Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
İrade ile gelen sıhhat
2002 Kış mevsimi, Ankara. Vatani vazifemin usta birliğini tamamlamak üzere Kara Kuvvetleri Komutanlığı’nın revirinde diyetisyen olarak hizmete başlamıştım. Üniversite mezunu olmamda çok büyük desteğini gördüğüm, kısmımızın saygıdeğer tedrisat üyesi Tanju Besler’in 2 sene öncesinde askerlik yaptığı revirde, tıpkı komuta kademesinin buyruğunda vatani vazifemi sürdürmenin tanımı mümkün olmayan onurunu yaşıyordum.
Yakın bir geçmişte, beslenme biliminin ehemmiyetinin bedelli bir tedrisat üyesi tarafından çok âlâ vurguladığı bir karargahta, kendimi güzel bir mirasa konmuş üzere hissediyordum. Mesleksel hayatımdaki birinci deneyimim olacaktı. Bayrak yarışı üzere düşündüğüm bu süreçte bana emanet edilen koltuğun hakkını vermek, aldığım eğitim ve talimi en şık biçimde yansıtmak ve danışanlarıma uygun bir örnek olmayı hedefliyordum. Birinci günlerde “diyetisyen bir asteğmen gelmiş, vücut yağı ölçümü falan yapıyormuş. Haydi 5 dakika uğrayıp bi’ ölçüm yaptıralım” diye gelenler oluyordu. Daha çok yorulmak pahasına; beslenmenin değeri, ehil ve istikrarlı beslenmenin püf noktaları üzere bahislerde eğitim almayan danışanlara vücut bileşim tahlili (vücut yağı ölçümü) yapmama kararı almıştım. İlerleyen periyotlarda ise tavsiye üzerine gelen sayısız danışanım oldu. Sunulan haberlerin yararını görüp yakın etrafına metheden kitle her geçen gün genişliyordu. Çok sayıda yüksek rütbeli komutanın hizmet aldığı kıymetli bir karargahta yüzlerce danışanım olmuştu.
Öğlen ve akşam yemeklerini TSK bünyesindeki sivil memurlar ve kumandanlar ile birebir restoranda yiyordum. Tarafımdan eğitim almış danışanlar, “acaba kendisi de bize anlattığı doğrultuda mı besleniyor?” sorusuna karşılık arar biçimde yemek tepsime bakarak, seçtiğim yemekleri mütemadi olarak denetim ediyordu. Ne yalan söyleyeyim, bir diyetisyen olmama karşın bazen ismini bile duymadığım eşsiz hoşlukta yemeklerle karşılaşıyordum. Birbirinden kıymetli çok sayıda generalin yan aldığı bir komutanlık olduğu için, mutfağında da Türkiye’nin önde gelen otel ve restoranlarında çalışan mutfak işçisi bölge almaktaydı. Gerek kendi sıhhatim gerekse etrafımdaki kişilere âlâ bir örnek olmak için “aşure ve profiterol dışında tatlı yemeyeceğim!” diye bir karar almıştım. İrademi devreye sokmak durumundaydım. Zira aramıza yeni katılan, terfi alan, veladet günü kutlayan, müsaadesini memleketinde geçirip dönüşte yöresel eserler getiren ve teskere alan arkadaşların sundukları besinleri geri çevirmeyerek yiyecek olsaydım muhakkak şişmanlardım. Ben ise başladığım vücut yükü ile askerliğimi sonlandırdım.
Öğrenci iken yaşadığım hanede konaklıyor, nizamlı olarak her sabah light süt, haşlanmış yumurta, light peynir, light zeytin, esmer ekmek ve söğüş salata içeren bir kahvaltı ile güne başlıyor; nizamiyeye yürüyerek gidip geliyordum. Askerliğim boyunca hiçbir gün pastane eserleri ile kahvaltı yapmadım. Halbuki öbür asteğmen arkadaşlarım benim konutuma yakın bir misafirhanede konaklıyor, ulaşım konusunda her gün servis araçlarını kullanıyor ve daima olarak karargah girişinde bulunan pastanemizden satın aldıkları mis üzere kokan açma, poğaça yahut simit ile kahvaltılarını yapıyorlardı. Askerlik sürecimde gözlemlediğim en şık deneyimlerden biri; bahsi geçen arkadaşlarımın kan biyokimya sonuçları ilerleyen devirle birlikte berbata yanlışsız giderken, kendi kan tahlillerimde sonuçların daha da güzele hakikat gittiğini görüyordum. Elbette genetik, sigara ve alkol üzere faktörlerden bağımsız hareket ederek icmal yapmak çok akıllıca değil. Fakat beslenme, fizikî aktivite ve ömür üslubunun değerini de göz arkası edemem. Zira aradan epey hengam geçmesine karşın hala görüştüğüm arkadaşlarımın maatteessüf pek birçoklarının obez olduğuna tanık oldum. Bizim mesleğimizin en acı tarafı; çok sevdiğiniz, saydığınız birinin diyetisyene çok muhtaçlığı olsa da, kişi nitekim istemeden asla yardımımız dokunamıyor.
