Kardeş kıskançlığı!

Kardeşin kardeşi kıskanmaması mümkün değildir. Hele yaş farkı ne kadar az ve evlatların yaşları ne kadar küçük olursa dertler da o kadar çokça olur. Küçük yaştaki evlatlar hislerini sözel olarak tabir edemedikleri için davranışlarıyla kendilerini söz etmeye çalışırlar. Bu da hırçınlık, huysuzluk, yeme sıkıntıları, uyku bozuklukları olarak ortaya çıkar. Bunlar evladın hem eza yaşadığının göstergesidir, hem de ikincil olarak ilgiyi bir halde üzerine çekmesine de hizmet eder.
Ana pederlerin en çok yaptığı cürüm yeni gelen kardeşe ilgilerini azaltıp, sair evlada olan ilgiyi arttırmalarıdır. Bu evlat tarafından armağan olarak algılanıp olumsuz davranışı sürdürmesini tetikleyebilir. Ayrıyeten anne- pederinin eskiye nazaran kendisine daha ziyade ilgi göstermesi, onlardaki bu davranış değişikliğinden rahatsız olmasına ve bir şeylerin değiştiğinin işareti olduğunu düşünmesine neden olur.


Küçük kardeşi üzere bebeksi davranmalar, tuvalet denetiminin kazanılmışken kaybedilmesi, eskisine nazaran daha ziyade ağlama üzere yaşına nazaran gerileme davranışları yeniden yeni kardeşi olan çocuklarda sıkça görülür. Bu davranışlar evladın üzerine çokça gidilirse artış gösterir. Bunun mahalline olumlu davranışlarının ön plana çıkartılması daha yararlı olacaktır. Örneğin "Aferin, bak artık kendi yemeğini kendin yemeğe başladın" üzere.

Sonuç olarak evlatları arasında kardeş kıskançlığı yaşanan anne-babaların göstermesi gereken vaziyet, evlatların her birine gereksinimi ölçüsünde ilgi göstermek, katiyen eskisinden farklı ve abartılı davranmamak, evlada anlayacağı olağan bir lisanla neden kardeşiyle daha ziyade ilgilenmeleri gerektiğini anlatmaktır. Evlada ağabey yahut abla olduğunun mütemadi hatırlatılması bir mühlet sonra onda gergilik yaratacak ve buna yansılı davranmasına yol açacaktır.