğini açıklama eder. Kontrbas adı, enstrümanın İtalyan ismi Contrabbasso’dan gelmektedir. Olağan sanatçılar arasındaki enstrüman için diğer terimler, telli bas, bas viol veya basitçe bastır. Caz müzisyenleri genel olarak elektrik bas gitarlardan karışıklığa itmek için yankı bas diyorlar. Özellikle folklor ve bluegrass müziğinde kullanıldığında, enstrümana dikey bir bas, stand-up bas, bas keman, doghouse bas, dog-house, boğa keman, hoss bas veya bunkhouse bas olarak da adlandırılabilir.<p> <p>Kontrbas ailesinin enstrümanlarının aksine kontrbas tasarımı hiç bir vakit iyice standartlaştırılmamıştır.<br> çoğunlukla kontrbasın tasarım anahat şeklinde iki manâlı yaklaşım vardır, bunlar keman formu ve gamba şeklidir. Busetto şekli (ve fazla nadiren gitar veya armut şekli) adı verilen üçüncü daha eksik yaygın bir tasarım da kullanılabilmektedir. Enstrümanın arkası yuvarlak, oyuk kemanınkine benzer şekilde oyulmuştur.<p> <p>Kontrbas, keman ailesinin üyelerine benzer, köprü, delikler, kuyruk parçası ve kaydırma gibi çoğu parçaya sahiptir. Keman ailesinin geri kalanından ayrı olarak, kontrbaslar kısmen keman çalgılar ailesinden, <img src="URLhttp:bilgilihocam.cominternal_dataattachmentsdiger-gezegenlerde-yasam-olasiligi-5c9aa92b9780f.jpgURL" " width="300" height="300">bilhassa de keman ailesinin bas üyesi olan keman çalgılarından türetilmiş sayılabilir.<p> <p>Kontrabaslar bununla birlikte keman ailesinin üyelerinden farklı olarak omuzların (ara sıra) eğimli olması, sırtının çoğunlukla açısal olması (keza cihaza daha kolay erişim sağlamak için) akort yapılabilmesi için gereklidir. Tasarımda standardizasyon eksikliği bir kontrbasın ses çıkarması ve diğerinden fazla öbür görünmesi anlamına gelir.<p> <p>Kontrbasın sesi ve tonu, perdelenmiş bas gitardan farklıdır ve bir çelloya benzer. Kontrbas telleri aracısız olarak ahşap klavyedeki parmak göre durdurulur. Bu, ipin durma konumuna yakın olan klavyeye içten vızıltı yapma eğilimindedir. Perdeli bas gitarının telleri metal perdelerin yardımı ile durdurulur ve genelde vızıltı çıkması engellenir. Ayrıca, çift bas, toplanmış ya da yaylanmış tellerin tonunu seçici olarak yükselten içi abes bir gövdeye sahip olan akustik bir enstrümandır. Buna karşılık, bas gitarları genel olarak masif ahşap bir gövdeyle yapılır ve ses, karakteristik tonuna ek olan manyetik alıcılar tarafından “algılanan tellerin titreşiminin elektronik olarak güçlendirilmesiyle üretilir.<p> <p>Kontrbas yapımı, kemanlara en yakın olanıdır, fakat viyola da gamba ailesinin en büyük ve en düşük üyesi olan kemanla (kelimenin tam anlamıyla “büyük keman) bazı bariz benzerlikleri vardır. bununla beraber, kemanın tersine, çift basın klavyesi perdahsızdır ve çift bas daha az dizeye sahiptir (bazı örneklerde beş veya dört olmasına rağmen, birçok keman gibi keman genelde altı dizeye sahiptir).