2002 Kış mevsimi, Ankara. Vatani vazifemin usta birliğini tamamlamak üzere Kara Kuvvetleri Komutanlığı’nın revirinde diyetisyen olarak hizmete başlamıştım. Üniversite mezunu olmamda çok büyük desteğini gördüğüm, kısmımızın saygıdeğer tedrisat üyesi Tanju Besler’in 2 sene öncesinde askerlik yaptığı revirde, tıpkı komuta kademesinin buyruğunda vatani vazifemi sürdürmenin tanımı mümkün olmayan onurunu yaşıyordum.
Yakın bir geçmişte, beslenme biliminin ehemmiyetinin bedelli bir tedrisat üyesi tarafından çok âlâ vurguladığı bir karargahta, kendimi güzel bir mirasa konmuş üzere hissediyordum. Mesleksel hayatımdaki birinci deneyimim olacaktı. Bayrak yarışı üzere düşündüğüm bu süreçte bana emanet edilen koltuğun hakkını vermek, aldığım eğitim ve talimi en şık biçimde yansıtmak ve danışanlarıma uygun bir örnek olmayı hedefliyordum. Birinci günlerde “diyetisyen bir asteğmen gelmiş, vücut yağı ölçümü falan yapıyormuş. Haydi 5 dakika uğrayıp bi’ ölçüm yaptıralım” diye gelenler oluyordu. Daha çok yorulmak pahasına; beslenmenin değeri, ehil ve istikrarlı beslenmenin püf noktaları üzere bahislerde eğitim almayan danışanlara vücut bileşim tahlili (vücut yağı ölçümü) yapmama kararı almıştım. İlerleyen periyotlarda ise tavsiye üzerine gelen sayısız danışanım oldu. Sunulan haberlerin yararını görüp yakın etrafına metheden kitle her geçen gün genişliyordu. Çok sayıda yüksek rütbeli komutanın hizmet aldığı kıymetli bir karargahta yüzlerce danışanım olmuştu.
Öğlen ve akşam yemeklerini TSK bünyesindeki sivil memurlar ve kumandanlar ile birebir restoranda yiyordum. Tarafımdan eğitim almış danışanlar, “acaba kendisi de bize anlattığı doğrultuda mı besleniyor?” sorusuna karşılık arar biçimde yemek tepsime bakarak, seçtiğim yemekleri mütemadi olarak denetim ediyordu. Ne yalan söyleyeyim, bir diyetisyen olmama karşın bazen ismini bile duymadığım eşsiz hoşlukta yemeklerle karşılaşıyordum. Birbirinden kıymetli çok sayıda generalin yan aldığı bir komutanlık olduğu için, mutfağında da Türkiye’nin önde gelen otel ve restoranlarında çalışan mutfak işçisi bölge almaktaydı. Gerek kendi sıhhatim gerekse etrafımdaki kişilere âlâ bir örnek olmak için “aşure ve profiterol dışında tatlı yemeyeceğim!” diye bir karar almıştım. İrademi devreye sokmak durumundaydım. Zira aramıza yeni katılan, terfi alan, veladet günü kutlayan, müsaadesini memleketinde geçirip dönüşte yöresel eserler getiren ve teskere alan arkadaşların sundukları besinleri geri çevirmeyerek yiyecek olsaydım muhakkak şişmanlardım. Ben ise başladığım vücut yükü ile askerliğimi sonlandırdım.
Öğrenci iken yaşadığım hanede konaklıyor, nizamlı olarak her sabah light süt, haşlanmış yumurta, light peynir, light zeytin, esmer ekmek ve söğüş salata içeren bir kahvaltı ile güne başlıyor; nizamiyeye yürüyerek gidip geliyordum. Askerliğim boyunca hiçbir gün pastane eserleri ile kahvaltı yapmadım. Halbuki öbür asteğmen arkadaşlarım benim konutuma yakın bir misafirhanede konaklıyor, ulaşım konusunda her gün servis araçlarını kullanıyor ve daima olarak karargah girişinde bulunan pastanemizden satın aldıkları mis üzere kokan açma, poğaça yahut simit ile kahvaltılarını yapıyorlardı. Askerlik sürecimde gözlemlediğim en şık deneyimlerden biri; bahsi geçen arkadaşlarımın kan biyokimya sonuçları ilerleyen devirle birlikte berbata yanlışsız giderken, kendi kan tahlillerimde sonuçların daha da güzele hakikat gittiğini görüyordum. Elbette genetik, sigara ve alkol üzere faktörlerden bağımsız hareket ederek icmal yapmak çok akıllıca değil. Fakat beslenme, fizikî aktivite ve ömür üslubunun değerini de göz arkası edemem. Zira aradan epey hengam geçmesine karşın hala görüştüğüm arkadaşlarımın maatteessüf pek birçoklarının obez olduğuna tanık oldum. Bizim mesleğimizin en acı tarafı; çok sevdiğiniz, saydığınız birinin diyetisyene çok muhtaçlığı olsa da, kişi nitekim istemeden asla yardımımız dokunamıyor.
