Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
iltasyazilim
FD Üye
Geçmişten Günümüze Devam Eden Meslekler nelerdir
Geçmişten Günümüze Eski Meslekler
Fotoğrafçı
19 yüzyılın ortalarında resim Osmanlı ’ya ulaştı Resmetmenin dinen cevaz verilmediği bir toplumda resim görselliği simgeledi; zihniyet değişikliğine neden oldu Fakat gerçi Osmanlı ’nın son dönemine değin fotoğrafta kaçgöç egemen oldu But fotoğrafçıları, dakikalıkçılar ve şipşakçılar vesikalıkta uzmanlaşmışlardı
Berber
1876 ’ya dek, çarşıpazarları, selâtin cami avlularını ve zaman zaman semt aralarını dört dönen berberlerin ayaklarının çıplak ve kollarının sıvalı olması gerekirdi Bu şekilde herif, berberin ellerinin ve ayaklarının pak olduğunu görebilirdi Berberler ayrıca diş çekerler, sünnetçilik ve hacamatçılık yaparlardı
Tüccar
19 yüzyılda Osmanlı ekonomisinin dışa açılması, ticaret hacminin kayda değer ölçüde artmasına neden oldu Tüccar, doğmakta olan orta katmanların belkemiğiydi Özellikle liman kentleri, tüccar kesiminin yoğunlaştığı mekanlardı Zamanla esnaf olmaktan çıktı; Dersaadet Ticaret Odası bünyesinde toplandı
Oduncu
Osmanlı ’nın temel güç kaynağı odundu Isınmak ve ocakta yanmak için kullanılırdı Odun, civar ormanlardan katır ya da eşek sırtında getirilirdi Genel Olarak yaz aylarında mahzene odun yığın edilir, kışa tedarikli girilirdi Birçok oduncu orman köylerinde yaşar, kasabaya veya şehire malını pazarlamak için inerdi
Portakalcı
Dünün İstanbul ’unda portakal nadirattandı Fakat üst kazanç grubu portakal tüketebilirdi Portakalın Yafa gibi uzaktan yörelerden gelişi, tek tek satılacak dek değerlenmesine neden oluyordu Zamanla Anadolu ’da da yetiştirilmeye başladı ve ucuzladı Demiryolu ulaşımı başlayana dek portakal kıymetli meyveler aralarında yer aldı
Yumurtacı
Rahat gelirli Osmanlı ’nın temel protein kaynağı yumurtaydı Birçok insan yumurtasını arka bahçesinde beslediği kümes hayvanlarından tedarik ederdi Dünün mutfağında yumurta başköşedeydi Yumurta seyyar satıcıların da el attığı sektörlerden biriydi Zamanla buzhane yumurtaları, köy yumurtasıymış gibi pazarlanmaya başlandı
Simitçi
Günümüzde hamburgerin yerine göz diken simit, dünün “fast fooduydu Seyyar simitçi simidini ya bir çubuğa geçirir, ya orta büyüklükte bir sepete doldurur, ya da tabla üzerinde pazarlardı Üstü susamlanmış halka biçimindeki bu çörek, şehir halkı kültürünün bir parçasıydı Evden ırak çalışan insanın karın beslemek için başvurduğu temel gıda maddesiydi Önceden Safranboluluların mesleği olarak bilinirdi
Balıkçı
Balık, kıyı kenti insanının esas besin maddelerinden biriydi Boğazın yukarı mesken yerleri, balıkçı köyleriydi Balıkhanede yapılan mezaddan satın alarak dükkanda yahut tahta kefelere doldurup askı ile omuzda sokak sokak dolaşıp satan ve günlük rızkını çıkaran seyyar satıcıya “tablakâr denirdi
Sütçü
Süt, Osmanlı mutfağının olmazsa olmazıydı Hemen her evde süt kaynar; yoğurt, tereyağı ve peynir yapılırdı Pastorize şişe sütünün olmadığı bir evrede ağılı ya da damı olan ve minik ya da büyükbaş hayvan besleyen sütçü, bununla birlikte kapı kapı dolaşarak hayvanından elde ettiği sütü pazarlardı
Taşımacı
