Her gece sabaha varır

sınırlı yaşamlarımızla
sınırsız gudulerimizi besliyoruz…
gece ve gunduz birbiri ardına yarışıyorlar
aydınlık dolu yaşamlar ile
karanlık surgunleri birbirine boyun eğdirilmiş…
gri yaşamlara mahkum edilmişliğimiz,
başkaldırışı beslemez oldu…
zifiri karanlıkta ruhlarımız ağlıyor
her yanımızı ıslah edicilerin (!) karanlığı sardı,
karanlıkta doğmaya
karanlıkta buyumeye
karanlığı beslemeye zorlanıyoruz…
aydınlık baharları zihnimizden bile silmek istiyorlar…
umut
ozgurluk kanatlıları ile birlikte
kararan goklerimizde yitirildi…
şafağı bekleyen gonuller sızı icinde,
karanlık en acımasız yanıyla cocuk olumlerini besliyor
bilinclerimiz karardı…
goz pınarlarımızdan aydınlığın cağlayanları akmıyor artık…
ruhumuzda bağdaş kuran ofkesizliğimize yanalım…
mecalsiz dimağlarımıza
korpe şafakları mujdeleyen neslin doğumu yaklaştıkca…
karanlığın ofkesi şiddetini artırıyor…
ve umut dolu mujdelerle irkiliyoruz…
“her gece bir sabaha varır,
her karanlık bir aydınlığa
yeter ki umudunu kırma
olu ruhlara serpilen hayat aşısı misali,
şafağı mujdeleyen yurek karanlığın sonunu haykırıyor…
az bir sure yaşam surmeye mahkum yurekler,
dunya gozuyle şafağın mujdesinde umut yukleniyorlar…
baharlar karanlıklara rağmen surgunlerini veriyorlar
umut aydınlığı besliyor