<p> <p>Kontrbas ve keman ailesinin diğer üyeleri arasındaki manâlı bir ayrım, pegboxun yapımıdır. Tatbik sırasındaki sürtünmeyi brüte indirgiyen ayarlamaları için mandallı kontrbas cihaz kafası vardır. Bu kafa ince ayarlayıcıları geveze kılar. Kontrbasın dibinde, zeminde duran, uç kutup adı bahşedilen metal bir başak vardır. Bu gönder, cihazın büyüklüğü sebebiyle genellikle çellodan daha sağlamdır.<p> <p>Soundpost ve bas çubuğu, iç yapının bileşenleridir. En sık kullanılan malzemeler akçaağaç (sırt, boyun, kaburgalar), ladin (üstte) ve abanozdur (klavye, kuyruk parçası). Bunun istisnası, bazen kontrplak laminat üstleri <img src="URLhttp:bilgilihocam.cominternal_dataattachmentsdiger-gezegenlerde-yasam-olasiligi-5c9aa92c00097.jpgURL" " width="300" height="113">ve sırtları olan blues, rockabilly ya da bluegrass basçıları göre kullanılan çift baslardır.<p> <p>Bugün, birçok Avrupa’da bazı kompozit malzeme bazları bulunabilir. Müzik okullarında fazla kullanılır veya mesela yolculuk baskınları olarak neme ve ısıya çok dayanıklıdırlar. İp gerginliği ile yerinde tutulan ses direği, köprü, somun ve eyer hariç bütün parçalar birbirine yapıştırılmıştır. Tuning makineleri, pegbox’ın yanlarına ahşap vidalarla tutturulmuştur. Ayar makinesindeki anahtar bir ipi döndüren bir baki dişli çarkı açan bir kurtçuk döndürür.<p> <p>Tarihsel olarak, teller bağırsaktan yapılmıştır, oysa XX. yüzyıldan bu yana çelik, daha iyi oynanabilirliği nedeniyle bağırsakların yerini almıştır. Gut dizeleri günümüzde genelde tonlarını tercih eden bireysel oyuncular tarafından kullanılmaktadır. Barok topluluklarda sahne alan bazı basistler, 1600’lerde ve 1700’lerin başında bestelenen müzik için daha yerinde, daha hafif, “daha sıcak bir ton elde etmek için bağırsak telleri kullanıyorlardı. Ek olarak, rockabillydeki basistler, geleneksel blues grupları ve bluegrass Gruplar çoğunlukla bağırsak dizgileri kullanırlardı, çünkü pizzicato (koparılmış) çalınırken, 1940’larda ve 1950’lerde kaydedilen seslere daha iyi yaklaşan “kıvrımlı, daha koyu bir ton üretebiliyorlardı. Rockabilly ve bluegrass basçıları bununla beraber bağırsakları da tercih ederlerdi çünkü “tokat dikey bas stili (tellerin perçinli bir şekilde tokatlanır ve klavyeye tıklatılır), çelik tellere göre daha kolaydır.<p> <p>Gut telleri nem ve sıcaklık değişimlerine karşı daha hassastır ve çelik tellerden fazla daha kolay kırılırlar. Bağırsaktan çeliğe geçiş, cihazın çalma tekniğini son yüz yıl her tarafında da etkilemiştir, çünkü çelik tellerle oynamak tellerin klavyeye daha yakın kurulmasına müsade verir ve hem çelik bileşik tamamen, tellerin üstünde daha yüksek konumlarda çalınabilir.<br> İkili bas çoğunlukla, tümü beşinci olarak ayarlanmış olan orkestra dize <img src="URLhttp:bilgilihocam.cominternal_dataattachmentsdiger-gezegenlerde-yasam-olasiligi-5c9aa92c465eb.jpgURL" " width="300" height="169">ailesinin öteki üyelerinin tersine, dördüncü olarak ayarlanır. Bu, fazla uzun bir parmak gerginliğini önler (“uzama olarak bilinir). Modern çift baslar genel olarak ayarlanmış (düşük ila yüksek) EADG’dir. minimum dizi E’ye ayarlanmıştır (çağdaş bir piyanonun en az E değeriyle aynı aralık , takriben 41 Hz), orta C’nin adeta 3 oktavıdır ve en yüksek dizi G, bir oktav ve orta C’nin dördüncü altında (takriben 98Hz) ayarlanmıştır.