Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
iltasyazilim
FD Üye
Kişilikçilik (Personalizm) Ne Demektir?
İnsan kişiliğini evrensel yapıda en üstün ve en gerçek değer olarak ilerisi üren idealist ve dinsel akıntı Kişicilik ve kişiselcilik deyimleriyle de dile getirilen ve kimi sözlüklerimizde Türkçe yazımıyla da kullanılan personalizm terimi ilkin 1863 yılında Amerikalı düşünür Brenson Alcot tarafından ileri sürülmüştür sonra bu deyim 1901 yılında Fransız düşünürü Renouvier kadar kullanılmıştır
Bireysel insanı en üstün evrensel değerinde olarak yüceleştiren dinsel ve idealist bir anlayışı adlandıran bu terim, bununla birlikte bireysel bir tanrıya inanma eğilimini, hayati ve tarihsel gelişmeyi kişiliğin oluşmasıyla açıklayan törebilim ve tarih felsefesi anlayışlarını, insanı karşılıklı kişilik ilişkilerinin belirlediğini ileri süren idealist öğretileri de adlandırmaktadır Terim, bilhassa Alman düşünürü Teichmüller göre 1889 yılında tanrıyı kişileştiren öğretileri bahsetmek için ileri sürülmüştür Kişiyi en üstün deşer olarak yüceleştiren ve tanrıya bağımlı kılan anlayışın Amerika'daki kurucusu P B Bowne (18471910)'dur R T Flewelling'le E S Brightman öncelikle edinmek üzere G W Howison, M W Calkins, A K Knudson onu izlemişlerdir
Renouvier 1902'de, Mounier 1946 ve 1950'de yayımladıkları yapıtlarına bu adı vermişlerdir Her üç doktrin de insan kişiliğini, evrensel yanı içinde en üstün bedel olarak görür ve bireysel özgürlüğünü tanıtlamaya çalışır Renouvier'e kadar insan kişiliği, bu kişiliğin dışındaki her türlü değerden üstündür Kişilikler, birbirlerine indirgenemeyen ve birbirlerinden kökten ayrı yer alan bireysel değerlerdir Kişiliklerin karşılıklı yanı sadece algı ve iştahlanma güçleridir Buysa, Tanrı'nın varlığını tanıtlar
Kişilik, kendi kendilerini gerçekleştiren edimlerin bir armoni sistemidir Şahsiyet, evrenin bütün varlık biçimlerinden üstündür Öyleyse birey, evrenin bir parçası değildir Kişinin bu yalnızlığı, Tanrı düşüncesini gerekli kılar Geist, kendisini bütün varlıklardan üstün kılmak suretiyle içine düştüğü yalnızlığa bir barınak bulmak zorundadır Öyleyse Tanrı bilinci, kişiliğin kendisini gerçekleştirmesidir
Görüldüğü gibi, her üç kişilikçi öğreti, hatalı bir temelden yola çıktıkları için sonunda gerekli olarak öznel idealizme varmaktadırlar Her üç Öğreti de nesnel gerçeğin insansal değeri değil ettiğini sanır ve nesnel doğrusu kurtulmaya çalışır Avrupa'da ve Amerika'da manevi cihazlanma vb gibi idealist derneklerin kurulmasına yol açan bu akıntı, toplumu, bireysel kişiliklerin bir toplamı sayar ve dünyanın değiştirilmesi yerine, kişinin değiştirilmesini koyar *
İnsan kişiliğini evrensel yapıda en üstün ve en gerçek değer olarak ilerisi üren idealist ve dinsel akıntı Kişicilik ve kişiselcilik deyimleriyle de dile getirilen ve kimi sözlüklerimizde Türkçe yazımıyla da kullanılan personalizm terimi ilkin 1863 yılında Amerikalı düşünür Brenson Alcot tarafından ileri sürülmüştür sonra bu deyim 1901 yılında Fransız düşünürü Renouvier kadar kullanılmıştır
Bireysel insanı en üstün evrensel değerinde olarak yüceleştiren dinsel ve idealist bir anlayışı adlandıran bu terim, bununla birlikte bireysel bir tanrıya inanma eğilimini, hayati ve tarihsel gelişmeyi kişiliğin oluşmasıyla açıklayan törebilim ve tarih felsefesi anlayışlarını, insanı karşılıklı kişilik ilişkilerinin belirlediğini ileri süren idealist öğretileri de adlandırmaktadır Terim, bilhassa Alman düşünürü Teichmüller göre 1889 yılında tanrıyı kişileştiren öğretileri bahsetmek için ileri sürülmüştür Kişiyi en üstün deşer olarak yüceleştiren ve tanrıya bağımlı kılan anlayışın Amerika'daki kurucusu P B Bowne (18471910)'dur R T Flewelling'le E S Brightman öncelikle edinmek üzere G W Howison, M W Calkins, A K Knudson onu izlemişlerdir
Renouvier 1902'de, Mounier 1946 ve 1950'de yayımladıkları yapıtlarına bu adı vermişlerdir Her üç doktrin de insan kişiliğini, evrensel yanı içinde en üstün bedel olarak görür ve bireysel özgürlüğünü tanıtlamaya çalışır Renouvier'e kadar insan kişiliği, bu kişiliğin dışındaki her türlü değerden üstündür Kişilikler, birbirlerine indirgenemeyen ve birbirlerinden kökten ayrı yer alan bireysel değerlerdir Kişiliklerin karşılıklı yanı sadece algı ve iştahlanma güçleridir Buysa, Tanrı'nın varlığını tanıtlar
Kişilik, kendi kendilerini gerçekleştiren edimlerin bir armoni sistemidir Şahsiyet, evrenin bütün varlık biçimlerinden üstündür Öyleyse birey, evrenin bir parçası değildir Kişinin bu yalnızlığı, Tanrı düşüncesini gerekli kılar Geist, kendisini bütün varlıklardan üstün kılmak suretiyle içine düştüğü yalnızlığa bir barınak bulmak zorundadır Öyleyse Tanrı bilinci, kişiliğin kendisini gerçekleştirmesidir
Görüldüğü gibi, her üç kişilikçi öğreti, hatalı bir temelden yola çıktıkları için sonunda gerekli olarak öznel idealizme varmaktadırlar Her üç Öğreti de nesnel gerçeğin insansal değeri değil ettiğini sanır ve nesnel doğrusu kurtulmaya çalışır Avrupa'da ve Amerika'da manevi cihazlanma vb gibi idealist derneklerin kurulmasına yol açan bu akıntı, toplumu, bireysel kişiliklerin bir toplamı sayar ve dünyanın değiştirilmesi yerine, kişinin değiştirilmesini koyar *
