Türkiye'nin en güncel forumlardan olan forumdas.com.tr'de forumda aktif ve katkısı olabilecek kişilerden gönüllü katkıda sağlayabilecek kişiler aranmaktadır.
İrtibatta sözlerin gücü yüzde on, ses tonunun gücü yüzde otuz ve vücut lisanının gücü de yüzde altmıştır.
İrtibatta vücut lisanı ve ses tonuna nazaran daha az tesiri olan kelamların; tesirli olması, yerinde kullanılması, kendimizi söz edebildiğimizi düşündürtmesi, varlığımızı ispat edici nitelikte olması, özgürlüğümüzün ilan edilmesinde tesirli oluşu, ben ve fikirlerim pahalıdır niyetini tabir edebildiğimiz, bazen de haklarımızı koruyup haksızlığın önüne geçebildiğimizi düşündürttüğü için, bizim için değeri çoktur.
Çoklukla hazır yanıt olmayı arzulayan bireylerin yaşadığı sorunlardan birisi, söyleyeceklerinin o an değil de sonrasında aklına gelmesidir. İrtibat sonrası, ‘Keşke şunu söyleseydim!’ , ‘o anda ben bunu neden düşünemedim ki ?’ üzere serzenişler belirir.
Bir öbür durum ise söyleyeceği şeylerin aklına gelmesi ancak tabir edememesidir. ‘O an dilimin ucuna geldi fakat söyleyemedim’, ‘söyleyeceklerim boğazıma dizildi, sesim çıkmadı’ üzere tabirlerle yaşadıkları durumu özetlerler.
Bağlantıda ziyan görmemek için odağımız daima bizim neyi nasıl söyleyeceğimizde ve sonrasında onun karşılığının ihtimalleri dahilinde nasıl karşılık vereceğimizdedir. Bu türlü olunca da bir türlü konuşmanın içeriğine odaklanamayıp bütün odağı kendimizde tutmuş oluruz. Karşı tarafı dinleyemez, gereğince kendimizi söz edemez ve konuşmanın akışına mahzur olmuş oluruz. Kendimize odaklandığımız bu türlü durumlar, korkumuzu arttırır ve unutmamıza, paniklememize, sesimizin titremesine, konuşma kusurları yapmamıza vs. sebep olabilir.
Şayet ki onaylanma gereksinimimizi ağır bir formda yaşıyorsak, fikrimiz dışında bir fikirle müsabaka ihtimalimiz bizi ziyadesiyle huzursuz eder. Kendi görüşümüz özgürce sunamıyor ve görüşlerimize değer vermiyorsak, karşı tarafın görüşünü yüceltme ihtimalimiz daha yüksektir. Bu durumla karşı karşıya olan bireyler ‘Keşke karşı tarafın beyninin içinden geçenleri okuyabilsem!’ üzere istekleri vardır. Aslında buna hiç de gerek yoktur. Karşımızdaki beşerle tıpkı fikirde olmak zorunda olmadığımızı kabullenip, fikirlerimize hürmet duyulmasını sağlamalıyız. Tıpkı halde bizim de karşı tarafa karşı fikirlerinde ve hissettiklerinde saygılı olmamız gerekir. ‘Sizin fikirlerinize hürmet duyarım ama ben bu bahiste şu biçimde düşünüyorum.’ üzere.
Bir başka durum ise onaylanmamaktan çok ‘ya reddedilirsem’ tasasıdır. Bizim fikirlerimiz karşı tarafı, bizi reddedeceği kadar rahatsız ediyor ise bu bizim değil karşı tarafın hassasiyetini gösterir. Biz her daim bu hassasiyete nazaran hareket etmeye kalkarsak, içimizdeki çocuğu büyütemeyiz ve bizim fikirlerimiz yeşermeden çürür masraf. Ve bu yüzden de kimse bizim fikirlerimizi sevmek zorunda değil, onaylamak zorunda değil, takdir etmek zorunda değil, hakikat bulmak zorunda değil, inanmak zorunda da değil.
İrtibatta hazır karşılık olmayı istemekten çok, içebakışımızı sağlayıp hangi noktalarda eksiklerimizin olduğunu keşfedip kendimizi nasıl onaracağımızın tahlil yollarını aramalıyız.
