Moons of Madness - İnceleme

Lovecraft, oyun geliştiricilerinin en sevdiği isimlerden biri olsa gerek. Bugüne kadar farklı farklı oyunlarda Antarktika'ya da gittik, Innsmouth Üzerindeki Gölge'den esinlenen hikayelere de katıldık. Bunlardan kimileri Lovecraft'ı epeyce yeterli anlamıştı (Conarium gibi), kimileriyse önümüze sağına soluna Cthulhu esintileri fırlatılmış sıradan oyunlar olarak çıktı (sana bakıyorum Call of Cthulhu). Ancak daha evvel hatırladığım kadarıyla hiçbir oyunda bu dehşeti Mars'ta yaşamamıştık.

Ta ki Moons of Madness'a kadar, zira bu sefer kozmik bir Lovecraft hikayesiyle karşı karşıyayız.


Moons of Madness'ın en düzgün yaptığı şeyi baştan söylemek istiyorum: Hayır, Lovecraft mitosunu başarılı biçimde oyuncuya aktarmak değil. Oyunun en âlâ yaptığı şey bizi Mars'taymış üzere hissettirmek. Hal bu türlü olunca da bu oyuna uzayda geçen bir endişe, bulmaca oyunu olarak değil de Lovecraft mitosunun uzaya taşınmış hali olarak bakmak çetin oluyor.

Mars'a düzenlenen bir keşif heyetinin üyelerinden biri olan Shane Newehart rolündeyiz oyunda ve bir Lovecraft temalı oyundan beklenilebileceği üzere bir duşa başlıyor oyunumuz. Bir sefer işin içinde Lovecraft ve Cthulhu temaları varsa aslında orada akıl sıhhatinden bahsetmek mümkün olmaz, gerçekle hayal yerküresi birbirine girmeye başlar, ana karakterlerimiz yavaş yavaş kafayı sıyırır zira gördüğü şeylere kimsenin inanmayacağından emindir. Shane de bu çeşit tuhaf düşler gören bir adam, fakat yavaş yavaş bu düşler gerçeğe dönüşmeye başlıyor ve kendisini bir hayatta kalma uğraşının içinde buluyor.

Hayatta kalma uğraşı dediğim anda aklınıza bizi peşimizden kovalayan tuhaf yaratıklar geldiğini biliyorum ve haksız da sayılmazsınız. Moons of Madness da o klasik usulü benimsemiş, bir anda önümüze bizi takip eden ve yakaladığı noktada öpmek isteyen yaratıklar peydah oluyor ve biz de canımızı dişimize takarak kaçıyoruz onlardan. Lakin oyunun bu cins sahnelerinde 'gerçek bir dehşetten' bahsetmek pek mümkün değil. Yani hatırlayın bakalım Resident Evil 2'de Mr X tarafından kovalandığımız anları. İnsan gerisine bakmaya bile korkardı, onu gördüğünüz an tüyleriniz diken diken olurdu. Moons of Madness ise bu yaratıklarla en etkileşimde olduğumuz kovalamaca sahnelerinde bile o hissi yakalamayı başaramamış, tamam tekrar kaçıyoruz ancak yakalanma sebebimiz yanlış bir zaviyeyi dönmek yahut açık olan bir havalandırma deliğine girememek yüzünden olunca ölüp o sahneyi tekrar ediyoruz. Yani bu cins sahnelerde hadise dehşetle kaçmak değil de, uf puf ederek bir an evvel gerçek rotayı kullanayım da kurtulayım formunda oluyor. Aslında birinci seferinden sonra bu tıp sahnelere burun kıvırmaya da başlıyor insan.



Yeniden de Moons of Madness'ın bir yürüme simülasyonu olmamasına sevindiğimi söylemem lazım. Oyun bulmaca öğelerini bolca kullanıyor ve en başarılı olduğu kısımlardan biri de bunlar. Gayrikâfi endişe ögelerini (jump-scare'leri saymıyorum, benim için endişe demek tekinsiz bir ortam demek, başımı çevirmeye korkmam demek çünkü) bir kenara bırakırsak bir uzay macerası için hoş bir atmosfer oluşturmuş Rock Pocket. Elbette uzaydaki bir mühendis için bulmacaların birçok da ilmî oluyor, önünüze hep bozulmuş bir jeneratör, ayarlanması gereken güç reaktörleri, dengelenmesi gereken su seviyeleri üzere şeyler çıkabiliyor.

Newehart'ın bileğinde bir bilgisayar var ve bu bilgisayarı öbür bilgisayar sistemlerine doğrultarak uzaktan temas kurabiliyorsunuz. Kurduğunuz bu ilişki sayesinde de hem ipucu alıp ne yapmanız gerektiğini öğreniyor, hem de sistemlere uzaktan müdahale ederek bulmacalar çözüyorsunuz. Başkaca boş ekranda bu cihazı kullandığınızda oyun size gitmeniz gereken cephesi de gösteriyor.

