Mutçuluk (Eudaimonizm) Ne Demek?

Mutçuluk (Eudaimonizm) Ne Demek?

İnsan davranışlarının sevinç isteğiyle belirlendiği görüşüne dayanan törebilimsel cereyan Antikçağ Yunan felsefesi, çoğunlukla, bir mutçuluk felsefesidir En üstün iyi, mutluluktur Sokrates'e göre, en üstün iyi olan mutluluk, töresel mutluluktur ancak bu da bilgiyle elde edilir Bilgiyle erişilen sevinç, bilgenin mutluluğu, Sokrates'ten sonra derhal tüm Yunan düşünürlerince olduğu gibi kabul edilmiş bir temadır

Örneğin, hazcı Aristippos'a göre reel tutku, aralıksız olandır, kesintisiz olan hazza da bilgelikle varılabilir Epikuros'a tarafından gerçek mutluluk, erdem yoluyla varılan bir değişiklik yüksek kayıtsızlık halidir Erdem, bilgeye, kendi mutluluğuna yarayan her şeyi yaptıran, kendi mutsuzluğunu doğuracak her şeyden de kaçınmasını karşılayan bir davranıştır Stoacı Zenon da aynı kanıdadır, en yüksek erdem mutlu yaşamaktır, buna da bilgelikle varılır, bilgelikse doğaya uygun davranmakla gerçekleşir Bir bakıma tüm öğretiler, mutluluk amacını taşımaktadırlar İnsan, çeşitli öğretilerle, mutluluğa erişmenin yollarını araştırmaktadır

Sevinç, hemencecik bütün öğretilere göre iyi yaşama anlamındadır Toplumsalı bireysele indirgemek, mutluluk koşullarını defalarca ve her yerde benzer ve geçerli saymak gibi güçsüzlüklerine rağmen mutluluğu ölümden sonraya aktaran dinsel anlayıştan fazla daha bilimsel olan mutçuluk anlayışı, insanları bu dünyada mutlu kılmanın yollarını seslenmek gibi üstün bir şiddet taşır Fransız maddecileriyle İngiliz yararcıları ve Amerikan pragmacıları, bütün idealist yanılgılarıyla birlikte, temelde mutçuluk anlayışından yola çıkmışlardır *