<p> <p>XVI. ile XX. yüzyılın başlarına kadar kafa karıştırıcı olarak adlandırılan aletlerde farklı alanlara yönlendirilmiş ayarlamalar ve dizi sayıları kullanıldı; bu süre zarfında yukarıda belirli dört telli akort yaklaşık olarak evrensel ayla geldi. Olağan repertuarın çoğunda, standart bir kontrbas aralığının altına düştüğünün belirtildiğinin notları vardır. Bir Takım basistler, orta C’nin altındaki üç oktavda B’ye ayarlanmış beşinci bir ip kullanır.<p> <h3>Düşük bir C Uzantısı<h3> <p>Dört telli çift baza sahip profesyonel bas çalgıcıları, bazen en düşük ipi düşük C’ye kadar uzatan düşük bir “C uzantısına sahiptir, viyolonsel üzerindeki minimum notanın aşağıda bir oktav (daha nadir olarak, bu dize düşük olarak ayarlanabilir) vardır. Bu uzantı, basçı başı üstüne monte edilen, oyuncunun oynamak için mandalların üstüne geri dönmesini veya mekanik bir kol sistemi kullanmasını gerektiren fazladan bir klavye parçasıdır. Düşük “E nin altındaki notlar Barok ve Herzamanki dönemdeki kontrbas bölümlerinde, kontrbas tipik olarak viyolonsel bölümün altında bir oktav iki katına çıktığında düzenli olarak görülür. Keza, Romantik ve yirminci yüzyılda, Mahler ve Prokofiev gibi besteciler, özellikle düşük “E nin aşağıda notlar istediler.<p> <p>Alışılmış solo çalgıda kontrbas genel olarak bir ton daha yüksek ayarlanmıştır. Bu daha yüksek ayar “solo akort olarak adlandırılırken, sıradan akort “orkestra ayarlaması olarak bilinir. Tel gerginliği, solo ve orkestra ayarlaması arasında fazla fazla çeşitlilik gösterir ve genellikle daha hafif bir göstergeye sahip öbür bir dizi dizinin kullanılması gerekir. Ara Sıra yayınlanan solo müzik, özellikle solo ya da orkestra ayarlaması için düzenlenmiştir.<p> <p>Bir çift basın minimum notası 41.20 Hz’dir. E1 (standart dört telli baslarda) <img src="URLhttp:bilgilihocam.cominternal_dataattachmentsdiger-gezegenlerde-yasam-olasiligi-5c9aa92c900e1.pngURL" " width="300" height="200">veya 30.87 hertz’de 5 tel kullanıldığında (B0) ve en yüksek notalarda neredeyse köprüdedir.<p> <p>Öyle çok kontrbas konçertosunda harmonik tonlar kullanılır. Doğal harmoniklerin (genelde Giovanni Bottesini göre kullanılan bir teknik) ve bazen baş parmağın notayı durdurabildiği ve oktav ya da diğer harmoniklerin ipi izafi düğüm noktasından hafifçe dokunarak aktive ettiği vakit bazen “yanlış harmoniklerin kullanılması bas menzili için önemlidir.<p> <p>Yalnız bir oyuncu bu harmonikleri kullanarak enstrümanındaki bazı 5 veya 6 oktavı kaplayabilirken, birçok orkestra müziğinde, çift bas parçaları arada bir 3 oktavı aşar.<p> <p>İkili bas menzili büyük ölçüde standart bas notalarının aşağıda kaldığından, oktavın daha yüksek olduğu belirtilmiştir (dolayısıyla yazılıdan daha düşük bir oktav çalar). Bu aktarma, cihazın üst menzilini notlandırırken fazla defter çizgilerini durdurmak için kullanılan tenor ve tiz notalarını okurken bile geçerlidir.