Bulmacaların hoş olduğunu söyledim lakin bu bulmacalara ulaşmak için bazen o kadar gereksiz aralık kat ediyorsunuz ki işler keyifli olmaktan çok sıkıcı hale geliyor. Örneğin oyunun başlarında al, sarı ve mavi cihazları bulmanız gerekiyor ve bunların mahallerini de birebir renkli boruları takip ederek buluyorsunuz. Lakin bu sırada o kadar çok mekana girip çıkıyor, o kadar çok dolaşıyorsunuz ki yaratılmaya çalışılan o "bir an evvel şu işi halletmeliyim" ve "buralarda tuhaf bir şeyler dönüyor" hisleri cııııızırt ederek ölüveriyor.


Benim bu çeşit oyunlarda sevmediğim bir mekanik çeşidi vardır ancak aranızda bayılanlar olduğuna da eminim. Hani kapı açmak için kapı kolunu meblağ, fare yahut gamepad ile çevirir ve o denli açarsınız ya. Moons of Madness bunu da bolca kullanıyor. Örneğin araçtan çıkıp Mars yüzeyine inmeniz gerek diyelim, evvel çıkış odasında basınç dengeleme düğmesine basıyor, sonra kapıyı çevirerek açıyorsunuz. Önden kapıyı açmaya çalışırsanız ihtar veriyor örneğin sistem. Ya da geri bindiğinizde evvel kapıyı sıkıca kapamanız gerekiyor falan. Bu tıp mekanikler birinci seferinde gerçekçilik hissini arttırıyor olsa da takip eden devirlerde otomatik yapılmasını tercih ederim. Yani kapıyı açmak istediğimde Newehart evvel düğmeye bassın, sonra kapıyı açsın. Lakin yok, her seferinde bu süreçleri tek tek tekrarlamak lazım. Araçla dışarısı arasında çok kere gidip gelmeniz gerektiğinde bu tıp angaryalar beni güzelden uyguna rahatsız etmeye başlıyor.

Lakin oyunun animasyonlara gösterdiği ihtimam nitekim de takdir edilesi. Oksijen tankımızı doldurmak, başımıza kaskımızı takmak üzere kısımlarda daha evvel de dediğim üzere kendinizi resmen uzayda bir şeyler yapıyor üzere hissediyorsunuz. Grafikler için de misal bir şey söylemek mümkün, ortamlar detaylı biçimde modellenmiş, Mars yüzeyi ise zati o denli çok da grafiksel olarak etkileyici olması gereken bir taraf değil.



Lakin iş seslendirmelere gelince oyunun önemli biçimde çuvallamış olduğunu söyleyebilirim. Seslendirmeler yaşanan hisleri yansıtmakta çok başarısız kalmış, mahsusen de ana karakterimiz Shane bence o kaygı hissini mutlaka aktaramıyor. Bence bir kaygı oyununda ses her şey demek, fakat sadece seslendirmelerde değil oyunun müziklerinde de atmosferi gerginleştiren bir usul göremedim. Üzücü doğal.

Sanırım bu tıp oyunlardaki en büyük dert yapımcıların tam olarak ne cins bir oyun yapmak istediklerine karar verememeleri oluyor. Bunun üstüne bir de hikayeyi istedikleri üzere anlatamamak girince güya havada kalmış bir deneyim yaşamış üzere oluyorsunuz. Halbuki etraftaki evrakları, kayıtları vs okuduğunuzda aslında Rock Pocket'in daha derin bir oyun yapmak istediğini, lakin bir nedenden dolayı kısa kesmek zorunda kaldığını hissediyorsunuz. Yaklaşık olarak 6-7 saatlik bir vadede tamamlanabilen bir oyun olduğu için de ipuçları verilen bu yan hususlara detaylı biçimde değinmeleri mümkün olmamış, ne Shane'in anasıyla olan ilgisini tam olarak anlayabiliyorsunuz, ne de insanlığın haber uğruna kimi hadleri aştığında neler olabileceğini. Oyunun sonlarının da biraz aceleye geldiğini hissedince ağzınızda buruk bir tat bırakıyor Moons of Madness.


Aslında önemli bir potansiyeli var oyunun. Lovecraft temasını seviyor, bulmaca çözmeye de bayılıyorsanız kısa lakin keyifli devir geçirebileceğinizi söyleyebilirim. Ancak işe endişe yanından bakıyorsanız bunu pek başarabildiğini söyleyemem. Yani buna yalnızca bir kozmik kaygı oyunu olarak yaklaşırsanız hayal kırıklığına uğrama ihtimaliniz var. Biraz aceleye getirilmiş bir oyun Moons of Madness, bunu görmezden gelirseniz Lovecraft'ın her türlü sarfiyatı var diyebilirim.