Ergenlik ı - beden imgesi

“Bir gece evvelden yeniden geç yattığından, sabah kahvaltısı için kaldırmaya gittiğimde her zamanki üzere yatağında doğrulmayı bir türlü beceremedi. Sıkıntı da olsa yatağından doğrulup, ağır aksak adımlarla elini yüzünü yıkamaya gitti; gitti lakin dönmedi. Tekrar çağırmak için peşinden gittiğimde onu tekrar ayna önünde buldum. Evvel 3-5 farklı duruş sergileyip görünüşünden emin olduktan sonra saçlarını oradan oraya yatırarak son halini verdi. Kahvaltı sofrasına oturması yarım saat sürse de kalkması on dakika bile sürmedi. Hiçbir şey söylemedi, esasen söylediğim hiçbir şeyi de duymamış üzereydi. Telefonu çaldığında tekrar kapısını kapatıp keyifli bir sohbete başladı. Keyiflenmesi keyfimi mekanına getirdi doğrusu… “Kimdi?” dedim. “Kimse!” dedi umursamazca, “Tanımazsın.” diye de ekledi tabii… Akşama kadar pek çokça diyalogumuz olmadı… Bir ara “Acıktım.” bir ara da “ben dışarı çıkıyorum.” dedi. Karşılığını bilmeme karşın tekrar de sordum; “Kimlerle buluşacaksın?”… Tekrar beni şaşırtmadı ve “tanımazsın…” dedi.”

Bu paragraf rastgele bir romandan alıntı değil, yalnızca ergenlik çağında evladı olan birçok ebeveynin günün görünür bir kısmında yaşadığını iddia ettiğim bir sürecin özetidir. Birden fazla ebeveyn ergenlik periyodunu “kabus üzere bir dönem” olarak isimlendirilir.

Ergenlik periyodunda ortaya çıkan ağır hormonsal değişimler, hem evladı yetişkinlik periyoduna hazırlayacak fizikî değişimleri beraberinde getirirken birebir vakitte ruhsal istikrarları de alt üst edebilmektedir. Bir manada büyüyen, gelişen bir vücudun içerisinde hala halinden mutlu bir evladın olması üzeredir.

Her ne kadar çocuktaki ruhsal değişimler hem evlat hem de aile için en çok zorlanılan bahis olsa da gündelik hayatta takınılan tavır ve davranışlar, münhasıran vücut imajı konusundaki tavırlar gündemin birinci sırasını alır. Aslına bakarsanız kişinin fizikî görünüşü yani vücut imgesine yönelik olumlu bakışı, kişinin kendisine olan inancını, hayata bakışını, işindeki verimliliği ve vesair beşerlerle kurduğu muhaberesi etkileyen faktörlerden biridir. Lakin herhalde hayatımız boyunca, ergenlik çağındaki kadar revaçta olmayan bir husustur. Ergenlik devrinde gündemin en üst sıralarında olan “Boyum kısa mı?”, “Ellerim çok mu büyük?”, “Bu kıllar da nereden çıktı artık?”, “Eyvah bir sivilce daha…” üzere pek çok serzeniş devir içerisinde ilginin farklı bahislere dağılmasıyla gündemdeki mekanını kaybedecektir lakin bu devrin kişiliğe zarar vermeden atlatılması da büsbütün aile ve yakın etrafın evlada yaklaşımlarıyla sahih orantılıdır.

Gerçek yaklaşım biçimleri sergilenmediği takdirde, gençlerin fizikî özellikleri hususundaki olumsuz algıları kompleks haline gelip, çevre fobi, alınganlık, içe kapanma üzere sıkıntılara yol açabilir. Münhasıran evlatların kendi aralarında hayli acımasız oldukları unutulmamalıdır. Kendi çocukluğunuzu düşündüğünüzde bile tahminen siz, tahminen de size “Dörtgöz”, “Tombik”, “Kepçe Kulak”, “Cüce” üzere tanımlamaların yapıldığını hatırlayacaksınızdır.

Bu hususta ebeveynin takınması gereken en değerli tavır evladın olumsuz özellikleri alanına olumlu özelliklerinin ön plana çıkartılmasıdır. Mahsusen bu periyotta görüşünüz ne olursa olsun, şaka yollu bile olsa evladın vücut imajını zedeleyecek tanımlamalardan kaçınmanız ve sabırlı olmanızdır.