Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
"Annee... Canım çok sıkılıyor ne yapayım?..." Bu cümle size de tanıdık geldi mi? O halde sizi artık biraz geçmişteki çocukluğa götürelim. Böylelikle günümüzdeki çocukluğun neler kaybettiğini, hangi meselelerle karşı zıdda kaldığını ve neden canlarının sıkıldığını fark edin.
Geçmişte ömür kaideleri daha güçtü. Tahminen karınlarını güçlükle doyuruyordu, teknoloji gelişmemişti ve eser çeşitliliği bu kadar çok değildi. Buna karşın bez bebekler, tahtadan yapılmış otomobiller ve birkaç misket o periyodun çocukluğunda eğlenmek ve berhudar olmak için büyük sebepti. Evet, Evlatlara ne oldu da bu kadar tatminsiz, doyumsuz velev mutsuz oldular?
Evlatlara keyifli olmaları için teknolojinin her türlü nimeti verildi, oyuncakçıda her istedikleri oyuncak; her sene çeşit çeşit kıyafet ve ayakkabı alındı, mektep kantininde harcamaları için bol ölçüde harçlıklar verildi. Vakit içerisinde ailenin karar mekanizmasının başına evlatlar yerleştirildi, evladın arkadaşıyla yaptığı haklı haksız her hengamede evlat ismine savunmaya geçildi. Can sorunu yaşadığı her anda evlat acilen ailesi tarafından eğlendirildi. Lakin sonuca baktığımızda evlatlar tekrar mutsuz...
Hazzı erteleme becerisi gelişmemiş evlatlar büyütüyoruz!
Zira evlatlara her istediğini, istediği an vererek onları “hazzı erteleme becerisi”nden mahrum bıraktık. Hazzı ertelemek ya da haz ötelemek demek, gerilim altında yaşabilmek ve bir iş ile meşgul olabilmek demektir. Biz ise sabır ve irade üzere kavramları unutarak sadece evlat mesut olsun diye evladımıza mutsuzluk kapılarını açtık.
Mutsuzluk kapısından içeriğe girenlerin başında, günümüz evlatlarının bugünkü oyuncakları olan tablet ve telefonlar oldu. Evladın her canı sıkıldığında ya da her sıkıştığımızda, telefonları yahut tabletleri armağan ya da kurtarıcı bir nesne görerek evlatlarımızın ellerine tutuşturuverdik. Gelgelelim evlatların aldığı tek şey telefon ve tablet olmadı.
Telefon ve tabletle bir arada çocuklara “Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu, Odaklanma Güçlüğü, Öğrenme Bozuklukları, Sosyal/Duygusal Gelişim Geriliği, Çocukluk Depresyonu, Karşı Olma-Karşı Gelme Bozukluğu, Öfke Meseleleri, Akademik Muvaffakiyetin Düşmesi, Beyindeki Nöronlarda Yeni Sinaptik Bağ Oluşumun Yavaşlaması, Dehşet, Fobi, Obsesyon” üzere birtakım meseleleri de vermiş olduk.
Evlatların ekran önünde maruz kaldıkları süratli geçişler, şahsi efektler ve grafik patlamaları geçmişte pek rastlanmayan lakin günümüz evlatlarında sıkça rastlanan bu cins kıymetli sorunlara yol açtı.
Evlatları tabiattan ve etrafından kopardık
Mutsuzluk kapısından içeri aldığımız öteki bir şey; evlatları tabiattan ve muhitten koparmamız oldu. Evlat dimağının içtimaî ve duygusal gelişim merkezi, güçlü ve donanımlı olmak için programlanmıştır.
Uzun mühlet konutta vakit geçiren evlatlar; etraftaki yeni uyaranlardan uzak kaldığı için yeni öğrenmeler yapamayarak, zorluklarla karşılaşmadığı için yeni becerilerden eksik kalarak ve yeni arkadaşlar edinmediği için sosyalleşemeyerek bu halin ismine da can problemi deyip mutsuz hissetmeye başladı.
Can ıstırabı sanıp aslında ziyade nimete boğduğumuz ve gerçek yerküre dururken sanal alemde yalnız bıraktığımız evlatlarımızın memnunluğu ana pederler olarak bizim atacağımız adımda bâtın.
