Kopkoyu bir yalnızlık demledim kendime. Yanında mı?

Kopkoyu bir yalnızlık demledim kendime Yanında mı? Kopkoyu bir yalnızlık demledim kendime Yanına ne kızarmış ekmek kokusu, ne de annemin yağlı, reçelli ekmekleri Kopkoyu, bir yalnızlık demledim kendime Önce bir eşik yaptım, en soğuk mermerden Yetmedi Ardından bir sıra duvar ördüm, en kalın taş bloğu ile, sadece bir sıra Yine yetmedi Peşinde bir sıra, bir sıra daha Ben bir koydukça, beş koydu yaşam Örüldükçe örüldü, yükseldikçe yükseldi Duvarlarından ışık sızmıyor surlarımın Kopkoyu bir karanlık ördüm kendime Acilen güneşin ne doğuşu, ne batışı görünür oldu buralardan Değil bundan böyle mavinin yeşile çalan tonları Değil artık pembe, beyaz pastel bir bahar Çok zamandır kumdan kale yapıp, bir dalganın alıp, götürüşünü beklemedim Çıplak ayakla kumsalda koşmadım Deniz kabuğu toplamadım Çok zaman oldu, nilüferlerin yaprağından, tırtılın umuduna kanat açmayalı Fazla zamandır yağmura yakalanmadım Saçlarımdan süzülmedi damlalar Fazla zaman oldu, gökkuşağı görüp, çığlık atmayalı Fazla, çok süre oldu pencerenin buğusunda bir resmin kayboluşunu beklemeyeli Çok zaman oldu resim makinemle yaşamın bir karesini dondurmayalı Bir bahar dalından düşen çiğ damlasını yakalamayalı Bir şelalenin sesini resmetmeyeli Fazla vakit oldu, ufak ellerle beraber dev bir kardan adam yapmayalı Kar topundan kaçmayalı Kara yatıp, iz çıkarmayalı Fazla, fazla vakit oldu Fazla vakit oldu bir şarkı tutmayalı, yüksek sesle bir şarkıya eşlik etmeyeli Kahkahaların sığmadığı bir odada bulunmayalı, sessiz film oynamayalı Fazla, çok süre oldu şen şakrak bir şarkının notalarına tutunup dans etmeyeli Yüreğim bir serçenin kanadı üzerinde atmıyor uzun zamandır Kopkoyu bir yalnızlık demledim kendime Yanında mı? Yalnızca kalemim ve göz yaşlarımla ıslanmış satırlarım