<p> <p>Çift bas gitaristlerin enstrümanı çalarken ayakta durma ya da oturma seçeneği vardır. Ayakta dururken, çift bas yüksekliği ayarlanır (direk pimi ayarlanarak), oyuncu sağ elini yayalara ait (arco) ya da koparma (pizzicato) ile kolayca köprüye yakın bir yere koyabilir. Kişisel görüşler değişmekle birlikte, sık sık son nokta ilk parmağı birincil veya yarı konumda oyuncunun göz seviyesine kadar ayarlayarak çalınabilir. Otururken, bir tabure (oyuncunun dikiş uzunluğu ile ölçülen) kullanılır. Geleneksel olarak ayakta durmak, solistler kadar tercih edilmekle birlikte çoğu birey oturmayı seçim ediyor.<p> <p>Aletin üst sicilinde çalarken (orta C’nin altındaki G üzerinde), oyuncu elini boynunun arkasında kaydırır ve parmağını baş parmağını kullanarak düzleştirir. Bu tekniğe başparmak pozisyonu denir ve bununla birlikte çelloda kullanılan bir tekniktir. Baş parmak pozisyonundayken, dördüncü parmak güvenilir bir ton almak için fazla kısa olduğundan dolayı dördüncü parmağın kullanımı üçüncü parmakla değiştirilir.<p> <p>Kontrbas yayı iki ayrı şekilde gelir. “Fransız veya “üst el yayı, orkestra yaylı enstrüman ailesinin öteki üyeleri üzerinde kullanılan yay ile benzer şekilde ve uygulamada benzerken, “Alman ya da “Butler yayı tipik olarak daha geniş ve daha kısa tutulur ve Sağ el kurbağayı gevşek bir yumrukla kavrar. Bu iki yay, kolu hareket ettirmek ve teller üzerine güç yaymak için ayrı seçenekler sağlar. Fransız yay, elin yayı tuttuğu açı sebebiyle manevra kabiliyetine sahip ve çalgıcıya yayın daha iyi yoklama edilmesini sağlar. Alman yayının, oyuncunun daha pozitif kol ağırlığı ve dolayısıyla ipler üstünde daha artı güç uygulamasına müsade verdiği iddia ediliyor. bununla beraber, ikisi arasındaki farklar, kendi yayını yararlanma konusunda eğitilmiş bilirkişi bir çalgıcı için fazla azdır. Her iki yay da çağdaş çalgıcılar kadar kullanılıyor ve ikisi arasındaki seçim bireysel tercih meselesidir.<p> <p>Alman yay Dragonetti, iki tasarımın en eskilerindendir. Yay ipliği kullanılmadan önce saçın gerginliğini gözetmek için, çalınan bütün telli çalgıların yaylarının o şekilde (çubuk ve saç arasındaki orta üç parmak) tutulması gerektiği zamandan itibaren bu yay stili kullanıldı. Alman yayının daha boylu boslu bir kurbağası vardır ve hurma ailesinin dikey üyeleri için kullanılan aya, yukarı içten tutulur. Doğru şekilde tutulduğunda, başparmak çubuğun üstüne dayanır. Göze Çarpan parmağı ve orta parmaklar bir arada tutulur ve kurbağanın sopayla birleştiği noktada yayı destekler. Ufak parmak kurbağayı alttan, halka parmağını muhabere parmağını ve orta parmakları destekler.<p> <p>Fransız yay, XIX. yüzyıl virtüözü Giovanni Bottesini göre kabul edilene kadar yaygın değildi. Bu stil, daha ufak telli aile araçlarının geleneksel yaylarına daha çok benzemektedir. avuç içi bas tarafa bakacak <img src="URLhttp:bilgilihocam.cominternal_dataattachmentsdiger-gezegenlerde-yasam-olasiligi-5c9aa92d12b9b.jpgURL" " width="300" height="200">şekilde el, oyuncunun yanına rahatça oturuyormuş gibi tutulur. Baş parmak, kurbağanın U-eğrisinin kenarında dururken, öteki parmaklar yayınlama diğer tarafına içten uzanır. Dağıtılmış stiller parmakların ve başparmağın eğrisini dikte eder.