Nerde benim çocukluğum...!

Nerde benim çocukluğum! mevlananın anıları mevlananın çocukluğu bir zamanlar, minik tahta bir otomobil, hatta çirkin kumaş bir bebekle kesilirdi ayaklarımız yerden; dünyalar bizim olurdu; bakıp bakıp gülümserdik oyuncağımıza nedensiz sevinçlerimiz, göstermelik göz yaşlarımız vardı Anında tepki verirdik, ertelemezdik Yalanını yakaladığımızda büyüklerin, öfkelenirdik! Enerjik beyinlerimiz öğrenmeye, saf yüreklerimiz sevmeye hazırdı her şeyi Binlerce dolar sönük kalırdı, büyük, kırmızı bir uçurtmanın yanında; pamuk helva, elma şekeri, dondurma ziyafetti Yürekte değil tendeydi yaralarımız, çabucak kapanırdı maksimum mızıkçıydık, ihanetin karası sürülmemişti alınlarımıza Küstüğümüz olurdu da; bir öpücük, bir kucaklama, tatlı bir gülücükle unuturduk! Nedenlere ihtiyacımız yoktu sarılmak için Benzer gün içinde hem kavga edip, keza ekmeğimizi bölüşebilirdik arkadaşımızla, nefreti bilmezdik Hoşuna Gitmek de, inanmak da fazla kolaydı, riyayı tanımazdık! Masumluğumuzla emniyette, korunmasızlığımızla dokunulmazdık! Musibet gelmezdi aklımıza, iyiydik! Ne fazla şey hayrete düşürürdü bizi; yıldızlar, çiçekler, böcekler, her şey ne kadar da gizemliydi! Her cevap, diğer bir sorunun kapısını çalardı; her birimiz kaşif, her birimiz mucittik, katiyen yeterli gelmezdi öğrendiklerimiz… Yaşam bir oyundu, belki saklambaç, biz ebeydik Vefat, uzun bir yolculuğa çıkmasıydı sevdiklerimizin; dönecekleri günü iple çekerdik Aynı renkten, benzer ırktan olmamız, aynı dili konuşmamız gerekmezdi, yüreğimizle anlaşabilirdik id İster köy uygun çıplak ellerle, ister şehirde elenlerle yapalım kar toplarını, gülümserdik Ne dek güzel diyene, ellerimiz titremeden uzatabilirdik oyuncağımızı… Olur Ya yalnızca, anne ve babamızı paylaşmak istemezdik kimseyle, kesintisiz ilgi ummak hakkımızdı, bilirdik! Kimimiz babamız gibi araba kullanmayı, aile kurmayı; kimimiz annemiz gibi yemek yapmayı, süslenmeyi isterdik Beceri sanırdık bir lahza önce büyümeyi… Nedense, ben hiç istemezdim; olur ya bu yüzden biraz çocuk kalmışımdır Ola Ki, ta o zamanlar hissetmişimdir, benim değin mutlu olmadıklarını büyüklerin… Belki, özümüze dönmek içindir; çocukluk arkadaşlarımla, hala yakar top kent soylu oynamamız… Yeniden tertemiz olmak, sebepsiz mutlu olmak içindir Kimsenin aklına gelmez bir çocuğa neden mutlu olduğunu sormak, oysa, cevap isteriz büyüklerden, Çünkü, çılgınlık belirtisidir nedensiz mutlu olmak!nerdebenimcocuklugum5c519fdc0d626gifalt :uhu: :uhu: :uhu: