Fizikçiler Zaman Bükülmelerini Nasıl Ortaya Çıkartır?

Devir yolculuğu pek çok kurgusal yapıtta önümüze çıkıyor. Hengamda yolculuk yapsak ya da bir formda vakit bükülse anlaşılır mıydı? Tahminen gözle göremezdik lakin bilim kişileri muhakkak farkına varırdı.

Fizikçiler, devir bükülmelerinin yaklaşık yüz yıldır farkındalar. Aslına bakılırsa biz de bir devir bükülmesinde yaşıyoruz, devir yolculuğu yapamıyor olmamızın sebebi gereğince kuvvete ulaşamıyor olmamız. Albert Einstein’in 1905 yılında kişisel görelilik teorisi ortaya çıkmıştı. Bir on yıl kadar sonraki çalışmasında ise umumi görelilikteorisini ortaya çıkardı. Bu teoriye nazaran kütle çekim, uzay ve devranı büken bir yapıya sahip. Yani kütlesi olan her şey devranı büküyor; lakin az lakin çok.


Doğal olarak daha büyük şeyler vakti daha çok büküyor. Kütlesi Güneş’in milyonlarca karı olan kara delikler hayli büyük hengam bükme potansiyeline sahip. Kara deliğe yaklaştıkça cismin kütlesi vakti o kadar çok büküyor ki içerideki her şey, dışarıdaki gözlemcinin gördüğüne kıyasla çok daha yavaş gerçekleşiyor.

Güneş ve Yerküre da ayan bir ölçeğe kadar devranı bükebiliyor. 2007 yılında NASA'nın Gravity Probe B isimli uydusu, Dünya'nın etrafındaki vakti nasıl büktüğünü gözlemleyerek umumi görelilik teorisini %99 muvaffakiyetle destekledi. Örneğin dağların doruğunda yaşayan beşerler, gerçekte deniz seviyesinde yaşayan kişilerden daha süratli yaşlanıyor.


Hususî görelilik teorisi gereği, hızlandıkça da etrafımızdaki devir akışı yavaşlıyor. Bu çeşitten bir hengam bükülmesini günlük yaşamımızda aslında görüyoruz: GPS sistemlerinde. GPS uyduları inanılmaz hassas saatler kullanıyor. Bu uydulardaki saatler, yerküre ile aralarındaki uzaklığa ve uyduların dönüş suratına nazaran ayarlanıyor. Bu saatlerin ayarlanması, GPS’in gerçek konum verebilmesi için büyük ehemmiyet taşıyor.

Devranın bükülmesi denince akla birinci gelen şeyler bunlar değil. Kişilerin aklında umumide bilim kurgu sinemalarındaki makineler geliyor. Teorik olarak vakit yolculuğu mümkün lakin pratikte pek de mümkün değil. Bu teorilerden birincisi, uzay devirde boşluklar olarak görülebilecek solucan deliklerini kullanmak. Bu yapıların kozmosun erken periyotlarında mikroskopik ölçekte ortaya çıktıkları varsayılıyor. Sorun şu ki bu yapılar nispeten istikrarsız ve derhal çöküyorlar.


2. opsiyon ise kozmik ipler. Bu hipotezde kuvvet hatları var ve birbirini hızlandıran iki iplik, vakti garip halde bükebilir ve uzay vakit içerisinde gizli döngüler oluşturarak hengam yolculuğu yağmayı mümkün kılabilir. Ha ipleri hızlandırmak için gereken muazzam enerjiyi nereden bulacağımız diğer bir soru.

Kara unsur ya da devir yolculuğunu mümkün kılacak egzotik hususlar bulacaksak bu muhtemelen gözlemsel kozmoloji ile olacak. Bizim varsayımlarımız ise büyük ölçekte boşa çıkacak. En azından Auckland Üniversitesi’nden Benjamin Shiaer’e nazaran durum bu.