Kerkükten Ankara'ya ağıt

Samimi Kerkük geçer
Düşer kanıma sızısı

Dün gece andım, sessizce kanadım
Ben Kerkük'e can oldum
Kerkük bana gurbet
Kerkük'e ben hasret

Uyandım uykumun en tatlı uygun
Haykırıyordu Kerküklü Mehmet
Ve diyordu ancak :

Men türküm dedikçe başıma tabanca
Dayayıp durdular nerdesen gardaş
Takviye görmeyince çektiğimiz ah
Ne deyin sordular nerdesen gardaş

Sönüyor Kerkük'te bir bir ocaklar
Ne kollar uçuştu keza ne bacaklar
Düştükçe pusuya bizim gaçaklar
Hallenip serdiler nerdesen gardaş

Dilimiz, dinimiz, ak yazımız bir
Ülkümüz, türkümüz, tasa sazımız bir
Dedikçe Türk ile niyazımız bir
Dellenip vurdular nerdesen gardaş

Tek sana açmıştım gönül dagımı
Seninle unuttum solum, sagımı
Astıkça gönüle al bayrağımı
Kinlenip dürdüler nerdesen gardaş

Dostluğun yalanmış, dildeymiş seslenmek
Sen gelmirsen bari bırak biz gelek
Ettikçe Allah'a gönülden dilek
Öldürüp sardılar nerdesen gardaş

İsterdim derdimi getirmek elle
Unutma dostunu arada belle
Coştukça Türklüğüm çağlayan selle
Şahlanıp yardılar nerdesen gardaş

Aşık Sayani

Türkmen kardeşlerimiz sadece Türk oldukları için ızdırap görürken biz ne yaptık ?

Eyvallah *