Fakir ve Kör

Fakir ve Âmâ FAKIR VE KÖR Kibirli ve varlıklı birisi kapısına gelen bir fakire bir şey vermediği gibi, onu ayrıca paylar hem de kapıyı yüzüne kapatır Zavallı fakir içlenir; bir tarafa çekilir ve oturur, ağlamaya başlar Bir kör, onun ağlamalarını duyar Kalkar yanında gelir, niçin böyle ağlayan olduğunu, ağladığını sorar Fakir olanı biteni anlatır Âmâ, teselli vererek, üzülmemesini, kendi evine gelmesini, evinde kalmasını, ekmeğini çorbasını kendisiyle paylaşmasını ister ve ısrarda eder Yoksul onun içtenliği ve ısrarı karşısında kabul eder, onunla gider Âmâ ona aleyhinde çok güzel bir konukseverlik gösterir Fakirin, keza karnı doyar hem de gönlü güzel olur Gönlü o kadar hoş olur fakat, o memnun etme içinde: Sen bana evini açtın, sen bana gönlünü açtın, Kadir Mevlamda senin gözünü açsın, diye dua eder Gece olur, körde bir gariplenir bir gariplenirki, o gariplik içersinde gözünden birkaç damla yaş damlar, gözleri birdenbire açılır Görmeğe başlar Körün görmesi ile ilgil i haber bir anda şehirde yayılır Yer yerinden oynar Bu haberi onu kapısından kovan, kovmakla kalmayan taş yüreklide duyar İşin doğruluğunu çakmak için gözü açılan şahsa kazanç: Çok şanslıymışsın Gözün nasıl açıldı, kim açtı Hey! seni gidi gafil seni, sen nasıl bir adammışsınki, böylece bir mübarek zatı azarladın, üzdün, yüzünü yıktın devlet kuşunu bıraktın, baykuş ile meşgul oldun Gözümün kapısını, senin yüzüne kapıyı kapattığın o kimse açtı Desene kendime yazık ettim, o kadar bir doğanmışki pek bir devletmiş ancak, kıymetini bilemedim, bana değil sana nasip oldu, ben avlayamadım sen avladın, der ve kıskançlıkla parmağını ısırır Dişini sıçan gibi hırsa batırmış kimse koca doğanı nasıl avlayabilir? İyilerin bastıkları toprak dermandır, göz açar Oysa gönül gözü kör olanlar o dermandan gafildirler, kıymetini ne bilsinler