Taşımacı taşıma sektörünü temsilcilik ediyordu Ulaşımda elverdiği ölçüde su yolu tercih edilirdi Ama ülkenin içerlek yöreleri veya kent içi, kara taşımacılığını gerektiriyordu Arabacı esnafı, büyük kasaba ekonomilerinin en güçlü loncasını oluşturuyordu Arabacı, mavnacı ve salapuryacı esnafı, İstanbul ’da şehir halkı ulaşımının belkemiği durumundaydı
Kebapçı
Lokanta Osmanlı ’ya oysa 19 yüzyılın ortalarında girdi O dönemde otellere “yataklı lokanta denirdi Kebapçı, kentin ya da kasabanın işler yerlerinde dükkân önüne masa sandalye atarak müşteri celbetti Kebap yöresel özellikleriyle Osmanlı mutfağının asıl mönülerinden biri oldu
Şekerci
Festival akide şekerinin yanı sıra, şekerden ibikli horozlar, şekere bulanmış elmalar, kuru incir ve ceviz, çocukların favori şeker türleriydi Seyyar şekerciler bayram günleri seyir yerlerinde gezerlerdi Diğer günler mahalle aralarında dolaşırladı Değişmez şekerci dükkanlarında Safranbolulu, Geredeli, Dadaylı çıraklar çalışırdı
Süpürgeci
Ev ekonomisinde temizleme aracı süpürgeydi Günümüze oranla dünün sokaklarının toz toprağı boldu; yağışta çamur deryasına dönerdi Süpürge çerçöpü görüntüden kaldırsa da, dünün evi jurnal temizlik yapmayı gerektiriyordu Hemen her gün yerler nemlendirilir, ev süpürülür, etrafın tozu alınırdı
Dondurmacı
Seyyar dondurmacılar, Uludağ gibi uzak yörelerden getirilen kar ya da buz içinde döndürülerek buz haline getirilen limonata, şerbet ve şekerli sütü yaz aylarında pazarlarlardı Hıdrellez günü mutlaka dondurmacılar meydana çıkarlardı Limoni, vişneli, kayısılı, çilekli ve kaymaklı türleri revaç bulurdu
Keçecilik
Kosumculuk
Hasircilik
Nalbantlik
Esanscilik
Semercilik
Kasikcilik
Sedefkarlik
Zembilcilik
Urgancilik
Tas Isciligi
Çömlekcilik *
Geçmişten Günümüze Eski Meslekler
Fotoğrafçı
19 yüzyılın ortalarında resim Osmanlı ’ya ulaştı Resmetmenin dinen cevaz verilmediği bir toplumda resim görselliği simgeledi; zihniyet değişikliğine neden oldu Fakat gerçi Osmanlı ’nın son dönemine değin fotoğrafta kaçgöç egemen oldu But fotoğrafçıları, dakikalıkçılar ve şipşakçılar vesikalıkta uzmanlaşmışlardı
Berber
1876 ’ya dek, çarşıpazarları, selâtin cami avlularını ve zaman zaman semt aralarını dört dönen berberlerin ayaklarının çıplak ve kollarının sıvalı olması gerekirdi Bu şekilde herif, berberin ellerinin ve ayaklarının pak olduğunu görebilirdi Berberler ayrıca diş çekerler, sünnetçilik ve hacamatçılık yaparlardı
Tüccar
19 yüzyılda Osmanlı ekonomisinin dışa açılması, ticaret hacminin kayda değer ölçüde artmasına neden oldu Tüccar, doğmakta olan orta katmanların belkemiğiydi Özellikle liman kentleri, tüccar kesiminin yoğunlaştığı mekanlardı Zamanla esnaf olmaktan çıktı; Dersaadet Ticaret Odası bünyesinde toplandı
Oduncu
Osmanlı ’nın temel güç kaynağı odundu Isınmak ve ocakta yanmak için kullanılırdı Odun, civar ormanlardan katır ya da eşek sırtında getirilirdi Genel Olarak yaz aylarında mahzene odun yığın edilir, kışa tedarikli girilirdi Birçok oduncu orman köylerinde yaşar, kasabaya veya şehire malını pazarlamak için inerdi
Portakalcı
Dünün İstanbul ’unda portakal nadirattandı Fakat üst kazanç grubu portakal tüketebilirdi Portakalın Yafa gibi uzaktan yörelerden gelişi, tek tek satılacak dek değerlenmesine neden oluyordu Zamanla Anadolu ’da da yetiştirilmeye başladı ve ucuzladı Demiryolu ulaşımı başlayana dek portakal kıymetli meyveler aralarında yer aldı
