Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
Münasebetler mi nitekim karmaşık ve kimi vakit içinden çıkılamaz , yoksa biz mi karmaşık, zorlayıcı bağlantıları tercih ediyoruz ? Şayet öyleyse bunu neden yapıyoruz ? Bugün kendinize sormanızı istedigim soru bu. Zira mantıklı bir cevap aradığımızda hepimiz bizi keyifli edecek bir alaka amaçladığımızı düşünür ve söyleriz.
Artık biliyoruz ki çocukluk devrimizde ebeveyinlerimizle kurduğumuz münasebet biçimi yetişkin hayatımızdaki ilgi tercihlerinde belirleyici oluyor. Anne ya da babamızla kurduğumuz inançsız münasebet, onların varlıklarına yahut sevgilerinin devamlılığına yönelik tedirginlik hissetme, tercihlerimizi belirleyebilen faktörlerden birisi. Kız çocuğu için baba modeli, erkek çocuğu için anne modeli, o modelle kurduğumuz bağın biçimi, ileride partner seçimi olarak karşımıza çıkabiliyor. Tekrar, çocuk erken yaş devrindeyken, anneyle babanın travmatik bir formda ayrılması, çocuğun ayrılığı bir bedel görmeme biçimi olarak algılaması da art planda yönelimlerimizi etkileyebiliyor. Lakin biz birden fazla vakit davranışımızın art planında yatan nedenleri göremiyoruz. Bazen, şunu kendimize açıkça söyleriz, "bu kişi bana hiç uygun değil, onunla mutsuzum" Bu gerçeği açıkça görmemize karşın onunla bir arada olmaya devam ederiz. O bireye ait olumsuz niyet ya da hislerimiz alakayı bitirmemize sebep olmaz.
Tahminen farkında değiliz lakin bize uygun olmadığını düşündüğümüz, bizi zorlayan, mutsuz eden beşerlerle birlikteliğimizi sürdürmemiz sebepsiz degil. O kişinin derinde yatan, bastırmaya çalıştığımız bir travmamıza dokunuyor olma ihtimali olası. Farkındalığımız bize çabucak şunu söyler; o kişi travmama dokunuyorsa onunla birlikteliği sürdürmek yerine, alakayı bitirmem gerekmiyor mu?" Bu durumu şöyle örneklendirebilirim. Uzun mühlet hazırlandığı imtihanı kazanmayı çok isteyen bir öğrenci düşünün. Kazanmayı istiyor lakin çok da korkuyor imtihandan, başına bir şey gelmesinden ya da başaramamaktan. Sonunda, yaşadığı bu endişe onu kaçındıgı noktaya gerçek sürüklüyor, korktuğu şey güya kaçınılmazmış üzere başına geliyor ve sahiden de başarısız oluyor. Travmalarımız da bizim en büyük kaygılarımız
Birçok vakit kendimizi korktuğumuz, kaçındığımız şeyle yüz yüze buluyoruz .
Yanı başınızdaki kişi kim ? Onu gerçekte ne kadar tanıyorsunuz ? Ondan beklentileriniz neler ? Hayalinizdeki bireyle mi birliktesiniz yoksa derinlerdeki yaralı modülünüzü tetikleyecek şahısla mi ?
Neden hala size, varlığınızın ya da yokluğunuzun bir şey tabir etmediğini hissettiren, sizi dinliyormuş üzere yapan, hayatınıza dair gelişmelere kayıtsız kalan , size temas etmekten kaçınan , sizi anlamak yerine yargılayan, her hususta kendini haklı gören , değerlerinize hürmet göstermeyen kişinin yanındasınız ? Neden, bir tercih bahtınız olmasına karşın size kendinizi nitekim kıymetli ve eşsiz hissettirecek kişinin yanında değilsiniz ? Bu nasıl bir paradoks...
Hepimiz pahalı ve eşsiz hissetmeyi istiyoruz ancak bu gereksinimimizi karşılamayan şahıslarla dolu oluyor etrafımız. Sen kıymetlisin , sen eşsiz ve sen biriciksin. Gereksinimini sana tam manasıyla verecek şahsa sarıl . Seni senin kadar görebilen aynan olan bir eş , heyecanla ve istekle seni dinleyen günlüğün olan bir eş , sana kendini en pahalı kişi olduğunu hissettiren itimat duyduğun bir eş , dokunduğunda seni daima arzuladığını sana hissettiren bir eş. Çabucak çabucak hepimizin bu temel inançlara ve hislere muhtaçlığı oluyor . Onların peşinden git ve asla pes etme . Ancak evvel derinindeki “sen”i bul . Bugün kendinizi eşsiz hissettiren o kişinin yanınızda olması dileğiyle.
