Duygu Kar Yazio: Kiev’de Sirenler Çalarken

Kendisi kadar küçük beyaz bir güvercin gönderdim Alisa’mın avuçlarına.  Küçücük bir öpücük kondursun küçük tatlı yanağına. Biraz neşelenir, keyifli olur ümidiyle. Sahi ne yapıyordur o daracık ve kalabalık sığınakta? Sığınağa sığamaz ki benim küçük Alisa’m.  Alisa’m kıpır kıpırdır. Kabına sığmayan, yaramaz bir çocuktur. Bakmayın ona yaramaz dediğime. Alisa’mın bir gülüşü vardır; dünyalara bedel. O denli kocaman güler ki ağzı kulaklarına bedel, inci üzere parlayan dişleri görünür. Elleri, ayakları üşümüş müdür orada? Savaşın ne manaya geldiğini bile bilmiyorken acı acı çalan siren seslerinden nasıl da korkmuştur. Gülüşü donmuştur ağzının kenarında. Ya oyuncakları? En sevdiği pelüş kuzusunu yanına almış olsa keşke. Ona konutu hatırlatan bir şey yeterli gelebilirdi.


Masum çocukların gözlerindeki parıltıyı solduran, küçücük yüreklerin dehşetle çarpmasına neden olan bu savaş hangi merhametsiz kalbin icadı?



Fütursuzca bombalamalar, rastgele sıkılan kurşunlar hangi sevgisiz yüreklilerin planı? Bir kenti işgal etmenin açıklanabilir tek bir mazereti ne olabilir. Hırs ve bencillikten başka…

Alisa’yla bir hafta öncesinde manzaralı konuşmuştuk. Gözlerinden sevinç ve canlılık fışkırıyordu adeta. Bir öteye bir beriye koşup durdu görüşme boyunca. Sabah televizyonlardan Rusya’nın Ukrayna’ya savaş açtığını öğrendik. Neyse ki başşehir Kiev’de bir çatışma yoktu. Şimdi.  Başka gün Rus füzelerinin Kiev’i de bombaladığı haberlerini görünce işte o an Alisa’m bir yumru üzere yüreğime oturdu. Bu yumru gözlerime ve burnuma baskı yapıyor, gözlerimden gözyaşları sızdırıyordu.

Dini, rengi, kültürü ne olursa olsun nerede bir zulüm haberi duysak, biz olağan insanların etkilenmemesi elde değil. Büyüklerin ne üzere çıkarcı siyasetleri var. Bilmiyorum. Bildiğim şey; şu an Alisa’mın korkuyor olması, meskeninde sıcak yatağında yatamıyor olduğu, sıcak bir çorba içemiyor oluşu… Elbette bu savaş da bitecek. Geçmişte biten başka savaşlar üzere.  Geride harap olmuş bir kent, buruk binlerce kalp, çaresiz yüzlerce insan kalacak. Yine toparlanmak için maddi ve manevi güç gerekecek. Ya bu enerjiyi barışa, huzura, sıhhate harcasaydık. Bu nasıl olurdu?

Bundan birkaç ay evvel, bu savaş ihtimalinden kelam etmişlerdi. Ben savaş çıkma ihtimalini çok uzak görüyordum açıkçası.  Yok canım. Bu bölümde, savaş mı kalırmış? Evet, barış dolu bir dünyada yaşamıyoruz tahminen. Hatta üstü örtülü ve sistemli olarak uygulanan birçok işgalden ve soykırıma varacak zalimliklerden de haberimiz oluyor. Hatta Güneyimizde sürmekte olan sıcak bir savaş devam etmekte… Suriye halkının yüzlerce yıldır yaşadığı anavatanından, yedi nesil yaşadığı topraklardan çıkmak zorunda kalmaları da yeniden bu türlü bir acı. Afgan halkına uygulanan, baskıcı ve tutucu Taliban rejiminin insanlık dışı zulüm ve azapları de hatırımda.  Lakin ateş ocağa fikir durum daha bir elim oluyormuş oysaki. 

Savaşlar bitsin. Bu hır gürler sona ersin. Huzur dolu bir dünya olsun. Diyeceğim fakat sanırım dünya döndükçe ne savaş bitecek ne de bu hır gür. Bize düşen barışın ve huzurun tarafını seçmek. Tahminen bir gün güzellerin sayısı artar da berbatlar bu kadar ayyuka çıkamaz. Alisa’mın gülümsemesi hiç solmaz. Alisa’m ve tüm çocuklar ve bütün insanlık için barış dolu bir dünya diliyorum. 

Duygu KAR OKUL