Hayatın Satır Aralarına Tutunmak...

Tek bir kelime edememek koca hayat kompozisyonunda, satır aralarında silik kalmak, satır araları gibi
boş olmak, anlamsız olmak, başkaları yeni cumlelere başlasın diye satır başlarını tutmak bunlarda
bir gorevmidir acaba; kontratsız, sorgusuz sualsiz, rızasız oynatıldığımız bu senaryonun icinde?

Anlamlı melodillerden oluşan bir eserde yalnızca es olabilmek, susabilmek başkalarının notalarının ardından,
anlamlıca susabilmek, butunu bozmadan, melodiye tiz ses olmadan susabilmek

İşte sen yokken ben boylesine anlamsızımdiye başlayan bir şiir yazmak isterdim sana! Ama emin
olamıyorum Varlığındamı anlamsızlığın anlamlılığını savunuyordum yoksa yokluğundamı anlamlılığın anlamsızlığından yakınıyorum

Anlam anlam diyorum da, duşunmuyor da değilim aslında; kime gore, neye gore anlam!
Ben beni anlamıyorken, ben
ben icin bir anlam ifade etmiyorken, ben kendi anlamlarımdan sıyrılıp yasını tutmak icin senin ruhunda dolaşıyorken
kimin bu celişkiyi anlamsını bekleye bilirim ki?

Şu satırbaşını tutan kelimelerimi sıraya sokarken duşundum de, ben yokluğunda ne bir anlama sahibim, nede kendime
Karmaşığım son gunlerde! Butun anlamım, butun anladığım ve butun anlata bildiğim 5 hafrfli adın,5 harfli gidişin,
5 harfli susuşun ve 5 hafrli hasretin

Harfler, renkler, gunler, geceler hepsi birbirine karışmış yokluğunda hatta sacım başım bile
Gunduz geceye, gece huzne, huzun bana karışmış Bense anılar, resimler, gozyaşları topluluğunda misafir ağırlıyorum
Onlar hayatı anlatıyor, acıyı pazarlıyor bense anlattıklarının satır aralarına tutunmaya calışıyorum

Kendi anlamımı, hayatın anlamını, biz olmanın anlamını kaybettim Ben icin anlamlı olmak istemiyorum!
Bizim icin ANLAM olmak tek istediğim Anlamımı kaybettim! Gorursen soyle tukenmekteyim