Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
Aslında bu türlü davranmak istemiyorum.
O bardağı kırmak istemedim.
O anda önümdeki yumuşak topa vurmak istedim,
Bardağa geleceğini düşünemedim, kırıldı.
Yalnızca merak ettim kafesteki muhabbet kuşunu, sevmek istedim.
Kapağı açtığımda kaçabileceğine değil,
Yalnızca onun tüylerine dokunabilmeye takılı kalmıştı zihnim.
Marketten alışveriş yapıp sana yardım etmek istiyorum anne!
Lakin söylediklerinden unuttuklarım oluyor.
Keşke bu türlü olmasa.
Bazen yerimde duramıyorum. Meskenin içinde koşmak yeterli geliyor.
Nerden bilebilirdim ki koridordaki kilim kayacak
Ve düşüp kolumu kıracağım, düşünemedim.
Biliyor musun? Düşmeseydim koşunca çok memnun olmuştum.
Birebiri bisiklete binerken de oldu.
İki elimi tıpkı anda bırakabiliyorum, çok seviyorum o denli sürmeyi.
Yani seviyordum.
Sen beni o denli görüp bisikletimi süresiz elimden alıncaya kadar.
Dersler!
Her gün meskendeki en büyük husus benim derslerim.
Ben de isterdim ablam üzere derslerimi yapıp bitireyim lakin olmuyor.
Tam soruyu okuyorum aklıma bir şeyler geliyor.
Gözüm duvardaki resme takılıyor.
İçeriden gelen seslere gidiyor kulağım.
Bir de çok sıkıcı ders çalışmak.
Keşke daima oynasak diye düşünüyorum.
Herkes bu türlü değil mi anne?
Herkes oyun oynamak istemiyor mu?
Mesela sen ve babam da oyun oynamak istemez misiniz?
Keşke daima bir arada oyun oynasak.
Evvelce oynardık
Bu ödev denen şey çıktığından beri gözlerinizden alev çıkıyor.
Kendimi tanıyamıyorum.
Sizi de tanıyamıyorum.
Evvelden bir arada ne çok eğlenirdik.
Ben koşunca gülerdiniz.
İki tekerlekli bisiklete binince alkışlamıştınız.
Topa vurunca “bravo” demiştiniz.
Artık “yaramaz” diyorsunuz beni anlatırken.
Dikkatsiz!
Sorumluluklarını bilmez!
Unutkan!
Sahi ben işe “yaramaz” mı oldum artık?
Bana yardım eder misiniz?
Beni sever misiniz?
Bana neler olduğunu anlatır mısınız?
Anlamaya çok gereksinimim var.
Ne olur kızmayın, unutkanlığıma, kaybetmelerime, ödev yapmamalarıma!
Bana yardım edin, beraberce deneyelim!
Dersler başlayıncaya kadar hareketli ve meraklı olması çok güzele giden çocuğumuzun, birden sistemin kurallarına birebir uymasını bekleyebiliyoruz. Halbuki ki çocuklar önemli zorluklar yaşayabiliyorlar. Ellerinde olmayan sebeplerden kurallara uymakta zorlanabiliyorlar. Okulun çocuğun hayatına girmesiyle ödev yapma/yaptırma problemleri o kadar ön plana çıkıyor ki; çocuğun yeterlilik hali, gereksinimleri göz arkası edilebiliyor. Çocuğun en değerli muhtaçlığı olan oyun birden rafa kalkıyor. İrtibat dersler, başarı/başarısızlık üzerinden ilerliyor ve hayat kocaman bir sınıfa dönüşüyor. Halbuki ki çocukların yolunu bulabilmesi için onları oldukları üzere kabul etmek, sağlıklı hudutlar çizmek ve doğruyu keşfetmesi için vakit tanımak en kıymetlisi…
