hayatın son kullanma tarihi varmı?

hayatın son faydalanma tarihi varmı? Hepimizin yaşadıklarımıza dair pişmanlıkları vardır İtiraf ettiğimizde fazla geç kaldığımız Keşkedediğimizde, keşkedemenin bile vaktinin geçtiği zamanlarımız Bir anlık öfkeyle söylenen sözlerimiz Başkalarına danışarak aldığımız kararlar, bunun neticesinde yanlışlıklarımız vardır sonra kusur yapıldığı bilindiği halde, geriye dönemediğimiz için sancılarımız Yazık ben ne yaptımDiyemeyecek dek aşağı ezildiğimiz fevri hallerimiz İnsanı ne dek harap eder, ne dek ezer bu durumlar Bu ezilmişliğin aşağı da yalnızca bizim duyduğumuz çığlıklar kalır O Kadar bir ağrı girer fakat yüreğimize, acısı senelerce geçmez Yaşanan en ufak sorunda acı en ücra yerinden çıkıp, dikilir karşımıza Başımız öne eğilir, kelimeler biter Ola Ki kendimizi suçlarız, olur ya bir kaç kişiyi Suçlu kim olursa olsun, pişmanlıklarımıza sebep olanlar hiç bir şey olmamış gibi hayatını yaşarken, sancıyı yüreğine alan çeker Birçok arkadaş, arkadaş, sayısız sevenlerde olsa etrafta, pişmanlık girdi mi yüreğe acısı basit kolay geçmez Yaşadığımız en ufak bir sorunda keşke o süre şunu şöyle yapsaydımder kalırız Ne geriye doğru dönebilir, ne geçmişten âna gelebiliriz İki çarmıh arasına gider kazanç ömür Ne dek kitap okunsa, laf dinlense, nasihat uygulanmaya konulsa da beyhude, bir kere vicdan azabı gelip keyfince kurulmuştur tahtına Her anda batırır iğnesini, kekremsi bir tat alır yaşananlar Ve insan sonunda anlar: ağlamakta tek başına, gülmekte Geriye Doğru dönüşü olmayan her olay insanı acınacak halde eder Bu sebeple Hayır Evetdemeden önce en ince ayrıntısına kadar düşünmeli birey “Bu kararı vermemde sebep ne; korkularım mı gerçekler mi? diye defalarca sormalı Zira sağlıklı alınan her karar, seneler sonrada hatırlansa iyiki öyle olmuşdedirtir insana En kuvvet anda dahi sızlatmaz kişiyi Lakin insan bazen ayrıntılarda boğulur Korkularına teslim olur Ayrıntılar karşısına geldiğinde korku silahlarıyla savaşır onlarla ve kaybeder Kaybını yıllar sonra başka bir olayın için de fark edince, işte o an kayar gider elinden, benim dediği bütün sahiplikleri Bardak yere düşmüş ve kırılmıştır bundan böyle Ağlasa da manâsız, yalvarsa da İnsan bazen yüreğini hiç bir yere sığdıramaz, kimselere itimat edemez Onu her şeyden, herkesten saklar Belki vermiştir de yere düşürülmüş, bir yerleri çizilmiştir Bu düşmeden arta kalanlar bu değin çekingen yapmıştır Tecrübeler insanı olduğundan, istediğinden daha öbür davranmaya iter Unutulan ise, yaşam bazen cesur olmayı ister Ve insan ayrım eder ama: cesaretle korkaklık birbirine tıpkı aynı Ayı yavrusunu severken öldürürmüşderler İnsanlarda birbirinin kıymetini kaybedince anlar Tam yitip bu vesileyle elimizden çok sevdiklerimiz, çoğu sözler veririz bir daha öyle yapmayacağım, bir daha bu şekilde olmayacakdiye Ola Ki aslında değişmişizdir, evet bir daha bu şekilde olmayacaktır Karşımızdakini üzdüğümüz o olaylar tekrarlanmayacaktır Fakat bitmiştir bundan böyle Kırılan bir bardak değil yürektir ve her şey incelikten kırılırken, bir kalp kalınlıktan kırılır Ayrım edildiğinde yapılacak bir şey kalmamıştır Pişmanlık Yalvarsak ta, kölede olsak bitmiştir bundan böyle Dal kırılmış bir defa, bundan böyle yel dinse de olur dinmese de Yarının, diğerlerinin kıymetini iyi anlamak için bazen kaybetmek gerek ir Yahut ne gelenin kıymeti bilinir, ne kazanılanın, ne verilenin, ne affedilenin Ara Sıra birey kendini çok zinde hisseder o kadar güçlü fakat, hiç paldır küldür yakar her şeyi, her yeri Sonra yaktıklarının en fazla ihtiyacı olanlar olduğunu görünce, küllerin başında ağlamayı bile kibir sayar Bu Arada daha süratli koşar, yaşlar savrulurken etrafa Her birimizin ayrı ayı pişmanlıkları var Ama pişmanlıklarımızı itiraftan bile aciziz bazen Gururumuzdan, korkularımızdan neler yitti hayatımızdan, ne başlamalara geç kaldık Başkaları yüzünden ne keşkelerimizi düzeltme imkânlarını kaçırdık elimizden Konumumuzdan, çevremizden, yada “nederler demekten, bir özür bile dileyemedik Minik korkular çekti yaşamımızın satır başlarını Ve yaşam her olayda fısıldadı son kullanım tarihim yok ey insanoğlu