Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
İnsanlık oyunun son perdesinde 3 karakter ayakta kalabilmektedir. ‘’İnanç, umut ve sevgi.’’ Fakat en kıymetlisi ‘’sevgi’’dir.
Hangimiz kendimizi bazen bir tiyatro ya da bir sinema sahnesinde üzere hissetmiyoruz ki? Her birimiz bizlere verilmiş senaryonun içerisinde ki rollerimizi oynamaya çalışıyoruz. Yeri geldiğinde kâh ağladığımız kâh güldüğümüz, bazen niyetlere boğulduğumuz hasılı tüm his durumlarını yaşadığımız rolleri oynuyor üzereyiz.
Bu oyunda kazandığımız vakitlerde kaybettiğimiz vakitlerde olabiliyor. Ve her durum sonunda hayata karşı deneyimler kazanmaya başlıyoruz. Kazandıklarımızla benliğimizi geliştiriyoruz. Bunlara hislerimizi nasıl denetim ettiğimizden, nasıl konuştuğumuza, toplum içerisinde nasıl hareket ettiğimize kadar birçok örnek verebiliriz.
Bunlar dışında başta da bahsettiğim ‘’inanç, umut ve sevgiye’’ değinecek olursak oyun ne kadar sürse de nesiller uzunluğu aktarılmış olsa da kazanan her vakit o olacak. Neden mi? Der dediğinizi duyuyorum. Biraz bundan bahsedecek olursak; bunlar insanlığın birinci vaktinden bugüne ve bundan sonraki vakitlere da aktarılabilecek en değerli üç şeydir. Zira biz beşerler muhakkak bir inanç sistemi içerisinde doğup bunu benimseyerek ya da kendimize nazaran şekillendirerek hayatımıza endeksliyoruz. Ve daha sonrasında da yaptığımız iş, arkadaşlık, duygusal münasebetler, hayallerimiz daha aklımıza gelecek kaç şeye inanarak hareket ediyoruz.
Birazda ‘’umut’’ yani inançtan bahsedelim. Her birimizin hayatında inanç akla gelebilecek tüm münasebetlerimizde ki buna kendi benliğimizle olan bağımızda dâhil her vakit ön plandadır. Bir işe başlarken, biriyle arkadaşlık kurarken, duygusal bir şeyler hissettiğimizde vb. ve itimat hissini kaybettiğimiz anda güya oyunu kaybetmeye başlıyor üzere hissettiğimiz vakitler olabilir. Bu türlü durumlarda da benliğimize dönüp olan biten her şeyi akıl süzgecimizden geçirerek tekrardan itimadımızı kazanabiliriz.
Ve en sonunda da ‘’sevgi’’ bizleri biz yapan en değerli his. Dönüp baktığımızda hangimiz sevgisiz oyunu sonuna kadar sürdürebiliriz ki. Zira rahmine düştüğümüz birinci andan beri sevgiyi tatmaya başlayan canlılarız. Ve bu süreç doğumdan sonrada biz insanlara atfedilen, öğretilen en değerli histir. Ki buna yalnızca biz beşerler değil tabiattaki tüm canlıları da örnek gösterebiliriz. Çiçeğinden tutun da hayvanına kadar. Bazen illa ki olmuştur örneğin bir çiçeğinizi severek sulayıp da onunla ilgilendiğinizde çiçeklerinin daha hoş açtığını ve süratle büyüdüğünü görürsünüz. Ya da sokakta ki bir hayvanın başını sevdiğinde size karşılık olarak kuyruğunu salladığını ve ya bacaklarınızın etrafında dolaşarak size sevgisini gösterdiğine şahit olmuşsunuzdur. Ve sevgiyle alakalı bunun üzere birçok örnek gösterebiliriz.
Son olarak sizlerin de hayat oyununda yanına kalan her daim ‘’inanç,umut’’ ve ‘’sevgi’’ olsun.
Hayal ettiklerinizi yaşadığınız bir hayat olması dileğiyle. Sevgiyle kalın.
