Evrende Bir Kadın

Evrende Bir Bayan Yüreği parçalanmış bir kadın nasıl düşerse o kadar düşüyor yollara Ara Sıra oturup da yaralarını sarıyor tütün sarar gibiOysa hiçbir yarası kapanmıyor,hayata inat yaşıyor işte, yüreğindeki o koskoca yalnızlığa karşın Evren yalnızlıktan da küçükmüş, düşlermiş ana baki olan Süre güya düşman oluyor anlamsızlıklar içinde kayboluyor hayatınFarklı iklimlerde yaşıyor büyüdüğü topraklar bile anlamıyorUmudu ekiyor yüreğine ve yine yollara düşüyor mutluluğun özgür kanatlarından tutabilmek için Cihan umutlardan da küçükmüş, mutsuzluk daha da büyükmüş meğer Hayatı sahiplenmiyor gerçekte,azıcık ucundan tutarak yaşıyorSonbaharda dökülen yaprakları, güneşin öptüğü çayırları, gökkuşağını, gökyüzündeki adını bile bilmediği binlerce yıldızı sahipleniyorKaranlıkta kalan tüm acılarını özgür bırakıyorÇünkü hiçbir acıyı, hiçbir yarayı saramayacağını anlıyorAcıyı ekiyor yüreğine ve yine yollara düşüyor, yollarda kaybettiği ışığını bulabilmek için Evren minik bir okyanusmuş meğer , kıyısında yelkenliler batan Aydınlık içinde günahsız bir çocuk yüzü, karanlıktaki bir savaşçı, yürüdükçe uzayan yollardaki yalnız yolcuHayat yollarında bir bayan Cihan hiçlikten de küçükmüş, yaşamı ve ölümü ezberleyecek kadarmış