Kusursuz Olmaya Zorlanan Çocuklar: Altın Çocuk Sendromu

Altın çocukların aileleri tarafından sevilmeleri, gösterdikleri performansın yüksek olup olmamasına bağlı. Aslında bu durumun ne kadar sıhhatsiz bir durum olduğunu anlamak için işin uzmanı olmaya gerek yok diyebiliriz.

Altın çocuk sendromunda dikkat çeken en değerli ayrıntı, ebeveynlerin çocuklarının düzgünlüğünü istediğini söylemesi ve aslında bu telaffuzun çocukları denetim etmekten öbür bir şeye yaramaması olmaktadır. Bir çocuğun altın çocuk olma yolunda önündeki en kıymetli dayanak maalesef narsisistik kişilikleri olan ebeveynleri oluyor.

Çocuklar, ebeveynlerini mutlu edebilmek için korku ve endişe üzere hislerle en uygunu olmak için harekete geçmek zorunda. Zira bu çocukların, ebeveynlerini hayal kırıklığına uğratma talihi yok!

Sen benim çocuğumsun, benim üzere olmak zorundasın!


Altın çocuk sendromunda ebeveynlerin, çocuklarını kendilerinin bir uzantısı üzere gördükleri söylenebilir. Ebeveynler esasen kendi çocuklarının kapasitesini görmezden gelerek onlardan her vakit en yüksek maksatları başarmalarını bekler.

Böylesi bir yetiştirme şekli, çocuğun erken yaşlarından beri beyninin içine işleyen adeta bir ‘mükemmel olmalısın’ sinyalidir. Çocukların bu saatte sonra tek gayesi kendilerinden beklenen eksiksiz performansı göstererek ebeveynlerinin dikkatini çekmek olur. Pekala dikkat çekmek için bir şeyler yapmalıyım üzere bir kanıyı erken yaşta içselleştiren bir çocuk birey olduğunda ne üzere bir profile bürünür, hiç düşündünüz mü?

Mükemmel olmaya zorlanan çocuklar için sevilmenin tek şartı performans.


Altın çocuklar büyüdüğünde kendilerine tam olarak güvenmedikleri, bu nedenle de kapalı bir özgüvensizlik yaşadıkları söylenebilir. Zira bu çocuklar asla kusur yapmamak üzerine yetiştirilmiştir. Bundan ötürü en ufak bir yanlışlarında gözden çıkarılacaklarını çok uygun bilirler.

Bu çocukların ileriki yaşlarında kendilerini bedelsiz hissetmeleri de olasıdır. Hatta ileride iş hayatında başarısız olursam sevilmeyeceğim ve dışlanacağım üzere kanılar beyinlerini kemirir durur. Aslında buradaki en büyük sorun narsisistik ebeveynlerin çocuklarına çocuk olma imkanını tanımaması!

"Büyümüş de küçülmüş" derler ya, o hesap…


Altın çocuklar, ebeveynlerinin katı ve kontrolcü tavrına çarpa çarpa büyürler. Hatta bu büyüme hayli erken yaşlarda başlar. Keza ebeveynler zati çocuklarını daima kendilerini tatmin etme zorunda olan bir varlık olarak gördükleri için çocukların kendi yaşıtlarının yaptığını yapma vakitleri hiç olmaz.

Altın çocuğun üzerine erken yaşta yüklenen sorumluluklar; şöhret, isim yapmak ve her daim muvaffakiyettir. Ebeveynleri toplumsal ortamda "benim çocuğum" ile başlayan cümlelerini kurabilsin diye altın çocuklar; çocukken tüm çocuksu, saf hislerini öldürmüştür adeta.

Çocukların bu trajik durumu yalnızca ebeveynlerini değil, ilerleyen yaşlarında otorite figürü olarak gördükleri herkesi mutlu etme gereksinimiyle daha da pekişir. Keza bu çocuklar ileride kendilerini sorgusuzca feda eden bireylere dönüşür, her sorumluluğu üstlerine alır. Bunu yaptıkları vakit tıpkı çocuklukta ebeveynlerinin gözüne girmeye çalıştıkları üzere oburlarının gözüne gireceklerini düşünürler.

Başkalarıyla rekabet edersem sevilirim.


Ebeveynleriyle inançsız bağlanan altın çocuklar, ileriki yaşlarında diğerleriyle duygusal bağ kurabilmek için diğerleriyle büsbütün gayret edebilir. Bunun yanında çocuklar, büsbütün diğerlerinden uzak durmak isteyebilir yahut diğerlerine çok fazla bağlılık gösterebilir.

Altın çocuklar büyüdüklerinde kolay tatmin olmazlar zira hep daha fazla çalışmaları gerektiğini bilirler. Bu durum bu çocukların ileriki yaşlarında alkolizm, kumar bağımlılığı, çok cinsellik anlayışı üzere davranışlara yatkın olduğunu gösteriyor. Pekala bir altın çocuk, altın çocuk sendromuyla başa çıkabilir mi?

Öz-şefkat, terapi ve hudutları korumak altın çocuklara güzel gelecek, yaralarını saracak.


Altın çocukların diğerlerinden beklediği onayı gerektiğinde kendilerine verebilmelerinin kıymetli olduğu söyleniyor. Yaşadıkları ebeveyn travmalarını atlatabilmek için terapi almaları şahsî hudutlarını keşfetmelerine yardımcı olabiliyor. Hayır demeyi öğrenmek ve evvel ben diyebilmek, altın çocukların kim olduklarını herkese göstermeleri için hayli tesirli diyebiliriz.

Kaynaklar: 1, 2