Yumurtacı
Rahat gelirli Osmanlı ’nın temel protein kaynağı yumurtaydı Birçok insan yumurtasını arka bahçesinde beslediği kümes hayvanlarından tedarik ederdi Dünün mutfağında yumurta başköşedeydi Yumurta seyyar satıcıların da el attığı sektörlerden biriydi Zamanla buzhane yumurtaları, köy yumurtasıymış gibi pazarlanmaya başlandı
Simitçi
Günümüzde hamburgerin yerine göz diken simit, dünün “fast fooduydu Seyyar simitçi simidini ya bir çubuğa geçirir, ya orta büyüklükte bir sepete doldurur, ya da tabla üzerinde pazarlardı Üstü susamlanmış halka biçimindeki bu çörek, şehir halkı kültürünün bir parçasıydı Evden ırak çalışan insanın karın beslemek için başvurduğu temel gıda maddesiydi Önceden Safranboluluların mesleği olarak bilinirdi
Balıkçı
Balık, kıyı kenti insanının esas besin maddelerinden biriydi Boğazın yukarı mesken yerleri, balıkçı köyleriydi Balıkhanede yapılan mezaddan satın alarak dükkanda yahut tahta kefelere doldurup askı ile omuzda sokak sokak dolaşıp satan ve günlük rızkını çıkaran seyyar satıcıya “tablakâr denirdi
Sütçü
Süt, Osmanlı mutfağının olmazsa olmazıydı Hemen her evde süt kaynar; yoğurt, tereyağı ve peynir yapılırdı Pastorize şişe sütünün olmadığı bir evrede ağılı ya da damı olan ve minik ya da büyükbaş hayvan besleyen sütçü, bununla birlikte kapı kapı dolaşarak hayvanından elde ettiği sütü pazarlardı
Taşımacı
Taşımacı taşıma sektörünü temsilcilik ediyordu Ulaşımda elverdiği ölçüde su yolu tercih edilirdi Ama ülkenin içerlek yöreleri veya kent içi, kara taşımacılığını gerektiriyordu Arabacı esnafı, büyük kasaba ekonomilerinin en güçlü loncasını oluşturuyordu Arabacı, mavnacı ve salapuryacı esnafı, İstanbul ’da şehir halkı ulaşımının belkemiği durumundaydı
Kebapçı
Lokanta Osmanlı ’ya oysa 19 yüzyılın ortalarında girdi O dönemde otellere “yataklı lokanta denirdi Kebapçı, kentin ya da kasabanın işler yerlerinde dükkân önüne masa sandalye atarak müşteri celbetti Kebap yöresel özellikleriyle Osmanlı mutfağının asıl mönülerinden biri oldu
Şekerci
Festival akide şekerinin yanı sıra, şekerden ibikli horozlar, şekere bulanmış elmalar, kuru incir ve ceviz, çocukların favori şeker türleriydi Seyyar şekerciler bayram günleri seyir yerlerinde gezerlerdi Diğer günler mahalle aralarında dolaşırladı Değişmez şekerci dükkanlarında Safranbolulu, Geredeli, Dadaylı çıraklar çalışırdı
Süpürgeci
Ev ekonomisinde temizleme aracı süpürgeydi Günümüze oranla dünün sokaklarının toz toprağı boldu; yağışta çamur deryasına dönerdi Süpürge çerçöpü görüntüden kaldırsa da, dünün evi jurnal temizlik yapmayı gerektiriyordu Hemen her gün yerler nemlendirilir, ev süpürülür, etrafın tozu alınırdı
Dondurmacı
Seyyar dondurmacılar, Uludağ gibi uzak yörelerden getirilen kar ya da buz içinde döndürülerek buz haline getirilen limonata, şerbet ve şekerli sütü yaz aylarında pazarlarlardı Hıdrellez günü mutlaka dondurmacılar meydana çıkarlardı Limoni, vişneli, kayısılı, çilekli ve kaymaklı türleri revaç bulurdu
Keçecilik
Kosumculuk
Hasircilik
Nalbantlik
Esanscilik
Semercilik
Kasikcilik
Sedefkarlik
Zembilcilik
Urgancilik
Tas Isciligi
Çömlekcilik *