<p> <p>Pernambuco birçok oyuncu göre en iyi çubuk malzemesi olarak kabul edilir, ama kıtlığı ve maliyeti sebebiyle, günümüzde daha eksik pahalı olan yaylarda öteki malzemeler kullanılmaktadır. Daha ucuz olan öğrenci fiyonkları, katı cam elyafından veya daha az kıymetli ahşap türlerinden imal edilebilir. Yılan ve karbon elyafı da çeşitli öbür nitelikteki yaylarda kullanılır. Kontrbas yayının kurbağası, çoğunlukla Snakewood bazı luthiers göre kullanılmasına karşın, abanozdan yapılır. Tel sarma olan altın veya gümüş nitelikli yay içinde ve saç genellikle beygir kılı olduğu anlaşılmaktadır. asgari kalitede öğrenci yaylarından bazılarında sentetik cam elyafı “saç bulunur. Kontrbas yaylarının uzunluğu değişir, fakat ortalama olarak 24 “(70 cm) civarındadır.<p> <p>Kontrbas yayı, beyaz ya da siyah at kılı ya da öteki yaylı çalgıların yaylarında kullanılan geleneksel beyaz beygir kılının tersine siyah beyaz (“tuzlu ve biber olarak bilinir) kombinasyonu ile gerdirilir. Hafif pürüzlü siyah saçların, bazı çalgıcılar göre daha ağır olan telleri daha iyi “yakaladığına inanılıyor; Aynı şekilde, bir takım basçılar ve luthiers beyaz çeşitliliğiyle daha yumuşak bir ses üretmenin daha basit olduğuna inanıyorlar.<p> <h3>Problemler<h3> <p><strong>Gürültü<strong>: Cihazın boyutuna rağmen, öncelikle menzili fazla düşük olduğu için nispeten sessizdir. Bas, orkestrada bir kalabalık aracı olarak kullanıldığında, genellikle dört ile sekiz aralarında basçı ile birlikte rol oynayacaktır. Caz ve blues ayarlarında, bas normalde güçlendirilir. Bas için solo bölümler yazarken, besteciler orkestrasyonun hafif olmasını sağlar, bu yüzden bası örtmez.<p> <p><strong>Maharet<strong>: Bas üzerinde performans, fiziksel olarak fazladan eforlu olabilir çünkü bas telleri, daha minik telli bir enstrümandan daha büyük ve daha kalındır. Hem, bas öteki telli enstrümanlardan çok daha büyük olduğundan, klavye üzerindeki notlar arasındaki tembellik daha büyüktür. neticede, bas parçaları nispeten daha eksik çabuk geçişe, çift durdurmaya ya da aralıktaki büyük sıçramalara sahiptir. Başparmak pozisyonu gibi oynama tekniklerinin artması ve daha hafif mastar dizileri kullanılması gibi baslara yapılan modifikasyonlar, bu sorunu bir dereceye kadar azaltmıştır.<p> <p><strong>Tonlama<strong>: Tüm perdahlanmamış yaylı çalgılarda olduğu gibi, sanatçılar içten adımı olmak için parmaklarını bütün olarak yerleştirmeyi öğrenmelidir. Bas, diğer telli enstrümanlardan daha büyük olduğu için, parmakların pozisyonları fazla daha uzundur. sonuç olarak, tonlama hataları olasılığını artıran daha pozitif pozisyon değişimi gerekir. Hem, daha minik ellere sahip basçılar için, bas klavyesindeki perdeler arasındaki büyük boşluklar, özellikle notalar arasındaki boşlukların en büyük olduğu daha düşük aralıkta kuvvet olabilir.