Ne çıkar ateşböceği sansalar bizi

Ne çıkar ateşböceği sansalar bizi Düşünüyorum da, sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek Yumuşacık kalbimizin ayrım edilmesi, Cesaretsizliğimizin anlaşılması, Korkularımızın paylaşılması Sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti Kabuklarımızın altında Kendimizi saklamakta ne dek da ustayız Ve ne kadar zinde korunuyoruz, kalkanlarımızın ardında Hissedilmeden, el değmeden, sevgimizi göstermeden İstiridyeler, deniz minareleri, midyeler Kirpiler ve kaplumbağalar gibi Sahi koruyor mu bu çatlamamış sert kabuk? Kimse incitemiyor mu, duygularımızı, inançlarımızı, benliğimizi? Yahut hasar mı veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize? Hissettiklerimizi gölgeliyor, yansıtmıyor gerçek kimliğimizi, Duyularımızı bastırıyor, el ele tutuşmamızı engelliyor mu? Eğer bir yıldız gibi ışıl ışılsam ve bir yıldız değin aydınlık Ne çıkar ateş böceği sansalar beni? Şayet en hoyrat kalp bile, alev böceğinin o uçucu, günahsız, şirin çocuk suluğunu el kaldırmaya kıyamaz? Dinç kapıların arkasına kilitlesem kendimi, korkaklığımı, sevgi isteğimi En insani yönlerimi kayıtsızca sunabilsem, bu sert kabuğun ağırlığından kurtulup, bir kuş gibi uçacağım özgürce Anlaşılacağım ve bir ayna gibi yansıyacağım karşımdakine O da çözülecek ola ki dostça ve güvenliksiz, silahsız biriyle göz göze gelince Fakat bir görebilsek bunu, kalmadı böyle insanlar demesek Güven duygusuna bu dek muhtaç olmasak Kırılmaktan korkmasak İncinsek yaralansak Ne olur bir darbe daha alsak Bitmiş açsak kendimizi, atabilsek o kabuğu Denesek Risk alsak Yanılsak Fark etmez Bitmiş, her tarafta bıkmadan denesek ve kucaklaşsak tekrar, tıpkı eskisi gibi Ne olduğunu anlayamadığımız o on beş yıldan öncesi gibi O vakit ayrım edeceğiz Ne değin özlediğimizi birbirimizi Neler biriktirdiğimizi, Kaybolan değerlerimizi ne değin özlediğimizi Beraber geldik beraber gidiyoruz oysa Süre eksik, paylaşmak, sarılmak için Yaşadığımız coğrafya zorlama, şartları ağır Yüreği daha artı küstürmemek lazım Sırtımızda ağır küfeler, her gün katlanan Ve koşullar bir türlü düzelmeyen Sevgiye fazla ihtiyacımız var Ufukta kar ve kış görünüyor Fakat birbirimize sokulursak atlatırız o günleri Kırın o sert ağır kabuklarınızı Kurtulun bu yükten Korumuyor o kabuklar, tersine hasar veriyor bize Yalnızlığa hükümlü ediyor bizleri Keza hepimiz bir yıldızız Ne çıkar ateşböceği sansalar bizi​ Rabindranath Tagore​