Umarız duygusal, çevre ve ahlak gelişimi olumlu tarafta ilerleyen, akademik başarısı yüksek, sanal alemde değil gerçek hayatta bölge edinen musmutlu evlatların yetişmesine vesile olan ana pederler oluruz.
Klinik Psikolog Müjde Yahşi
Geçmişte ömür kaideleri daha güçtü. Tahminen karınlarını güçlükle doyuruyordu, teknoloji gelişmemişti ve eser çeşitliliği bu kadar çok değildi. Buna karşın bez bebekler, tahtadan yapılmış otomobiller ve birkaç misket o periyodun çocukluğunda eğlenmek ve berhudar olmak için büyük sebepti. Evet, Evlatlara ne oldu da bu kadar tatminsiz, doyumsuz velev mutsuz oldular?
Evlatlara keyifli olmaları için teknolojinin her türlü nimeti verildi, oyuncakçıda her istedikleri oyuncak; her sene çeşit çeşit kıyafet ve ayakkabı alındı, mektep kantininde harcamaları için bol ölçüde harçlıklar verildi. Vakit içerisinde ailenin karar mekanizmasının başına evlatlar yerleştirildi, evladın arkadaşıyla yaptığı haklı haksız her hengamede evlat ismine savunmaya geçildi. Can sorunu yaşadığı her anda evlat acilen ailesi tarafından eğlendirildi. Lakin sonuca baktığımızda evlatlar tekrar mutsuz...
Hazzı erteleme becerisi gelişmemiş evlatlar büyütüyoruz!
Zira evlatlara her istediğini, istediği an vererek onları “hazzı erteleme becerisi”nden mahrum bıraktık. Hazzı ertelemek ya da haz ötelemek demek, gerilim altında yaşabilmek ve bir iş ile meşgul olabilmek demektir. Biz ise sabır ve irade üzere kavramları unutarak sadece evlat mesut olsun diye evladımıza mutsuzluk kapılarını açtık.
Mutsuzluk kapısından içeriğe girenlerin başında, günümüz evlatlarının bugünkü oyuncakları olan tablet ve telefonlar oldu. Evladın her canı sıkıldığında ya da her sıkıştığımızda, telefonları yahut tabletleri armağan ya da kurtarıcı bir nesne görerek evlatlarımızın ellerine tutuşturuverdik. Gelgelelim evlatların aldığı tek şey telefon ve tablet olmadı.
Telefon ve tabletle bir arada çocuklara “Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu, Odaklanma Güçlüğü, Öğrenme Bozuklukları, Sosyal/Duygusal Gelişim Geriliği, Çocukluk Depresyonu, Karşı Olma-Karşı Gelme Bozukluğu, Öfke Meseleleri, Akademik Muvaffakiyetin Düşmesi, Beyindeki Nöronlarda Yeni Sinaptik Bağ Oluşumun Yavaşlaması, Dehşet, Fobi, Obsesyon” üzere birtakım meseleleri de vermiş olduk.
Evlatların ekran önünde maruz kaldıkları süratli geçişler, şahsi efektler ve grafik patlamaları geçmişte pek rastlanmayan lakin günümüz evlatlarında sıkça rastlanan bu cins kıymetli sorunlara yol açtı.
Evlatları tabiattan ve etrafından kopardık
Mutsuzluk kapısından içeri aldığımız öteki bir şey; evlatları tabiattan ve muhitten koparmamız oldu. Evlat dimağının içtimaî ve duygusal gelişim merkezi, güçlü ve donanımlı olmak için programlanmıştır.
Uzun mühlet konutta vakit geçiren evlatlar; etraftaki yeni uyaranlardan uzak kaldığı için yeni öğrenmeler yapamayarak, zorluklarla karşılaşmadığı için yeni becerilerden eksik kalarak ve yeni arkadaşlar edinmediği için sosyalleşemeyerek bu halin ismine da can problemi deyip mutsuz hissetmeye başladı.
Can ıstırabı sanıp aslında ziyade nimete boğduğumuz ve gerçek yerküre dururken sanal alemde yalnız bıraktığımız evlatlarımızın memnunluğu ana pederler olarak bizim atacağımız adımda bâtın.
Umarız duygusal, çevre ve ahlak gelişimi olumlu tarafta ilerleyen, akademik başarısı yüksek, sanal alemde değil gerçek hayatta bölge edinen musmutlu evlatların yetişmesine vesile olan ana pederler oluruz.
Klinik Psikolog Müjde Yahşi