<p> <p><strong>Boyut<strong>: Yakın zamana kadar, basların büyüklüğü yüzünden çocukların, ellerinin büyüklüğü ve boylarının 34 boyutlu bir enstrüman (en yaygın kullanılan boyut) çalmalarına müsade verinceye kadar bas çalamayacağı anlamına geliyordu. 1990’lı ve 2000’li yıllarda, daha ufak yarım, çeyrek, sekizinci ve hatta on altıncı büyüklükteki enstrümanlar daha geniş bir alana yayıldı; bu, çocukların daha ufak yaşta başlayabileceği anlamına geliyordu. Bir Takım öğretmenlerin son derece genç öğrenciler için bas gitar teli yer alan çelloları kullandıkları bilinmektedir.<p> <p><strong>Ulaşım sorunları<strong>: Ahşabın üst ve yanlarının kırılganlığı ve ahşabın cisim sıcaklık ve nem değişikliklerine duyarlılığı ile birleştiği kontrbas, büyüklüğü taşınmasını ve saklanmasını zorlaştırabilir. Her ne dek daha pozitif hasara dirençli karbon fiber laminattan ya da kontrplak laminattan yapılan çift bazlar mevcut olsa da, bunların olağan veya caz basçıları göre kullanılması daha az olasıdır.<p> <p><strong>Modern oyun stilleri<strong>: Popüler müzik türlerinde, enstrüman genel olarak amplifikasyon ile çalınır ve adeta sadece , parmakların uçlarının seçim edildiği şekilde kullanıldığı bir tür pizzicato ile çalınır .<br> Geleneksel caz, salıncak, rockabilly ve psikolojik müzikte bazen tokat türünden çalınır. Bu, tellerin bas hattının asıl notaları arasındaki klavyeye aleyhinde “tokatlandığı adaleli bir pizzicato versiyonudur; Belli Başlı notalar normal olarak çalınır veya ipi klavyeden uzağa doğru çekerek ve özgürlük bırakarak, klavye dışına sıçrayarak, beklenen perdeye ek olarak belirgin bir vurmalı saldırı oluşturur. Tekniğin kullanımı genellikle yüksek oranda eşzamanlı ve sanal olan önemli tokat tarzı bas çalgıcıları, bazen bas çizgisinin notaları arasına iki, üç, dört veya daha pozitif tokat eklemektedir.<br> “Tokat tarzı, 1970’li yıllardan itibaren “tokat ve pop adı bahşedilen bir tekniktir. Gelişimi ve bas alıkoyma elin, ipe vurmak için kullanılan, tokatlama sesi çıkaran ama notaya izin veren elektrik bas gitar çalgıcıları üstünde kayda değer bir etkiye sahipti. Koparma ve koparma elinin işaret parmağı ya da orta parmağı, ipi geriye doğru çekmek için kullanılır; bu nedenle, klavyeye çarparak yukarıda açıklanan pop sesi elde edilir. aynı zamanda psikolojik olarak da kullanılıyor.<p> <p>Çoğaltılmamış bir çift bas genellikle bir caz grubundaki en gürültüsüz enstrüman olduğundan, 1920’lerin ve 1930’ların birçok çalgıcısı, tokat stilini kullandı ve ipleri tokatlayarak ritmik bir “tokat sesi çıkardılar. Tokat tarzı, bir grubun sesini basitçe telleri koparmaktan daha iyi keser ve bu zamanın tescil ekipmanı düşük frekansları desteklemediğinden basın erken ses kayıtlarında daha basit duyulmasını sağlar.<p> <p>Kontrbas çalgıcılar, cazın gelişimine büyük katkıda bulunmuşlardır. Örnekler aralarında Duke Ellington ile oynayan Jimmy Blanton ve enstrümanın bebop kullanımına öncülük eden Oscar Pettiford gibi hareketli dönem oyuncularını sayabilirim. Virtüözik yay tekniğiyle tanıdık Ray Brown, caz kontrbas çalması için Fritz Kreisler olarak adlandırıldı. “Cool caz tarzı, soloları melodik olan Scott LaFaro ve Percy Heath gibi oyunculardan etkilendi. Ünlü Kind of Blue albümünde Miles Davis ile birlikte çalışan Paul Chambers , arco (eğri) türünden solo çalan birincil caz basçılarından biri olarak ün kazandı. Özgür caz, besteci basçı Charles Mingus (keza sert patlamaya katkıda bulunan) ve Ornette Coleman ile yaptığı çalışmalarla en iyi bilinen Charlie Haden’den etkilendi . 1970’lerden başlayarak, saksofoncu Sonny Rollins ve füzyon basçısı Jaco Pastorius gibi bazı caz grupları doğruca, kontrbas, elektrikli bas gitarın yerini almaya başladı. Caz füzyonunun tarzları ve Latin etkisinde cazın açık havada, kontrbas hala cazda kullanılıyor.<p> <h3>Bluegrass’ta Kullanım<h3> <p>String bas, bluegrass müziğinde en yaygın kullanılan bas enstrümanıdır ve bazı modern bluegrass basçıları da bir yay kullanmış olmasına rağmen yaklaşık olarak defalarca bu yay kopar. Englehardt veya Kay bas markaları, uzun süredir mavi ot basçıları için popüler seçimler olmuştur. Bluegrass basçılarının birçok 34 boyutlu bas kullanırken, tam ve 58 boyutlu baslar daha az kullanılır.<p> <p>Bluegrass bas, bluegrass ayarının politmik koşullarında zamanın tutulmasından sorumludur. En önemlisi, 44 kere, 24 veya 34 vaktinde, hızlı, yavaş, kesintisiz vuruştur. Bluegrass öncesi erken dönemdeki müziğe, sıkça viyolonsel eşlik ediyordu . Bazı çağdaş bluegrass bantları elektrik basını tercih ediyor, fakat kopmuş düşey bastan ayrı bir müzikal kaliteye sahip olduğu biliniyordu. Düşey bas, darbeli ağaçsı tonu ile enerji verir ve müziğe geçer. Tokatlama yaygın olarak kullanılan bir mavi çimi çalma tekniğidir.<p> <p>Bluegrass bas çalmadaki karşılıklı ritimler, 44 zamanında 1 ve 3 atımları (bir takım istisnalar açık havada) içerir; 24 zamanında 1 ve 2’yi atıyor ve 34 vaktinde (ve vals zamanı) 1 ve 3’ü atıyor. Bluegrass bas çizgileri genellikle son derece <img src="URLhttp:bilgilihocam.cominternal_dataattachmentsdiger-gezegenlerde-yasam-olasiligi-5c9aa92d5860d.jpgURL" " width="300" height="107">basittir, tipik olarak bir şarkının birçok her tarafında her akorun kök kısmında ve beşinci kısmında kalır. Bu “kaide için iki ana istisna vardır. Bluegrass basçıları genellikle, tipik olarak bariz bir akor değişimi olduğunda, bir ya da iki çubuk için bir bara her ritmini çektikleri diyatonik bir “yürüme ya da “yürüme yaparlar. Ayrıca, eğer bir bas gitaristine solo verilirse, bas da oynayabilirler.<p> <h3>Kontrbasçılar<h3> <p>Tarihsel öneme sahip kayda değer klasik çalgıcılar<p> <p>• Domenico Dragonetti (1763-1846): virtüöz, besteci, şef<br> • Giovanni Bottesini (1821-1889): virtüöz, besteci, şef<br> • Franz Simandl (1840-1912): virtüöz, besteci<br> • Edouard Dadı (1872-1943): virtüöz, besteci<br> • Serge Koussevitzky (1874-1951): şef, virtüöz, besteci<p> <p><b>Kaynakça:<b><br> Britannica<p>