Dört Yolcu: Kuzeyden Gelen - Bölüm 2: Tanışma

Yanda yatan genç bayan gözlerini yavaş yavaş açtı. Etraf epeyce karanlık olduğu için görmekte zorlanıyordu. Biraz zorladığında demir parmaklıkları gördü. Hapishanedeydi. Yanda, soğuk taş üzerinde yattığı için üşümüş olduğunu fark edip kollarını kavuşturdu. Derhal kendini denetim etme muhtaçlığı duydu. Kılıcını ve üzerinde saklı olan bıçakları almışlardı. Evet ya boynundaki tılsımı? Hiçbir işe yaramasa da onun için kıymeti büyüktü. Elini boynuna götürdü. Noktasında yoktu. Bir anda gözleri yaş doldu. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Gerisinden yaklaşan bir el omzuna dokundu. Kim olduğunu kestirim etmek çok çetin değildi. Yaşlı büyücünün parmakları olabilecek kadar kırışıktı. Kendini tutamıyor, sondan titriyordu. Büyücü şefkatle yüzündeki yaşları sildi. 'Bizi buradan çıkartacak bir metot bulmalısın' dedi büyücüye.


-       Ne yazık ki bu pek mümkün değil. Duvarlardaki işaretleri görüyor musun? İşte onlar tüm gücümü emiyor. Burada büyü yapmam mümkün değil küçüğüm.

-       Nasıl çıkacağız pekala buradan? Hem tılsımımı almak zorundayım. Kardeşimden kalan tek hatıra o.

-       İçinde bulunduğumuz koşulları değerlendirirsek, kaçabilmemizin şu aşamada pek mümkün olacağını düşünmüyorum. Muhtemelen onun için de tedbir alacaklardır, lakin yargılanmak için buradan çıkartıldığımızda bir tahlil bulabiliriz.

O vakte kadar hiç fark etmediği bir çıtırtı duydu Giselle. Hücrenin karanlık olan kısmında biri daha vardı. Bayan, büyücü ile konuşmaya devam edip, yavaş yavaş oraya yanlışsız yaklaşıyordu. Sonra bir anda gölgeye akıllıca atılıp, sesin kaynağını dışarı çekip, taş yere sahih fırlattı. Bu bir cüce idi. Üstü başı yırtık içindeydi ve leş üzere de kokuyordu. Giselle, daha evvel bu kokunun, hücrenin kendi kokusu olduğunu düşünmüştü. Bu türlü bir hatayı nasıl yaptığından emin değildi. Cüce mahalde 'Lütfen, âli efendi. Bana zarar vermeyin. Ben size zarar vermedim.' diye yalvarıyordu. Üzerinden şaşkınlığını atan büyücü sordu: 'Nasıl oldu da seni hiç fark edemedim? Neden orada gizleniyordun?' dedi. Aslında yanıt, sorunun içinde bâtın idi. Cüce yanıt vermek için ağzını açtığında, eli ile susturdu onu ve konuşmaya başladı.

-       Tabi ya, sen bir hırsızsın. Lakin onlar bu kadar rahat saklanabilir. Elbette bir ucube olman da bunun için kusursuz bir baht.

-       Evet âli efendi. Benim adım Zenti. Aslında ben birşey çalmamıştım. Yalnızca sarayın bahçesine düşen altın musluğumu alıyordum.

Giselle 'Her şey muayyen oldu.' derken, sesindeki alaycılığı saklamaya çalışmıyordu. O sırada parmaklıkların gerisinde zırhlı bir şövalye belirdi. Kısa Kuyruk'tu bu. 'Demek sevimli hırsızımız ile tanıştınız. Beni aşağılamış olabilirsiniz, lakin bunun sizin için son gün olduğunun garantisini verebilirim' derken, gözlerindeki gurur anlaşılan oluyordu. Giselle, alaycı bir söz ile 'Beni nasıl öldüreceksiniz? Hiçbir kılıç ile bana zarar veremezsiniz' dedi. 'Hiç merak etme. Seni yakacağız. Taş vücutları nasıl yok edeceğimi biliyorum' dedi şövalye.

Bir anda şok olan Giselle mülahazalara dalmıştı. Gerçek olabilir miydi bu? Çeliğin kesemediği vücudu, ateşle yok olabilir miydi? Çabucak gözleri büyücüye döndü. O da gözlerini aşağı gerçek düşürmüş 'Şimdi öğrendin işte' demişti çetinle. 

Onlar bu tasavvurlar içinde iken dış kapı büyük bir gürültü ile açılmış, hücrelerin olduğu kısma evvel iki er, akabinde da kral girmişti. Ortama sessizlik hakimdi. Kral, onlara akıllıca keskin bir bakış attı. 'Yargılanmaya bile gerek kalmadan idam edileceğinizi biliyorsunuz, değil mi?' diye sorduğunda, sesindeki otorite, hepsinin işlerin ne kadar önemli olduğunu anlamasını sağlamıştı. Kral, hücreye biraz daha yaklaşıp, nerede ise parmaklıkların dibine girmişti. Her birini tek tek inceledi. Sonra yeniden geçmişe akıllıca adım atarken sırtını onlara gerçek döndü. 'Sizlere kurtulmanız ve tekrar topluluğun içine dönmeniz için bir iş teklif edebilirim' derken sesindeki heyecanı gizlemeye çalışmadı. Bir anda gözler pür dikkat hükümdara dönmüştü, birebir devranda meraklanmışlardı. Bu umudun ışığıydı. Gelecek teklif ne olursa olsun, kabul etmelerinin kural olduğunu biliyorlardı. Kral büyücüye dönerek 'Bu günün geleceğini görmüştün, değil mi Dainter?' diye sordu. Ortamda mevt sessizliği vardı artık. Birinci kelama giren Bartale oldu. Çetinle yutkunarak 'Dainter mi?' diyebildi yalnızca. Kral 'Evet. Ne sanmıştın?' dedi küçümseyerek baktı Kısa Kuyruğa ve devam etti 'Buraya kadar gelebilecek cürete sahip olabilecek sair bir büyücü biliyor musun? Ulvî rahip Dainter... Kuzeyin koruyucusu, vaktin aziz efendisi Dainter. Kaderin ahir seni önüme çıkaracağını biliyordum. Bunu, daha ben beş yaşındayken kahinler görmüştü.' Sıra Dainter'e gelmişti: 

-       Peki sonuçlarını da söylemişler miydi?

-       Elbette. Hepsini biliyorum ve mevtle yüzleşmekten korkmuyorum. Halkımın güvenliği için ödenmesi gereken bir bedelse öteki bir fikrimin olması mümkün olamaz.

-       Asil konuşuyorsun. Fakat lisanının çatallı olduğunu görmemek mümkün değil. Aklı selim kimse senin tek fikrin bize vereceğin hizmetle kalmayacağını bilir.

-       Elbette. Vazifesi de biliyor olman farklı bir keyif benim için. Dostlarına açıklamak da velev misin?